بر اساس یادداشت فنی منتشر شده توسط دفتر منطقه‌ای ILO برای آمریکای لاتین و حوزه کارائیب، نسبت افراد مسن بدون درآمد یا مستمری از ۳۱.۹ درصد در سال ۲۰۱۹ به ۳۴.۶ درصد در سال ۲۰۲۰ و ۳۴.۵ درصد در سال ۲۰۲۱ افزایش یافته است.

در سطح منطقه‌ای نیز در مجموع، تنها ۵۱.۹ درصد افراد بالای ۶۵ سال مستمری دریافت می‌کنند. ۴۶.۸ درصد از این افراد تنها با مستمری روزگار می‌گذرانند و فقط ۵.۱ درصد از آنها در کنار دریافت مستمری، درآمد کاری نیز دارند. این در حالی است که ۱۳.۶ درصد از افراد بالای ۶۵ سال فقط درآمد کار را گزارش می‌دهند و فاقد درآمد مستمری هستند.

مطالعه جدید ILO در زمینه حمایت اجتماعی بازنشستگان می‌گوید: «این بیماری همه‌گیر اهمیت سیستم‌های حمایت اجتماعی را آشکار کرد. سیستم‌هایی که به عنوان مجموعه‌ای از سیاست‌ها و برنامه‌های حفاظتی در برابر خطرات مختلف اجتماعی پوششی را ایجاد می‌کند و در طول چرخه زندگی افراد ضروری است.» حمایت اجتماعی برای افزایش انسجام اجتماعی و کاهش فقر و نابرابری‌های اجتماعی، به ویژه در شرایط بحرانی که بیشترین آسیب را به بخش‌های آسیب پذیر وارد می‌کند، ضروری است.

در بخش دیگری از این گزارش تاکید شده «کمبود منابع، همچون پس‌انداز یا سایر منابع خصوصی، در کنار کاهش توانایی کسب درآمد نیروی کار در سنین بالا، می‌تواند منجر به فقر در سنین بالا شود.» این مطالعه خاطرنشان می‌کند که عملکرد و چالش‌های سیستم‌های تامین اجتماعی با «اهداف سه‌گانه در پوشش، کیفیت و پایداری مرتبط است.»

«پوشش» به نسبت جمعیتی اشاره دارد که به مزایای سیستم تامین اجتماعی دسترسی مؤثر دارند. «کیفیت» به میزان مزایای پولی یا غیرنقدی اشاره می‌کند و «پایداری» به ظرفیت نسبی یک اقتصاد برای پاسخگویی به هزینه‌های فعلی و آتی سیستم تامین اجتماعی مربوط است.

پوشش مستمری‌های مستمری بین سال های ۲۲۰۱۹ تا ۲۰۲۱ به میزان ۰.۴ درصد کاهش یافته، یعنی از ۴۷.۴ درصد به ۴۷ درصد از نیروی کار شاغل تقلیل پیدا کرده است. چنین کاهشی در سال ۲۰۲۰ نشان دهنده یک عقبگرد هفت ساله است. حتی علیرغم برخی پیشرفت‌های اقتصادی، سطح پوشش مستمری در سال ۲۰۲۱ بدون پیشرفتی هم‌تراز با سه سال قبل یعنی سال ۲۰۱۸ شده است.

به پیشنهاد سازمان بین‌المللی کار، برنامه‌های بازنشستگی غیرمشارکتی می‌توانند شکاف‌های امنیتی اقتصادی در دوران سالمندی را با ایجاد سطح تضمین شده‌ای از حمایت اجتماعی برطرف کنند.

تجزیه و تحلیل ILO نشان داد که از زمان همه‌گیری کرونا، دستیابی به پوشش، کیفیت و پایداری مالی در سیستم‌های بازنشستگی دشوارتر شده است؛ چرا که ناپایداری بیشتری در مورد رشد اقتصادی، کاهش فضای مالی و افزایش تورم و نرخ‌های بهره رخ داده و سیستم‌های تامین اجتماعی توان سرمایه‌گذاری برای پرداخت مستمری خود را از دست داده‌اند. علاوه بر این، عوامل ساختاری بلندمدت، از جمله سطوح غیررسمی بازار کار (که بر سیستم بازنشستگی فشار می‌آورد)، اختلال در سازمان کار و تولید، پیری جمعیت، افزایش نسبت وابستگی و افزایش تعداد بلایای طبیعی در وضعیت موجود موثر هستند.

در یادداشت فنی سازمان بین‌المللی کار ۱۰ چالش پیش‌روی سیستم‌های حمایت اجتماعی برای سالمندان در آمریکای لاتین و کارائیب فهرست شده که عبارتند از:

بازیابی رشد اقتصادی؛ افزایش اشتغال رسمی؛ افزایش و تحکیم فضای مالی؛ تحکیم رژیم‌های مشارکتی برای اطمینان از مزایای کافی و پایدار؛ تقویت طرح‌های غیرمشارکتی که از طریق درآمد مالیاتی عمومی تأمین مالی می‌شوند؛ ایجاد مکانیسم‌های کافی برای به‌روزرسانی مزایا به منظور انعکاس سطوح تورم ملی؛ ترکیب مکانیسم‌های تامین مالی برای رسیدگی به مسائلی که سیستم‌های بازنشستگی نیمه‌مشارکتی با آن مواجه هستند؛ دستیابی به پوشش بازنشستگی همگانی از طریق ترکیبی از سیستم‌های مشارکتی، نیمه‌مشارکتی و غیرمشارکتی، تضمین حمایت از سلامت جمعیت سالمند بدون در نظر گرفتن درآمد آنها و در نهایت شفاف‌سازی پیامدهای احتمالی و الزامات نهادی مورد نیاز برای مدیریت انتقال سیاست‌های قدیم به سیاست‌های جدید.