این زنان عمدتاً به عنوان توریست به اسپانیا سفر می‌کنند و اقامت خود را بیش از سه ماه قانونی تمدید می‌کنند. آنها بدون مجوز کار مشاغل غیررسمی را در خانوارهای خصوصی انجام می‌دهند؛ مشاغلی که عمدتاً شامل کارهای سخت خانگی به ویژه مراقبت از سالمندان است. چنانچه داده‌های مرکز آمار اسپانیا نیز نشان می‌دهد، این زنان مهاجر هستند که بخش بزرگی از بار مراقبت را به دوش می‌کشند.

اگرچه تعهد به مراقبت از افراد سالمند و سایر نیازمندان به مراقبت در قانون در اسپانیا نوشته شده است، سیستم مراقبت این کشور دارای محدودیت‌های زیادی است و بسیاری از خانواده‌ها مجبور می‌شوند - یا انتخاب می‌کنند - نیروی کار ارزان را استخدام کنند، که این موضوع منجر به رونق مجدد این بخش به ویژه بعد از دوران همه‌گیری کرونا شده است.

در عین حال هدف این زنان مهاجر، نه تنها تامین زندگی خودشان است بلکه اصولاً با هدف تامین معیشت فرزندان یا اعضاء خانواده است که به مهاجرت و کار در شرایط سخت تن می‌دهند. به این دلیل آنها نیازمند یک حقوق ثابت‌اند که هم بتوانند خودشان زندگی کنند هم پولی برای اعضاء خانواده‌شان بفرستند. به همین دلیل آنها ناچار می‌شوند به کارهای سخت با حقوق پایین تن بدهند که عمدتاً کمتر از ۸۰۰ یورو در ماه است.

دنیای این مهاجران در قاره سبز، دور از چشم‌ها، در اقتصاد سایه، دور از بازرسی کار، در دنیایی که همه چیز به صورت شفاهی و توصیه‌های متقابل بین همکاران کار می‌کند و یافتن یک کارفرمای صادق عمدتاً غیرممکن است می‌گذرد.

انجمن‌های اسپانیایی سال‌ها برای تصویب کنوانسیون ۱۸۹ سازمان بین‌المللی کار، توافق‌نامه‌ای بین‌المللی که در سال ۲۰۱۱ برای تنظیم اشتغال داخلی به تصویب رسید، تلاش کرده‌اند. یازده سال بعد، اسپانیا سرانجام این کنوانسیون را تصویب کرد و یک فرمان سلطنتی را تصویب کرد که حق دریافت مزایای بیکاری را برای کارگران خانگی به رسمیت می‌شناسد. این قانون حقوق کارگران خانگی را با سایر کارگران یکسان می‌کند اما تنها در زمینه اخراج بدون دلیل.

با این حال، قانون جدید شامل همه کارمندان خانگی نمی‌شود و مهاجران غیرقانونی همچنان بیرون از این قانون قرار دارند.