به گزارش آتیه آنلاین و به نقل از اکونومیست؛ ابتدا مهاجمان شهر را محاصره کرده، بازار اصلی را به آتش کشیدند و از ورود مواد غذایی و پزشکی به شهر جلوگیری کردند. سپس شبه‌نظامیان به طور روشمند اقدام به تخریب هر چیزی مانند بیمارستان‌ها، مدارس، برق و مخابرات کردند که مردم شهر «الجینه» در «دارفور غربی»، برای زنده ماندن به آن نیاز دارند. ناتانیل ریموند، ناظر درگیری از دانشگاه ییل می‌گوید: «کاری که شبه‌نظامیان انجام دادند، روشی روتین و سیستماتیک بود». در ۱۴ ژوئن، فرماندار دارفور غربی علیه آنچه که نسل‌کشی نامید، درخواست مداخله خارجی نمود و روز بعد خود او در آنچه آقای ریموند آن را «قتل توتمیک به سبک داعش» می‌نامد به قتل رسید، جریان کشتاری که در آن مخالفان در سراسر آفریقا و خاورمیانه توسط داعش ترور می‌شوند. در ۴۸ ساعت بعد، هزاران غیرنظامی «الجینه» فرار کردند یا کشته شدند. امدادگرانی که بعداً از شهر بازدید کردند، «الجینه» را شهر ارواج نامیدند.

از زمان آغاز نبرد برای «الجینه» در ماه آوریل، یعنی بلافاصله پس از آغاز جنگ داخلی گسترده‌تر سودان، حدود ۱۸۰۰۰۰ غیرنظامی از این منطقه به چاد گریخته‌اند. اکثر آنها «ماسالیت» هستند، یک قبیله سیاه پوست آفریقایی که مدت‌هاست در غرب منطقه عظیم دارفور سودان گروه قومی غالب بوده است. تصاویر ماهواره‌ای نشان می‌دهد که منطقه وسیعی از شهر در اثر آتش سوزی ویران شده یا آسیب دیده است و بین ۱۱۰۰ تا ۵۰۰۰ غیرنظامی جان خود را از دست داده‌اند. تا کنون تلفات این جنگ، احتمالاً بالاترین تلفات جنگ در یک منطقه از جمله خارطوم، پایتخت است که هنوز هسته اصلی درگیری در آن جریان دارد. پناهندگان الجینه از شبه نظامیان عرب مسلح روایت می‌کنند که خانه به خانه می‌روند و مردان جوان را در محل به ضرب گلوله می‌کشند. در جاده غرب به چاد، شبه نظامیان مسلح در ایست‌های بازرسی موقت، غیرنظامیانی را که از شلوغی فرار می‌کردند، سرقت کرده و به گلوله بستند.

جنگ داخلی سودان شامل چندین درگیری متداخل است. محور اصلی هنوز بر خارطوم متمرکز است، جایی که دو جناح مسلح برای کنترل کل کشور رقابت می‌کنند. ارتش منظم تحت فرمان رئیس‌جمهور سودان، ژنرال عبدالفتاح البرهان، علیه نیروهای پشتیبانی سریع شبه نظامی (RSF) به رهبری محمد حمدان داگالو، معروف به همدی، می‌جنگد. این درگیری اصلی که در اواسط آوریل آغاز شد، تاکنون میلیون‌ها نفر را ریشه کن کرده و بسیاری از سرمایه‌ها را ویران نموده است.

در مقابل، جنگ در دارفور ۲۰ سال است که شعله‌ور مانده. در سال ۲۰۰۳ شورش مسلحانه از طرف مورد غفلت و آسیب‌دیده آفریقایی، مانند قبیله ماسالیت، علیه دولت «عمر البشیر»، دیکتاتور وقت سودان، آغاز شد. در پاسخ به این شورش‌ها، «البشیر» دامداران عرب کوچ نشین را به نیابت از خود مسلح کرد و آنها را با خشونت وحشیانه‌ای بر کشاورزان سیاه‌پوست آفریقایی مسلط کرد که در سال ۲۰۱۰ توسط دادگاه کیفری بین‌المللی (ICC) به نسل‌کشی متهم شد. در پنج سال اول جنگ احتمالا حدود ۳۰۰۰۰۰ نفر است جان خود را از دست داده‌اند و ۲.۷ میلیون نفر از خانه‌های خود رانده شده‌اند.

این شبه نظامیان عرب غارتگر و تحت حمایت دولت، که در تجاوز به زنان و غارت روستاها بدنام بودند، با نام «جنجاوید» معروف شدند؛ شیاطین سوار بر اسب، به رهبری آقای «داگالو». البته او نهایتا به برکت آقای «البشیر»، سرانجام جانجاوید را به RSF تغییر داد و به یک امپراتوری تجاری چندملیتی تبدیل شد که با امارات متحده عربی و گروه واگنر ارتباطاتی دارد. به این ترتیب اکنون «داگالو» آرزوی حکومت سودان را در سر دارد.

جنگ‌های بی‌پایان

جنگ دارفور در دهه ۲۰۰۰ اولین نسل‌کشی قرن بیست و یکم نام گرفت. احتمالا این اولین جنگ تغییرات آب و هوایی در جهان باشداست. با گسترش بیابان‌زایی و کاهش بارندگی، زمین‌های منطقه که دارای منابع غنی هستند، مستعد خشکسالی شدند. اما برای انفجار دارفور به سیاست‌های برتری طلبانه عربی آقای بشیر و متحدان تندرو او نیاز بود. امیدها برای صلح پایدار در سال ۲۰۱۹ افزایش یافت، زمانی که رژیم آقای بشیر سقوط کرد و به نظر می‌رسید که یک انتقال دموکراتیک رخ خواهد داد. توافق صلح در سال ۲۰۲۰ رهبران شورشیان دارفوری را وارد دولتی کرد که با تقسیم قدرت در خارطوم شکل گرفت و وعده داده بود کسانی را که در طی جنگ‌ها رانده شده بودند به زمین‌هایشان بازگرداند. تا سال ۲۰۲۱ این وضعیت حاکم بود، زمانی که یک نیروی ترکیبی متشکل از نیروهای حافظ صلح سازمان ملل و اتحادیه آفریقا که در سال ۲۰۰۷ در منطقه مستقر شده بودند، از آن خارج شدند.

اما هیچ یک از مسئولین فاجعه اولیه دارفور به دست عدالت سپرده نشدند. بسیاری از قبایل عرب دارفور و همچنین هموطنان سیاهپوست آنها هنوز احساس ستم می‌کردند. خشونت اعراب علیه آفریقایی‌های بازگشته از جمله قبیله ماسالیت به زودی دوباره گسترش یافت. تقریباً به محض خروج نیروهای حافظ صلح، جنگ از سر گرفته شد و بیش از ۴۰۰۰۰۰ نفر مجبور به ترک خانه‌های خود شدند.

با تشدید جنگ بین ارتش و گروه شبه نظامی RSF، جنگ بین «جانجاوید» و مخالفان آنها در دارفور نیز تشدید شد. امدادگران می‌ترسند که این کشتار در حال حاضر همتراز با کشتاراوایل دهه ۲۰۰۰ باشد. «جاستین موزیک» از Solidarités International، یک موسسه خیریه بشردوستانه مستقر در فرانسه، که در اواخر ژوئن در «الجنیه» بود، می‌گوید: «این بدترین جنگی است که در ۲۰ سال اخیر به عنوان یک امدادگر دیده‌ام. ویدئوهای موجود در رسانه‌های اجتماعی نشان می‌دهد که جنگجویان با توهین‌ها و خشونت‌های قومی به شدت عرب شدن منطقه را دنبال می‌کنند. به این ترتیب منطقی است که «فولکر پرتس»، نماینده ویژه سازمان ملل در سودان، جنگ در دارفور غربی را «پاکسازی قومی، در مقیاس بزرگ» توصیف کرد.

آقای ریموند می‌گوید که جانجاوید امروزی از «تاکتیک‌ها، تکنیک‌ها و رویه‌ها» مشابه روش‌های دهه ۲۰۰۰ استفاده می‌کند. اما در حالی که آنها در آن زمان سوار بر اسب بودند و به مسلح به سلاح‌های سبک، اکنون «پشت وانت‌ها سوارند، با سرعت بسیار بالا حرکت می‌کنند و سلاح‌های مرگبارتر در اختیار دارند». شاهدان عینی سربازانی را با یونیفورم RSF توصیف می‌کنند که جنجاوید را قبل از حمله مشترک به شهرهایی مانند الجینه، مسلح می‌کردند. یک اندیشکده سودانی، اعلام کرده که آقای داگالو در حال دریافت اسلحه، سوخت و مزدور از لیبی و جمهوری آفریقای مرکزی است.

در حال حاضر غیر عرب‌های منطقه نمی‌توانند انتظار کمک بین‌المللی مانند آنچه در سال ۲۰۰۷ رخ داد را داشته باشند. این بار هیچ هیاهوی بین‌المللی در مورد جنگ در خارطوم یا دارفور وجود ندارد. در برخی نقاط آتش بس توسط فعالان و رهبران مذهبی ترتیب داده شده است. در الجنینه آرامش شکننده‌ای حاکم است اما ساکنان وحشت‌زده هنوز در حال فرار از شهرند.