به گزارش آتیه آنلاین و به نقل از اکونومیست؛ رهبران چین برای متوقف کردن نفت و گاز وارداتی کشورشان و به امید بازنشستگی نیروگاه‌های کثیف زغال‌سنگ، مبالغی را برای انرژی بادی و خورشیدی سرمایه‌گذاری کرده‌اند. اما آنها با این کار همچنین به یکی از پایدارترین اشکال انرژی تجدید ناپذیر روی آورده‌اند. طبق گفته آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، یکی از نهادهای سازمان ملل، در دهه گذشته، چین ۳۷ رآکتور هسته‌ای ساخته و در مجموع ۵۵ راکتور دارد. در همین بازه زمانی، آمریکا که با ۹۳ راکتور در جهان پیشتاز است، تنها دو راکتور به مجموع رآکتورهای خود اضافه کرد.

چین که با تقاضای روزافزون انرژی مواجه است، دست بردار نیست. هدف این کشور نصب بین شش تا هشت رآکتور هسته‌ای در سال است. به نظر می‌رسد برخی از مقامات فکر می‌کنند که این هدف به اندازه کافی نیاز را برطرف نمی‌کند. برنامه هسته‌ای این کشور می‌گوید چین ظرفیت اضافه کردن ۸ تا ۱۰ رآکتور در سال را دارد. شورای دولتی (کابینه چین) ساخت ده رآکتور را در سال ۲۰۲۲ تصویب کرد و در مجموع، چین ۲۲ رآکتور هسته‌ای در دست ساخت دارد که بسیار بیشتر از هر کشور دیگری است.

رشد انرژی هسته‌ای در کشورهای غربی به دلایلی متوقف شده است. راکتورها به سرمایه گذاری اولیه زیادی نیاز دارند و ساخت آنها سال‌ها طول می‌کش، همچنین این صنعت به شدت تحت نظارت است. با این حال، چین با اعطای وام‌های ارزان و همچنین زمین و مجوز به شرکت‌های انرژی دولتی، مسیر انرژی هسته‌ای را هموار کرده است. به تامین کنندگان انرژی هسته‌ای یارانه‌هایی داده می‌شود که به عنوان تعرفه خوراک شناخته می‌شوند. به گفته آژانس بین‌المللی انرژی و بنا بر آمار رسمی، همه اینها قیمت انرژی هسته‌ای در چین را به حدود ۷۰ دلار در هر مگاوات ساعت در مقایسه با ۱۰۵ دلار در آمریکا و ۱۶۰ دلار در اتحادیه اروپا کاهش داده است.

چین از نگرانی‌های ایمنی که بسیاری را در غرب علیه انرژی هسته‌ای برانگیخته است مصون نیست. پس از فاجعه در نیروگاه هسته‌ای فوکوشیما دایچی ژاپن در سال ۲۰۱۱، چین به طور موقت برنامه ساخت خود را متوقف کرد. این کشور ممنوعیت نیروگاه‌های هسته‌ای داخلی را که باید از آب رودخانه برای خنک‌سازی استفاده کنند، حفظ کرده است. در اوایل سال جاری، هنگامی که ژاپن شروع به رهاسازی فاضلاب تصفیه شده و کاملاً بی ضرر (که البته بعدا معلوم شد کاملا هم برعکس است) از نیروگاه فوکوشیما در اقیانوس کرد، چین با عصبانیت واکنش نشان داد. با این حال، به طور کلی، انرژی هسته‌ای آن‌طور که باعث اختلاف در میان مردم دیگر کشورها می‌شود، مردم چین را تحریک نمی‌کند و یا به تفرقه نمی‌اندازد.

این خوب است، زیرا اگر چین بخواهد تا سال ۲۰۶۰ زغال سنگ را به تدریج حذف کند و به سطح عاری از کربن برسد، به منبع انرژی‌ای نیاز دارد که بتواند آن را جایگزین کند تا تقاضای بار پایه را به طور قابل اعتمادی برآورده کند (حداقل سطح توان مورد نیاز برای ادامه کار و توسعه کشور). انرژی باد و خورشید برای این کار چندان مناسب نیستند، زیرا به همکاری طبیعت بستگی دارند. اما انرژی هسته‌ای با شرایط سازگار است. وقتی صحبت از انرژی تولید شده به میان می‌آید، ایستگاه‌های هسته‌ای چین از ظرفیت ایستگاه‌های خورشیدی نصب‌شده امروزی (البته نه ایستگاه بادی) عملکرد بهتری دارند و بیشتر رآکتورها بر خلاف بسیاری از پروژه‌های بادی و خورشیدی، در ساحل، نزدیک به مراکز بزرگ جمعیتی واقع شده‌اند، که از نظر انتقال نیرویی که در فواصل طولانی تولید می‌کنند، چالش‌هایی را ایجاد می‌کند.

در روزهای اولیه برنامه خود، چین تکنولوژی فناوری هسته‌ای را وارد کرد. این کشور باید برای اورانیومی سوخت رآکتورها به کشورهای دیگر برای تامین تکیه می‌کرد. اما اکثر رآکتورهای جدید و برنامه‌ریزی شده چینی بر اساس طرح های چینی و بومی است، به ویژه رآکتور Hualong One که اکنون چین مشتاق صادرات چنین واحدهایی است (و حتی قبلاً با پاکستان و آرژانتین معامله کرده است). با توجه به اینکه بسیاری از تجهیزات این رآکتورهای چینی در داخل کشور تامین می‌شود، برنامه هسته‌ای چین به دلیل تحریم و کنترل صادرات دولت بایدن که هدف آن قطع دسترسی چین از فناوری‌های پیشرفته با منشاء آمریکایی است، چندان دچار مشکل نشده است.

اکنون برخی از دانشمندان و مهندسان چینی روی یک پروژه جدید کار می‌کنند که به توسعه همجوشی هسته‌ای مربوط است. نیروگاه‌های همجوشی نیازی به اورانیوم ندارند و زباله‌های رادیواکتیو بسیار کمتری نسبت به نیروگاه‌های شکافت هسته‌ای تولید می‌کنند. اما این فناوری که هدف آن تقلید از عملکردهای داخلی خورشید برای ایجاد منبع پایان‌ناپذیر انرژی است، تا به الان دست نیافتنی باقی مانده است.

راکتورهای همجوشی پلاسما را با آهنرباهای ابررسانا در فرآیندی به نام محصور کردن کنترل می‌کنند. یک رآکتور چینی رکورد طولانی‌ترین محصور شدن در دمای بالا را دارد: حدود ۱۷ دقیقه. اما دانشمندان این کشور، مانند دانشمندان سایر نقاط جهان، با یک مشکل فیزیک بنیادی مواجه هستند؛ یعنی نگه داشتن پلاسما در دماهای شدید برای مدت طولانی که به انرژی بیشتری نسبت به واکنش نیاز دارد؛ اگر چین بتواند این مشکل را حل کند، ممکن است پایان انرژی کثیف را برای جهان همه تسریع کند.