در آمریکا دو مناقشه بزرگ کارگری وجود دارد که یکی در شرف وقوع است و دیگری به خوبی به جریان افتاده است. در میان مسائل مختلف دنیای کار با زلزله‌های دگرگونی‌ بالقوه که ناشی از کربن‌زدایی و هوش مصنوعی (AI) است، مسئله‌ جایگزینی نیروی کار با ماشین بار دیگر تبدیل به میدان نبرد شده است.

اتحادیه کارگران اتومبیل متحد (UAW) به نمایندگی از کارکنان فورد، جنرال موتورز و استلانتیس (سازنده کرایسلر و فیات)، تهدید به اعتصاب با پایان قراردادهای کار در ۱۴ سپتامبر کرده است. علاوه بر مبارزه برای دستمزد بسیار بالاتر، یکی از اهداف «اتحادیه کارگران اتومبیل متحد» گسترش دستمزدها و سایر مزایای ارائه شده در تولید خودروهای معمولی به افرادی است که در بخش وسایل نقلیه الکتریکی (EVs) کار می‌کنند. اتومبیل‌هایی که در تولید آنها معمولاً از روبات‌های بیشتر و کارگران یقه آبی کمتری استفاده می‌شود.

در هالیوود و در دوران حاکمیت شبکه‌های پخش، نویسندگان و بازیگران در بن‌بست با استودیوها بر سر دستمزد و شرایط کاری خود هستند. موضوعی که این سئوال آزاردهنده را در خود دارد که اگر ابزارهای جدید برای نوشتن فیلمنامه یا شبیه‌سازی بازیگران استفاده شود، چگونه هوش مصنوعی صنعت سینما و تولید محتوای تصویری را تغییر خواهد داد. چنین مبارزاتی ممکن است نحوه نگرش کارگران سایر صنایع را به تأثیر فناوری بر شغل خود شکل دهد.

نسل جدیدی از رهبران اتحادیه‌ها کمربندها را محکم بسته‌اند. «شاون فاین» اولین رئیس اتحادیه کارگران اتومبیل متحد در ۷۰ سال گذشته است که از خارج از دارو دسته حاکم در اتحادیه به رهبری رسید. او در ماه مارس و پس از سال‌ها رسوایی و فساد که منجر به تغییر در روش‌های رای‌گیری اتحادیه شد، توسط اعضای هیئت‌مدیره به رهبری انتخاب شد. از همان ابتدا، آقای «فاین» شمشیر را از رو بسته بود. او علناً یک پیشنهاد چانه‌زنی از «استلانتس» را به سطل زباله انداخت. در همین حال، انجمن نویسندگان آمریکا و SAG-AFTRA که نماینده بازیگران است، برای اولین بار در بیش از ۶۰ سال گذشته به طور همزمان اعتصاب کرده‌اند. «فران درشر»، رهبر انجمن بازیگران (و ستاره سریال «دایه»، یک کمدی در دهه ۱۹۹۰) به وضوح گفت که این کشمکش بخشی از یک مبارزه گسترده‌تر است. او در یک سخنرانی رعدآسا با اعلام این اعتصاب گفت: «چشم کارگران به سوی ما است».

این کشمکش‌ها در یک فضای حمایتی غیرمعمول برای اتحادیه‌ها در جریان است. در اواخر ماه گذشته، بیش از نیمی از دموکرات‌های مجلس سنا نامه‌ای را خطاب به سه خودروساز بزرگ خودروهای برقی در آمریکا امضا کردند که در آن استدلال می‌کنند که کارگران کارخانه‌های باتری‌سازی این خودروسازان باید واجد شرایط همان قراردادی باشند که به دیگر اعضای UAW ارائه می‌شود. پرزیدنت جو بایدن، که مشاغل «خوب» را با مشاغل اتحادیه‌ای یکی می‌داند، به تازگی قانونی را که در دولت ریگان باقی مانده بود بازگرداند. این قانون در واقع دستمزد کارگران ساختمانی را در پروژه‌های تحت حمایت دولت افزایش می‌دهد. بر اساس نظرسنجی گالوپ، در سراسر ایالات متحده، حمایت عمومی از اتحادیه ها ۷۱ درصد است، که بالاترین میزان از اواسط دهه ۱۹۶۰ محسوب می‌شود. هم در دیترویت و هم در هالیوود، اتحادیه‌ها به‌ صورت موفقیت‌آمیزی در حال افزایش نارضایتی مردمی نسبت به افزایش دستمزد مدیر عاملان هستند. حتی جمهوری خواهان، اگرچه مواضعی به شدت ضد اتحادیه‌ها دارند، اما در تلاش هستند تا روابط خود را با کارگران تغییر دهند. American Compass، یک اندیشکده محافظه‌کار وابسته به جمهوری خواهان، خواستار ایجاد کمیته‌های مدیریت کارگری، شبیه به «شورای کاری» در اروپا است، که به کارمندان در مورد نحوه اداره یک کسب‌وکار اجازه اظهار نظر و قدرت دخالت می‌دهد.

برخی از دانشگاهیان معتقدند که کارگران حق دارند نسبت به تغییرات تکنولوژیکی محتاط باشند. «قدرت و پیشرفت»، کتابی جدید از «دارون آسم اوغلو» و «سایمون جانسون»، هر دو از «مؤسسه فناوری ماساچوست»، با بررسی تاریخی هزارساله استدلال می‌کنند که فناوری‌های جدید تنها زمانی به معیشت بهتر منجر می‌شوند که شغل ایجاد کنند و نیروهای متقابل، یعنی اتحادیه‌ها، تأثیر این تکنولوژی‌ها را جهت‌ دهند، این فناوری‌ها صرفا به دلیل کاهش هزینه‌های تولید به معیشت بهتر منجر نمی‌شوند. مواضع این دانشگاهیان جدید خوش‌بینی فنی را مورد سرزنش قرار می‌دهد و گاهی شبیه به مانیفست «لودیت‌ها» به نظر می‌رسد.

«سایمون جانسون» ابراز خوش‌بینی می‌کند که UAW و کمپانی‌های تولید خودرو برقی می‌توانند راهی بیابند تا اطمینان حاصل شود که تغییر به خودروهای الکتریکی منجر به از دست‌دادن گسترده مشاغل نخواهد شد. او به استقبال نهایی اتحادیه‌ها از کانتینری‌سازی کشتی‌رانی اشاره می‌کند که باعث صرفه‌جویی در ساعت‌های بی‌شماری از نیروی کار در بنادر شد، اما همچنین منجر به افزایش حجم محموله‌هایی شد که از بنادر عبور می‌کرد و مشاغل و مزایا را برای کارگران بندر حفظ کرد. در تئوری، با افزایش تولید خودروهای برقی، قیمت‌ها کاهش می‌یابد و رانندگان بیشتری آن‌ها را می‌خرند. در این شرایط حتی کمپانی‌های خودروساز برقی با یارانه‌های هنگفتی که توسط دولت بایدن برای ارتقای تولید خودروهای برقی اعطا می‌شود، می‌توانند فرصت نادری را برای این صنعت فراهم کنند تا دوباره ابتکار عمل را به دست آورد.

اما برخلاف پیش‌بینی آقای «جانسون»، اوضاع برای نویسندگان و بازیگران در عصر هوش مصنوعی تیره‌تر است و مصیبت آن‌ها بیشتر شبیه به بافندگان کارخانه‌های انگلیس در قرن ۱۹ است که شغل‌شان توسط ماشین‌های غیرضروری ربوده می‌شود. این دیدگاه به توضیح اینکه چرا آنها به دنبال کاهش استفاده استودیوها از هوش مصنوعی هستند کمک می‌کند. اما نهایتا برای اینکه اتحادیه‌ها معیشت اعضای خود را تضمین کنند، باید با تغییرات تکنولوژیک همگام شوند، نه بر علیه آن؛ در غیر این صورت ممکن است آنها مانند لودیت‌ها در سمت اشتباه تاریخ قرار گیرند.