به گزارش آتیه آنلاین به نقل از scmp؛آنچه در این نظرسنجی جهانی نمایان شده، فراتر از نارضایتی اقتصادی است؛ داده‌های اخیر خبر از فرسایش سرمایه اجتماعی، اضمحلال امید جمعی و گسست بین سیاست‌گذاران و مردم می‌دهند. زنگ خطری برای کشوری که همواره بر پایه همبستگی، نظم و اعتماد به نهادها پیش رفته است.

فقط ۱۳ درصد از مردم ژاپن از کیفیت زندگی خود رضایت دارند و تنها ۱۵ درصد انتظار آن را دارند که زندگی بهتر شود؛ در میان ۳۰ کشوری مورد بررسی در یک نظرسنجی جهانی که به‌تازگی انجام شده است این میزان کمترین میزان رضایت و امید به بهبود است. این آمار بازتابی است از آنچه کارشناسان، حس فزاینده‌ی سرخوردگی در میان افزایش هزینه‌های زندگی، فشارهای جمعیتی و سکون سیاسی توصیف می‌کنند.

این نظرسنجی که توسط شرکت پژوهشی فرانسوی «ایپسوس» (Ipsos) انجام شده، پاسخ‌های نزدیک به ۲۴ هزار نفر از اروپا، آسیا و آمریکای شمالی را گردآوری کرده است که حدود ۲ هزار نفر از آن‌ها اهل ژاپن بوده‌اند. نتایج نشان می‌دهد میزان رضایت از زندگی در ژاپن حتی از بسیاری کشورهای در حال توسعه مانند کلمبیا، هند، اندونزی و پرو نیز پایین‌تر است.

در این نظرسنجی، هند شادترین کشور معرفی شده؛ به‌طوری‌که ۸۸ درصد از پاسخ‌دهندگان در این کشور گفته‌اند که یا «بسیار خوشحال» یا «تا حدی خوشحال» هستند. در مقابل، تنها ۱۲ درصد از ژاپنی‌ها خود را بسیار خوشحال توصیف کرده‌اند و ۴۸ درصد دیگر نیز گفته‌اند تا حدی خوشحال‌اند. این مجموع ۶۰ درصدی، ژاپن را در رتبه‌ی ۲۷ از میان ۳۰ کشور قرار داده است؛ رقمی که نسبت به زمانی که این نظرسنجی نخستین بار در سال ۲۰۱۱ انجام شد، ده واحد کاهش داشته است.

فضای افسرده حاکم بر ژاپن زمانی برجسته‌تر شد که شرکت‌کنندگان درباره‌ی «کیفیت فعلی زندگی و چشم‌انداز آینده» مورد پرسش قرار گرفتند؛ در حالی‌که ۷۴ درصد از هندی‌ها از کیفیت زندگی کنونی خود ابراز رضایت کردند (که به‌طور قابل‌توجهی بالاتر از میانگین ۴۲ درصدی دیگر کشورهای شرکت‌کننده بود) تنها ۱۳ درصد از ژاپنی‌ها چنین دیدگاهی داشتند. ژاپن در این شاخص در جایگاه آخر قرار گرفت و حتی از مجارستان که با ۲۲ درصد در جایگاه یکی مانده به‌آخر قرار داشت نیز پایین‌تر ایستاد.

پاسخ‌دهندگان ژاپنی نسبت به آینده نیز دیدگاهی بدبینانه داشتند. در حالی‌که ۷۹ درصد از مردم کلمبیا انتظار داشتند کیفیت زندگی‌شان در سال‌های آینده بهتر شود، و میانگین این شاخص در میان ۳۰ کشور ۵۳ درصد بود، فقط ۱۵ درصد از ژاپنی‌ها چنین انتظاری داشتند (پایین‌ترین رقم در میان تمام کشورهایی که در نظرسنجی شرکت کرده‌اند). حتی فرانسه، که در این مورد در جایگاه یکی مانده به آخر قرار گرفت، رقمی تقریباً دو برابر ژاپن یعنی ۲۹ درصد را ثبت کرد.

فشار اقتصادی

«هیرومی موراکامی»، استاد علوم سیاسی در پردیس توکیوی «دانشگاه تمپل»، گفت که متوجه حس فزاینده‌ای از بحران در جامعه‌ی ژاپن شده است.

او در گفت‌وگو با This Week in Asia می‌گوید: «البته دلایل برای افراد مختلف فرق می‌کند، اما به نظر من یکی از بزرگ‌ترین عوامل این است که ما برای مدت طولانی تنها با کاهش قیمت‌ها روبه‌رو بودیم و حالا ناگهان با تورمی جهشی مواجه شده‌ایم». او ادامه می‌دهد: «بیش از ۲۰ سال قیمت‌ها عملاً ثابت مانده بود و دولت مدام تلاش می‌کرد ما را از رکود تورمی بیرون بکشد، و حالا نتیجه این شده است».

بانک مرکزی ژاپن و دولت‌های پیاپی این کشور برای سال‌ها هدف تورمی ۲ درصدی را دنبال کرده‌اند، اما گزارشی جدید نشان می‌دهد که نرخ تورم سالانه ممکن است در طول سال ۲۰۲۵ به ۱۲.۲ درصد برسد. این افزایش شدید هزینه‌های زندگی فشار سنگینی را بر خانواده‌ها وارد کرده است، چرا که دستمزدها با رشد قیمت مواد غذایی و سایر اقلام ضروری هماهنگ نشده‌اند.

«موراکامی» گفت که این وضعیت برای سالمندان دشوارتر است؛ چرا که درآمدشان عمدتاً متکی به مستمری‌های ثابت است و این مستمری‌ها دیگر قدرت خرید سابق را ندارند. او می‌گوید: «برای سالمندان واقعاً سخت است، چون دیگر نمی‌توانند مثل گذشته با مستمری‌شان همه چیزهایی را که نیاز دارند، تهیه کنند. ژاپن هنوز سومین اقتصاد بزرگ جهان است، اما چشم‌انداز داخلی و بین‌المللی کشور در حال حاضر چندان روشن نیست.»

«موراکامی» همچنین به کمرنگ شدن امید در میان دانشجویانش اشاره کرد؛ درست در زمانی که به گفته او، آن‌ها باید بیش‌ترین شور و اشتیاق را نسبت به آینده‌ی شغلی و فرصت‌های پیش رو داشته باشند.

او گفت: «من همین امروز کلاسی داشتم و دختری که شاید ۱۹ ساله بود گفت که محکوم به فناست. گفت تنها کاری که می‌خواهد بکند این است که یک شغل پیدا کند، ساعت‌های طولانی کار کند تا بتواند در سیستم بازنشستگی حق بیمه پرداخت کند برای وقتی که بازنشسته می‌شود، و اینکه هیچ چیزی برای چشم به راه بودن وجود ندارد.» به گفته این استاد دانشگاه دانشجویان نگران مالیات‌ها و فروپاشی سیستم بازنشستگی هستند، چرا که در ژاپن نیروی کار جوان به اندازه‌ی کافی وجود ندارد؛ «این خیلی غم‌انگیز است، چون این‌ها همان افرادی هستند که باید در این مرحله از زندگی‌شان سرشار از امید باشند و باید در رویای آینده‌شان زندگی کنند.»

«موراکامی» معتقد است که در فضای عمومی این احساس وجود دارد که سیاست ژاپن خود را با خواست‌ها و نیازهای نسل جوان هماهنگ نمی‌کند، و سیاست‌مداران همچنان در ارائه‌ی راه‌حل‌های نو برای مشکلات دیرینه ناتوان‌اند؛ «در بسیاری زمینه‌ها، جوان‌ها به نظر می‌رسد که تحت فشار شدیدی هستند.»

نارضایتی‌های گسترده

مطالعه‌ی «ایپسوس» نیز نگرانی‌های موراکامی را تأیید می‌کند و نشان می‌دهد که میزان نارضایتی در میان پاسخ‌دهندگان ژاپنی، در ابعاد گوناگون زندگی، گسترده است.

در این مطالعه بسیاری از آن‌ها نسبت به وضعیت اقتصادی و سیاسی کشور ناراضی بودند، همچنین از زندگی اجتماعی، وضعیت معنوی و روابط عاشقانه‌ی خود نیز احساس نارضایتی داشتند. تعداد کمی از پاسخ‌دهندگان از شغل، سلامت جسمی یا وضعیت روانی خود ابراز رضایت کردند، هرچند وقتی نوبت به دوستی‌ها، وضعیت مسکن و شرایط مالی فعلی رسید، رضایت اندکی بیشتر بود.

وقتی از ژاپنی‌ها پرسیده شد که «چه چیزی باعث شادی‌شان می‌شود»، پاسخ‌دهندگان «خانواده و فرزندان» را در کنار «احساس ارزشمند بودن یا دوست‌داشته‌شدن» در صدر انتخاب‌هایشان قرار دادند.

این نظرسنجی در فضای مجازی واکنش‌های گسترده‌ای به همراه داشته است و بسیاری با این دیدگاه موافق‌اند که نوعی بدبینی فزاینده در سطح کشور در حال شکل‌گیری است.

یکی از کاربران در وب‌سایت «یاهو نیوز» نوشت: «حتی اگر پول پس‌انداز کنی، نمی‌تونی توکیو خونه بخری، و در دوران سالمندی هم نمی‌تونی فقط با مستمری زندگی کنی. تازه نرخ خودکشی هم بالاست. ژاپن کشوری شده برای ناراضی بودن مردم.»

کاربر دیگری نوشت: «من اواخر دهه‌ی ۳۰ زندگی‌ام هستم و مجردم. خانواده‌ای ندارم و تنها چیزی که ذهنم را مشغول کرده بازنشستگی و آینده است. از زندگی لذت نمی‌برم. با اینکه درآمد سالانه و دارایی‌ام چند برابر هم‌نسلانم است، اما اصلاً احساس رضایت ندارم. تردیدی نیست که این وضعیت حاصل بی‌کفایتی دولت است که این کشور را به اینجا رسانده.»

با وجود این فضای گسترده‌ی افسردگی و بدبینی، «موراکامی» اضافه می‌کند که درک برخی از این دیدگاه‌های منفی برایش دشوار است؛ به گفته او: «بیشتر این افراد باید از آنچه دارند راضی‌تر باشند. آن‌ها که در اوکراین یا هائیتی زندگی نمی‌کنند؛ مطمئنم که خانه‌ای برای رفتن دارند، غذایی برای خوردن دارند و اگر بخواهند می‌توانند شادی را پیدا کنند... د. به نظر من این افراد قدر آنچه دارند را نمی‌دانند.»