به گزارش آتیه آنلاین و به نقل از cnbc؛ در حالی که بیکاری جوانان در چین به بالاترین حد خود می‌رسد، فارغ‌التحصیلان دانشگاهی در یک گذرگاه سخت قرار گرفته‌اند، به طوری که برخی مجبور می‌شوند مشاغل کم درآمدی را انتخاب کنند یا به مشاغلی کمتر از سطح مهارت خود بسنده نمایند.

داده‌های رسمی نشان می‌دهد که اشتغال شهری در میان جوانان ۱۶ تا ۲۴ ساله در چین در ماه آوریل به رکورد ۲۰.۴ درصد رسیده است، میزانی که حدود چهار برابر نرخ بیکاری عمومی در چین است. در چنین شرایطی انتظار می‌رود که میلیون‌ها دانشجوی کالج دیگر در سال جاری فارغ‌التحصیل شوند.

یائو لو، استاد جامعه شناسی دانشگاه کلمبیا در نیویورک اظهار کرد: «نهایتا این حباب دانشگاهی در حال ترکیدن است. گسترش تحصیلات دانشگاهی در اواخر دهه ۱۹۹۰ این هجوم عظیم فارغ‌التحصیلان دانشگاهی را ایجاد کرد، اما بین تقاضا و عرضه کارگران با مهارت بالا ناهماهنگی وجود دارد و اقتصاد هنوز به نقطه تعادل این وضعیت نرسیده است».

احتمالا معضل بیکاری مسئله دیگری است که جوانان و سیاستگذاران چینی باید با آن دست و پنجه نرم کنند. در مقاله‌ای که لو با همکاری شیائوگانگ لی، استاد دانشگاه شیان جیائوتنگ نوشته است، اساتید تخمین می‌زنند که علاوه بر افزایش نرخ بیکاری جوانان، حداقل یک چهارم دیگر فارغ‌التحصیلان دانشگاهی در چین، بیکار هستند. طبق مطالعات انجام شده به طور روزافزون، فارغ‌التحصیلان دانشگاهی برای جلوگیری از بیکاری، مشاغلی را انتخاب می‌کنند که متناسب با آموزش و اعتبار آنها نیست.

در این شرایط «کم کاری» بروز می‌کند. «کم کاری» زمانی اتفاق می‌افتد که افراد به مشاغل کم‌مهارت یا کم‌درآمد و یا گاهی اوقات کار پاره‌وقت رضایت دهند، زیرا نمی‌توانند شغل تمام وقت متناسب با مهارت‌های خود پیدا کنند.

لو افزود: «این دسته از مشاغل که «کم کاری» در آنها اتفاق می‌افتد مشاغلی هستند که قبلاً عمدتاً توسط افراد تحصیلکرده غیردانشگاهی انجام می‌شد».

اثرات مخرب فارغ‌التحصیلی در زمانه سخت اقتصادی در جوامع دیگر به خوبی ثبت شده است. تحقیقات دانشگاه استنفورد نشان می‌دهد که فارغ‌التحصیلان دانشگاهی که زندگی کاری خود را در دوران رکود یا دوره رکود اقتصادی شروع می‌کنند، حداقل برای ۱۰ تا ۱۵ سال نسبت به کسانی که در دوره‌های رفاه فارغ‌التحصیل می‌شوند، درآمد کمتری دارند.

وضعیت ناامیدکننده

داده‌های اداره آمار چین نشان می‌دهد که ۶ میلیون از ۹۶ میلیون جوان ۱۶ تا ۲۴ ساله در نیروی کار شهری در حال حاضر بیکار هستند. از این رقم، گلدمن ساکس تخمین می‌زند که اکنون ۳ میلیون جوان بیکار شهری نسبت به دوره قبل از همه‌گیری کووید-۱۹ وجود دارد.

چنین مسئله‌ای احتمالاً اقدام دولت چین را فوری‌تر می‌کند. شهزاد قاضی، مدیر عامل China Beige Book می‌گوید: «کاهش چشم‌انداز شغلی در نهایت می‌تواند باعث نارضایتی جوانان شود و عدم موفقیت در تضمین رفاه مادی آنها می‌تواند قرارداد اجتماعی حزب کمونیست با مردم چین را برهم بزند».

لو از دانشگاه کلمبیا معتقد است با توجه به پیری و کاهش جمعیت چین، جمعیت فعال اقتصادی آن کاهش می‌یابد، تأثیر بیکاری و بیکاری جوانان «به‌طور بالقوه می‌تواند پیامدهای بسیار منفی برای اقتصاد داشته باشد».

بر اساس آمار سازمان بین‌المللی کار، در حالی که چین تنها جامعه‌ای در جهان نیست که با بیکاری دو رقمی جوانان دست و پنجه نرم می‌کند، تعداد کمی از کشورهای دیگر با مشکلی در این زمینه و در مقیاس مشکل چین روبرو هستند.

دولت مرکزی چین از این مشکل به خوبی آگاه است. در ماه آوریل، شورای دولتی چین یک طرح ۱۵ ماده‌ای را با هدف تطابق بهینه مشاغل با جویندگان جوان اعلام کرد. این برنامه شامل حمایت از آموزش مهارت‌ها و دوره‌های کارآموزی، تعهد برای توسعه یکباره استخدام در شرکت‌های دولتی و حمایت از جاه‌طلبی‌های کارآفرینی فارغ‌التحصیلان دانشگاهی و کارگران مهاجر است.

عدم تطبیق ساختاری

به گفته تحلیلگران، رسیدگی به ناهماهنگی‌های ساختاری و اساسی‌تر بسیار سخت‌تر است. لو معتقد است: «در بسیاری از جوامع، از جمله چین، معمولاً بین بازار کار و مؤسسات آموزش عالی گسست وجود دارد. آن‌ها لزوماً با یکدیگر ارتباط ندارند، دانشگاه‌ها تا حدودی درک می‌کنند که وضعیت بازار کار چیست و کارفرمایان به دنبال چه چیزی هستند، اما اغلب اوقات درک آنها قدیمی است و ممکن است هر از گاهی تحریف شود».

همچنین میان تغییر انتظارات جوانانی که تحصیل‌کرده‌تر هستند و اقتصادی که مطابق با آرزوهایشان نیست، ناهماهنگی وجود دارد. ژان یونگ، استاد جامعه شناسی در دانشگاه ملی سنگاپور در اینباره گفت: «به دلیل افزایش سریع تحصیلات، چه برای مردان و چه برای زنان، این جوانان دیگر تمایلی به بازگشت به مشاغل کارخانه ندارند. به گفته وزارت منابع انسانی و تامین اجتماعی این کشور، حتی با افزایش نرخ بیکاری جوانان، پروژه‌های چین تقریباً ۳۰ میلیون شغل تولیدی را تا سال ۲۰۲۵ خالی می‌کند.

برنامه بلند مدت در چین این بود که اقتصاد کشور از صنعت «کارگربر» به «فناوری» بیشتر با یک اقتصاد دانش‌بنیان و خدمات‌محور تبدیل شود. با این حال، به نظر می‌رسد که این گذار در اقتصاد دولتی چین نیمه‌کاره است. اقتصاددانان معتقدند که اقتصاد پررونق مبتنی بر خدمات، مبتنی بر حمایت از بخش خصوصی است. اما مشکل این است که شرکت‌های کوچک و متوسط خصوصی ‌به اعتبار دسترسی ندارند.

تا زمانی که این اتفاق نیفتد، خدمات در بخش خصوصی واقعا قادر به جذب این فارغ‌التحصیلان جوان که می‌خواهند در صنایع آینده کار کنند، نخواهد بود و گذار اقتصادی عظیم رخ نخواهد داد.

مشکلات دوره‌ای

سیاست «کووید صفر» چین در طول همه‌گیری منجر به تعطیلی کارخانه‌ها و قرنطینه دو ماهه در پایتخت مالی این کشور، شانگ‌های در سال گذشته ش که عمدتا نتیجه تعطیلی اقتصاد گسترده‌تر بود.

تحلیلگران بانک سرمایه‌گذاری ایالات متحده تخمین می‌زنند که نرخ بیکاری جوانان چین احتمالاً در ماه‌های جولای و آگوست با هجوم فارغ‌التحصیلان جدید کالج به اوج خود خواهد رسید. اقتصاددانان موسسه گلدمن ساکس معتقدند که بازگرداندن جوانان به کار در بهبود اقتصادی چین ماثر خواهد بود، زیرا قدرت مصرف جوانان را بازیابی می‌کند، جمعیتی که تقریباً ۲۰ درصد مصرف در چین را تشکیل می‌دهند.

هر چند مشاغل در دسترس ممکن است با آنچه آنها می‌خواهند یا آموزش آن را دیده‌اند مطابقت نداشته باشد. دکتر لو معتقد است: «فکر می‌کنم طعنه‌آمیز است که امروزه، داشتن مدرک دانشگاهی دیگر برای یافتن شغلی با مهارت بالا برای اکثر فارغ‌التحصیلان کالج کافی نیست و در عین حال همگان دارای تحصیلات دانشگاهی هستند».