به گزارش آتیه آنلاین و به نقل از گاردین؛ از ویدئوهای عجیب «تیک‌تاک» گرفته تا راه‌های فرار از کنترل والدین، مدیریت رابطه فرزندتان با فضای مجازی می‌تواند یک مثل یک میدان مین باشد. اما مشکل فقط افزایش دسترسی به تلفن‌های هوشمند نیست؛ میانگین زمانی که کودکان، جوانان و بزرگسالان به دستگاه‌های خود اختصاص می‌دهند در سال‌های اخیر افزایش یافته است. روندی که به دلیل قرنطینه‌ها افزایش یافته است؛ ۷۹ درصد از والدین بریتانیایی گزارش کردند که زمان استفاده از صفحه نمایش برای فرزندانشان پس از همه‌گیری افزایش یافته است، اگرچه به نظر می‌رسد آخرین آمار جهانی در سال ۲۰۲۳ بازگشت به سطوح قبل از همه‌گیری را در بزرگسالان نشان می‌دهد. براساس داده‌های مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها در سال ۲۰۱۸، یک نوجوان ۱۱ تا ۱۴ ساله در ایالات متحده به‌طور متوسط روزانه ۹ ساعت را جلوی صفحه نمایش می‌گذراند.

در حالی که اقلیت قابل‌توجهی از والدین استفاده فرزندان خود از تلفن هوشمند را راضی‌کننده می‌دانند، اکثر آنها معتقدند از زمانی آنلاین بودن فرزندان و تأثیری که این کار بر روحیه و تمرکز آنها می‌گذارد ناراضی هستند.

«استیو»، والدین دو پسر نوجوان ۱۳ و ۱۵ ساله در هلند است. این مرد ۵۴ ساله در حالی که از استفاده پسرانش از تلفن ناراضی بود، در مورد چگونگی حل آن احساس تعارض داشت. «استیو» می‌گوید: «نمی‌توان به بچه‌ها گفت که حق استفاده از گوشی هوشمند را ندارند، نه تنها به این دلیل که فناوری به جنبه‌ای اساسی از زندگی مدرن تبدیل شده است، بلکه به این دلیل که بخشی از نحوه تعامل آنها با همسالان خود شده است».

خانواده «استیو» از Family Link Google استفاده می‌کنند تا زمان صرف‌شده روی دستگاه‌های گوشی را با روش‌های قدیمی‌تر محدود کنند. آنها همچنین فرزندان خود را از «مصرف چند رسانه‌ای» بازمی‌دارند؛ مانند این قانون که «اگر در حال تماشای تلویزیون هستید، از تلفن خود استفاده نکنید».

برای محدود کردن زمان سپری شده توسط فرزندانشان در مقابل یک صفحه نمایش رویکردهای بسیار متفاوتی وجود دارد. در حالی که برخی والدین نگرشی آزادانه نسبت به موضوع دارند، برخی دیگر روش «پیشگیری بهتر از درمان است» را در پیش می‌گیرند و دسترسی فرزندان را به صفر می‌رسانند و یا کاملاً تحت نظارت خود می‌گیرند، البته اکثر والدین جایی در میانه قرار دارند و قوانینی چون «شب‌های بدون نمایشگر» را تحمیل می‌کنند. از طرفی والدین از ابزارهای نظارتی مختلفی استفاده می‌کنند، اگرچه بسیاری از آنها شکایت دارند که فرزندانشان در طفره رفتن از این کنترل‌ها مهارت یافته‌اند.

در حالی که برخی والدین تصمیم می‌گیرند وای فای را خاموش یا دستگاه‌ها را مصادره کنند، برخی دیگر تلاش کردند تا رویکردهای تعاملی بیشتری داشته باشند؛ آنها از «الگوسازی» استفاده می‌کنند، به صورتی که در مورد رابطه خود با صفحه نمایش بحث کرده و تقویت علائق دیگر را تشویق کردند.

والدینی مانند «آدیتیا»، ۳۴ ساله از هند، می‌گویند که فرزندانشان از زمانی که وارد عمل شده‌اند، زمان کمتری را به‌صورت آنلاین سپری می‌کنند؛ کاری که انجام آن با کودکان خردسال بسیار آسان‌تر است. پسر «آدیتا» در اوایل سال گذشته روزانه تا چهار ساعت به نمایشگر خیره بود اما این روزها، این کودک چهار ساله به نیم ساعت در روز «پپا پیگ» و «یوتیوب» آموزشی محدود شده است.

«آدیتیا» می‌گوید «تماشای صفحه نمایش بیش از آن که برای او مفید باشد آسیب‌رسان است و همین باعث محدود شدن تعامل او با همسالان‌اش شده بود. تلاش کردیم برای کاهش زمان تماشای صفحه نمایش توسط فرزندمان بازی‌های رومیزی، کتاب‌ها و فعالیت بدنی بیش‌تری را وارد برنامه زندگی‌اش کنیم. ما سعی کردیم علائق فرزندمان را متوجه شویم و سپس بازی‌ها و کتب مرتبط را برای او تهیه کردیم».

«آدریان» یک مهندس ۴۳ ساله در سائوپائولو که مدت زمان وقت‌گذرانی دختر چهار ساله‌اش در مقابل صفحه نمایش به ۳۰ دقیقه در روز محدود شده است نمونه‌ای مثال‌زدنی در موفقیت برای محدود کردن وقت‌گذرانی فرزند در مقابل صفحه نمایش توسط والدین است.

او می‌گوید: «با تماشای رفتار دیگران متوجه شدم که وقتی گوشی هوشمند به اولویت ما تبدیل می‌شود تا چه اندازه‌ آسیب‌زا خواهد بود. من اعضای یک خانواده کامل را در یک رستوران دیدم که دائما سرشان در گوشی‌های‌شان بود و با یکدیگر صحبت نمی‌کردند. تا زمانی که من مدت زمان استفاده‌ام از گوشی تلفن همراه هوشمند را کاهش ندهم چگونه می‌توانم توقع داشته باشم که دخترم ساعاتی طولانی از گوشی تلفن همراه هوشمند استفاده نکند؟ در نتیجه، من تصمیم گرفتم برای او الگوسازی کنم و الگویش باشم».

سرعت پیشرفت تکنولوژی ممکن است گاهی گیج‌کننده به‌نظر برسد و بسیاری از والدین از این انتظار که باید زندگی دیجیتالی فرزندانشان را کنترل کنند پر شده‌اند. «راب»، یک کارگر در شمال غربی انگلستان می‌گوید که دختر ۱۴ ساله او روزانه پنج ساعت را با تلفن خود می‌گذراند. «ما می‌دانیم که او زمان زیادی را صرف تلفن خود می‌کند، اما واقعاً نمی‌دانیم چگونه آن را کاهش دهیم. استفاده از تلفن هوشمند تنها دلیل بدتر شدن سلامت روان دخترم نیست، اما برای کسب آرامش فوری به‌قدری آسان است که گوشی به مکان امن دخترم تبدیل شده است». از نظر «راب» کسانی که می‌گویند «باید جلوی او را بگیری» در دنیای واقعی زندگی نمی‌کنند؛ «دختر من ۱۴ ساله است، تلفن او زندگی او و دفتر خاطراتش است، برای او گوشی دروازه‌ای به جهان است».

اما محتوا مصرفی نیز اهمیت دارد و بسیاری از والدین می‌گویند که از دیدن یادگیری مهارت‌های جدید فرزندانشان به‌صورت آنلاین خوشایند است. «آیلین»، ۴۱ ساله، می‌گوید: «برخی از نمایش‌ها به فرزندمان در یادگیری زبان جدید کمک کرده‌اند» و توضیح می‌دهد که دختر چهار ساله‌اش حدود ۹۰ دقیقه از تبلت استفاده می‌کند. اما «تعیین محدودیت‌های زمانی و یافتن محتوای مناسب برای فرزندمان یک چالش بوده است و ما به کنترل والدین متکی هستیم».

برای برخی از نوجوانان، فراگیر بودن اینترنت بر دنیای اجتماعی آنها تأثیر می‌گذارد زیرا پتانسیل ارتباط حضوری را کاهش می‌دهد. «ماری»، کارمند بهداشت در نیوزیلند، می‌گوید «وقتی پسر ۱۵ ساله‌اش با بیشتر دوستانش معاشرت می‌کند، آنها در دنیای دیجیتالی مجزای خود می‌نشینند. معمولاً اینطور است که بچه‌ها حتی اگر در زندگی واقعی کنار هم باشند هم در گوشی‌هایشان بازی می‌کنند و ویدیوهای کوتاه یا رسانه های اجتماعی تماشا می‌کنند».

«جک»، پسر ۱۵ ساله «ماری»، درباره فراگیر بودن تلفن‌های هوشمند که باعث افزایش فشار اجتماعی در مدرسه نیز شده است می‌گوید. «اینکه چگونه دیگر بچه‌ها از تلفن هوشمند در مدرسه استفاده می‌کنند تأثیر منفی بر من می‌گذارد... همه افرادی که گوشی هوشمند دارند عمدتاً از آن برای رسانه‌های اجتماعی استفاده می‌کنند. در کلاس و خارج از کلاس، شما دائماً در تهدید هستید که هرگونه لغزشی ضبط شده و برای دیدن همه پست می‌شود».