به گزارش آتیه آنلاین و به نقل از رویترز؛ به گفته یکی از سران سازمان ملل متحد آوارگان «روهینگیا» در بنگلادش در خطر تبدیل شدن به «فلسطینی‌های جدید» هستند. این مقام تاکید کرد که آنها در یک بحران طولانی قرار گرفته‌اند که به‌طور فزاینده نادیده گرفته شده‌اند.

«اولیویه دی شوتر»، گزارشگر ویژه سازمان ملل در مورد فقر شدید و حقوق بشر، گفت که تقریباً یک میلیون نفر که در کمپ‌های پر ازدحام در «کاکس بازار» زندگی می‌کنند باید حق کار در کشور میزبانشان یعنی بنگلادش را داشته باشند و آنها را مجبور به تکیه برکمک‌های رو به کاهش بین‌المللی نکنند چرا که این حمایت پایدار نیست.

«دی شوتر»، پس از بازدید اخیر از «کاکس بازار»، گفت که شرایط «کاملاً وحشتناک» است و او به ندرت با افرادی که در «چنین حالت ناامیدی» شدیدی قرار دارند صحبت کرده است.

پناهندگان که اکثر آنها از سرکوب وحشیانه ارتش میانمار در سال ۲۰۱۷ فرار کرده‌اند با حصارهایی از جامعه محلی جدا شده‌اند و در پناهگاه‌های محقر و تنگ زندگی می‌کنند. «دی شاتر» گفت که «خشونت علیه «روهینگیا» بیش از پنج سال پیش خشم بین‌المللی را برانگیخت و منجر به یک پرونده نسل‌کشی در دادگاه عالی سازمان ملل شد، اما کمک‌کنندگان بین‌المللی اکنون به طور فزاینده‌ای و به دلیل تعدد بحران‌های دیگر از ماجرا پرت شده‌اند».

برنامه جهانی غذا اخیراً اعلام کرده است که به دلیل کمبود بودجه مجبور است کمک‌هزینه غذایی پناهندگان «روهینگیا» را به تنها ۸ دلار (۶.۵۰ پوند) در ماه برای هر نفر کاهش دهد. «دی شوتر» دراینباره گفت: «اگر این را با تورم بالای قیمت مواد غذایی در ماه‌های اخیر ترکیب کنید، به این معنی است که در مقایسه با آغاز سال، کالری دریافتی و کیفیت تغذیه پناهندگان به میزان قابل‌توجهی کاهش می‌یابد. نرخ سوءتغذیه و سوء‌تغذیه برای کودکان به‌طور قابل توجهی افزایش خواهد یافت این مسئله موجب توقف رشد آنها خواهد شد».

اما بدتر از همه این واقعیت است که این افراد به طور کامل به حمایت‌های بشردوستانه وابسته هستند... آنها از کار منع شده‌اند. آنها کاملا گیر کرده‌اند». «مردم روزهای خود را در بیکاری کامل می‌گذرانند. در نتیجه، خشونت مبتنی بر جنسیت در حال افزایش است. امنیت در اردوگاه‌ها بسیار مشکل‌ساز است، زیرا باندهای مسلح، قاچاق مواد مخدر را در سراسر مرز میانمار کنترل می‌کنند و معمولا تبادل آتش در این منطقه صورت می‌گیرد».

در چنین وضعیت وحشتناکی ناامیدی خانواده‌ها را نباید دست‌کم گرفت. مردم همچنین با تهدید مداوم رویدادهای آب و هوایی شدید روبرو هستند، این خطر زمانی بیشتر احساس می‌شود که بدانیم مطابق با قوانین آنها از ساختن سازه‌های بتنی منع شده‌اند و در پناهگاه‌های بامبو و برزنت روزگار می‌گذرانند. دی شوتر گفت: «این کمپ‌ها در وضعیت بسیار آسیب‌پذیری قرار دارند.

دولت بنگلادش از مجوز کار کردن آوارگان می‌ترسد. در توجیهی که نمونه‌ای از وضعیت آپارتاید برای ساکنان یک کشور است آنها استدلال می‌کنند که اجازه برای کار می‌تواند باعث تشویق روهینگیا به ماندن طولانی‌تر در کشور شود، خدمات عمومی را سنگین کند و فرصت‌های شغلی را برای دیگران کاهش دهد. اما اگر آنها بتوانند کار کنند، می‌توانند مالیات بپردازند، می‌توانند مشاغل کوچکی را راه‌اندازی کنند که می‌تواند فرصت‌های شغلی برای دیگران ایجاد کند.

دولت بنگلادش از جامعه بین‌الملل به دلیل ناکامی در تحت فشار گذاشتن حکومت نظامی میانمار برای اجازه دادن به روهینگیاها برای بازگشت سالم به سرزمین خود انتقاد کرده و به کمبود بودجه بین‌المللی برای حمایت از پناهندگانی که میزبان آن است، اشاره کرده است. در اوایل ماه جاری، یک هیئت روهینگیایی به عنوان بخشی از تلاش‌های طولانی مدت برای بازگرداندن مردم به کشورشان از میانمار بازدید کردند. اما پس از کودتای نظامی میانمار در سال ۲۰۲۱، امید به بازگشت بیش از پیش کاهش یافته است.

میانمار باید برای ایجاد شرایطی که امکان بازگشت امن در شرایط مناسب را فراهم کند، پاسخگو باشد. در حال حاضر، هیچ کس شرایط فعلی را تایید نمی‌کند و وضعیت بازگشت ایمن وجود ندارد. «دی شوتر» معتقد است که بحران زیر رصد رادار قرار دارد و افزود که «توجه بین‌المللی بیشتری مورد نیاز است، در غیر این صورت، این افراد تا ۱۰ سال آینده وضعیتی مشابه آوارگان فلسطینی خواهند داشت».