به گزارش آتیه آنلاین به نقل از گاردین؛ در روزهای پایانی دوره آموزشی هشت‌هفته‌ای‌شان، ده‌ها سرباز وظیفه جوان تایوانی در حال رزم در یک میدان مانع هستند. مردانی که لباس کامل جنگی بر تن دارند، در حال خزیدن زیر ردیف‌هایی از سیم خاردار و عبور از سنگرها هستند، در حالی که انفجارهای کنترل‌شده ستون‌هایی از خاک را به هوا پرتاب می‌کند. دود صورتی و سبز در یک حمله شیمیایی شبیه‌سازی‌شده به هوا می‌رود و سربازان را مجبور می‌کند به‌سرعت ماسک‌های گاز را به صورت بزنند تا بتوانند به سمت منطقه حمله یورش ببرند. اما درست همینجا است که بسیاری از آن‌ها مکث می‌کنند، تمرین حمله را متوقف کرده و چند ثانیه ارزشمند را صرف درآوردن عینک‌هایشان می‌کنند تا ماسک‌ها درست جا بیفتد.

به نظر می‌رسد بیشتر سربازان وظیفه در اوایل بیست‌سالگی باشند؛ آمارها نشان می‌دهد که تا ۹۰ درصد از آن‌ها تا حدی دچار نزدیک‌بینی هستند، چیزی که به‌عنوان میوپیا (myopia) شناخته می‌شود.

مانند بیشتر کشورهای شرق آسیا و سنگاپور، تایوان یکی از بالاترین نرخ‌های میوپیا در جهان را دارد؛ علاوه بر صفوف سربازانی که عینک به چشم دارند، نشانه‌های زیادی از این مشکل دیده می‌شود. فروشگاه‌های عینک‌سازی همه‌جا هستند، فقط در اطراف تایپه، بیش از ۴۰ شعبه از زنجیره فروشگاه Own Days وجود دارد که بینایی مشتریان را آزمایش کرده و عینک طبی را در همان محل و ظرف یک ساعت می‌سازد. جراحان لیزیک چشم جدیدترین فناوری را به‌نسبت ارزان تبلیغ می‌کنند و روزانه به‌صورت خط تولیدی، بیمار می‌پذیرند، و اگر به میز پذیرش یک بیمارستان در تایوان بروید، به‌جای خودکارهای زنجیردار روی پیشخوان، احتمالاً یک جفت عینک پیدا می‌کنید.

به‌محض اینکه میوپیا شروع شود، سرعت پیشرفت آن بسیار زیاد است

«سلامت چشم مهم‌ترین حس بدن ماست. هر روز که بیدار می‌شویم، باید از چشم‌هایمان استفاده کنیم.» این را دکتر «وو پی چانگ» می‌گوید، یکی از برجسته‌ترین پژوهشگران تایوان در این حوزه و مدیر مرکز درمان و پیشگیری از میوپیا در بیمارستان «کائوسیونگ».

میوپیا یک بیماری قابل پیشگیری است که در آن، کشیدگی غیرعادی کره چشم باعث می‌شود نور به‌جای اینکه روی سطح شبکیه متمرکز شود، در جلوی آن تمرکز کند. میزان این اعوجاج با دیوپتر اندازه‌گیری می‌شود و میوپیای شدید (زمانی که اعوجاج از منفی ۵ دیوپتر فراتر برود) در صورت عدم درمان می‌تواند به نابینایی منجر شود. مهم‌ترین زمان برای کنترل آن، دوران کودکی است، زمانی که چشم کودک هنوز در حال رشد است. «وو» می‌گوید: «به‌محض اینکه میوپیا شروع شود، سرعت پیشرفت آن بسیار زیاد است».

برای دهه‌ها، علم می‌گفت میوپیا یک بیماری ژنتیکی است، اما از دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، انفجار نرخ میوپیا در کشورهای شرق آسیا - که هم‌زمان شاهد رشد عظیم اقتصادی و آموزشی بودند - این تفکر را زیر و رو کرد. تا دهه ۱۹۹۰، نرخ میوپیا در تایوان، هنگ‌کنگ، کره جنوبی و سنگاپور از حدود ۲۰ درصد به بیش از ۸۰ درصد رسید. چین، که ابتدا به دلیل انقلاب فرهنگی عقب مانده بود، به‌زودی به آن‌ها پیوست.

دولت‌ها این پدیده را به‌طور گسترده مطالعه کردند، اما علت در نهایت بسیار ساده بود. امروزه مشخص است که میوپیا با انجام بیش‌ازحد «کارهای نزدیک» (مانند مطالعه، درس‌خواندن و کار با رایانه) مرتبط است. و مطالعات جدیدتر نشان داده‌اند که افزایش زمان حضور در فضای باز، یکی از عوامل محافظتی کلیدی است.

به همین دلیل است که دانشمندان می‌گویند نرخ میوپیا در شرق آسیا و سنگاپور بسیار بالاست، جایی که فرهنگ‌ها به‌شدت بر نتایج آموزشی بالا تأکید دارند و والدین به‌جای بازی در فضای باز، ساعت‌های طولانی مطالعه را برای کودکانشان ترجیح می‌دهند.

حالا این مسئله به مشکلی تبدیل شده که در سراسر جهان گسترش می‌یابد. مطالعه‌ای که در سپتامبر در مجله British Journal of Ophthalmology منتشر شد، نشان داد که نرخ جهانی میوپیا بین سال‌های ۱۹۹۰ تا ۲۰۲۳ سه برابر شده است. پیش‌بینی می‌شود که تا سال ۲۰۵۰، تقریباً نیمی از جمعیت جهان به میوپیا مبتلا شوند، البته با شروع زودتر، پیشرفت سریع‌تر و شدت بیشتر.

نرخ‌های تایوان همچنان بالا است، اما برنامه‌های دولتی و اجتماعی موفقیت‌های قابل‌ اندازه‌گیری را نشان داده‌اند و کارشناسان می‌گویند تایوان مدت‌هاست که از اوج بحران عبور کرده است. حالا که نرخ‌ها در غرب در حال افزایش است، ممکن است تایوان درس‌هایی برای ارائه داشته باشد.

زمان در فضای باز در برابر زمان پای صفحه‌نمایش

«وو»، که خودش هم نزدیک‌بین است، زمانی که رزیدنت جوانی بود، متوجه شد تعداد نگران‌کننده‌ای از بیماران و همکارانش نیز میوپیا دارند، آن هم در حالی‌که بسیاری با عوارض جدی ناشی از پیشرفت شدید این بیماری روبه‌رو بودند. این مسئله به مأموریت زندگی‌اش تبدیل شد. در سال ۲۰۰۴ مقاله‌ای منتشر شد که نشان داد میوپیای شدید، علت شماره یک نابینایی غیرقابل‌برگشت در تایوان است؛ «وو» که حالا عضو هیئت‌های مشورتی ملی بود، از دولت خواست تا سیاست‌های جدیدی را تصویب کند، از جمله غربالگری بینایی دانش‌آموزان دو بار در سال و بهبود گزینه‌های درمانی، بااین‌حال، نرخ‌ها همچنان در حال افزایش بود.

پروفسور «ایان مورگان»، یکی از متخصصان برجسته در این حوزه از دانشگاه ملی استرالیا، می‌گوید: «چشم‌ها در دوران کودکی به‌سرعت رشد می‌کنند.» او توضیح می‌دهد: «میوپیا تا حدود سن ۱۸ تا ۲۰ سالگی تثبیت نمی‌شود. بنابراین اگر کودکی در سن شش‌سالگی نزدیک‌بین شود، هنوز حدود ۱۴ سال فرصت دارد که وضعیتش بدتر شود».

چند سال بعد، دو مطالعه (از جمله یکی از استرالیا به سرپرستی مورگان) یک لحظه‌ی روشنگرانه برای تایوان را رقم زد. هر دو مطالعه نشان دادند که هرچه کودکان زمان بیشتری را در فضای باز بگذرانند، احتمال ابتلا به میوپیا در آن‌ها کمتر می‌شود.

وو آزمایش‌های خودش را انجام داد و به نتایج مشابهی رسید. این یافته‌ها به ابتکار دولتی «تیان-تیان ۱۲۰» (۱۲۰ دقیقه در روز) در سال ۲۰۱۰ منجر شد که از همه کودکان می‌خواستند به‌عنوان یک «عامل محافظتی» روزانه دست‌کم دو ساعت را بیرون از خانه بگذرانند.

«وو» می‌گوید: «در واقع خیلی ساده بود، مسئله این بود که میوپیا یک عامل محافظتی دارد و یک عامل خطر، اما ما فقط روی عامل خطر تمرکز کرده بودیم.»

زمان بیشتر در فضای باز روند صعودی میوپیا را معکوس کرد و نرخ آن را در میان دانش‌آموزان دبستانی، از بیش از ۵۰ درصد به ۴۵ درصد طی چند سال کاهش داد. همچنین یک برنامه اجتماعی در سال ۲۰۱۴ توانست نرخ میوپیا در سطح پیش‌دبستانی را حدود ۵۰ درصد کاهش دهد.

پژوهشگران جسورتر شدند. آن‌ها راهی برای کند کردن آغاز میوپیا یافته بودند، به طوری که کودکان می‌توانستند با حداقل پیشرفت بیماری، به مرحله مهم بزرگسالی برسند؛ اما آن‌ها باید والدین و مدارس را متقاعد می‌کردند که از فشار تکالیف کم کنند.

آمارهای تایوان نشان می‌دهد که میوپیا به‌طور قابل توجهی در زمان‌هایی بدتر می‌شود که دانش‌آموزان به مقاطع تحصیلی جدیدی وارد می‌شوند که با افزایش ناگهانی حجم مطالعه همراه است. مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۷ نشان داد نرخ میوپیا بین سنین شش تا هفت سالگی، یعنی زمانی که کودکان وارد کلاس اول می‌شوند، از ۹ درصد به ۱۹.۸ درصد افزایش می‌یابد، در حالی که میزان میوپیای شدید بین پایه ششم و هفتم بیش از ۵۰ درصد افزایش پیدا می‌کند.

در یک مدرسه راهنمایی در مرکز تایپه، ده‌ها دانش‌آموز کلاس هشتم در صف ایستاده‌اند تا برای معاینه دو بار در سال به درمانگاه مدرسه مراجعه کنند. اگر نشانه‌هایی از میوپیا در هر یک از آن‌ها دیده شود، دو پرستار مدرسه ظرف چند روز نامه‌ای به خانه می‌فرستند و از والدین می‌خواهند که ظرف دو هفته، مدرک پیگیری پزشکی ارائه دهند.

همچنین نگرانی‌های فزاینده‌ای درباره تأثیر زمان استفاده از صفحه‌نمایش وجود دارد، که در سراسر جهان رو به افزایش است. هفته گذشته، یک مطالعه کره‌ای نشان داد که هر ساعت استفاده از صفحه‌نمایش، احتمال میوپیا را در کودکان افزایش می‌دهد.

طبق گزارشی در سال ۲۰۲۳ دانش‌آموزان دبستانی در هنگ‌کنگ – که بخش عمده‌ای از دوران همه‌گیری کرونا را با آموزش آنلاین سپری کردند – میانگین ساعت‌های استفاده از صفحه‌نمایش خود را بیش از سه برابر افزایش دادند و در همان دوره، نرخ میوپیا ۲.۵ برابر شد. «وو» می‌گوید در این دوره نرخ میوپیا در میان کودکان شش و هفت ساله از حدود ۵ درصد به ۲۵ درصد جهش کرد.

نرخ‌ها در تایوان همچنان بالا است، اما «مورگان» و «وو» می‌گویند که دوران اوج گذشته است و تایوان در مسیر کاهش نرخ‌ها قرار دارد. داده‌های دولتی ناامیدکننده‌اند، اما «وو» می‌گوید در حال نهایی کردن یک مطالعه ۱۰ ساله هستند که نشان می‌دهد شیوع میوپیا اکنون در مقایسه با یک دهه پیش «خیلی پایین» آمده است.

در مدرسه راهنمایی تایپه، معلمان تخمین می‌زنند که دانش‌آموزان آن‌ها احتمالاً در طول ساعات مدرسه حدود ۶۰ دقیقه در فضای باز هستند و شاید ۳۰ دقیقه دیگر هم در مسیر بازگشت به خانه در فضای باز باشند؛ اما وقتی بچه‌ها وارد پایه‌های بالاتر می‌شوند، «فشار تحصیلی بیشتر می‌شود.» وقتی از معلمان پرسیده می‌شود که این فشار بیشتر از طرف چه کسی است (مدرسه، والدین یا همسالان) معلمان می‌خندند و می‌گویند: «از همه جا.»