به گزارش آتیه آنلاین و به نقل از گاردین؛ در «اودایکانی»، دهکده‌ای ساحلی در شرق ایالت «اودیشا» در هند، دیوار خانه‌ها زمانی با نقوش عروسی مزین می‌شدند و صدای سازهای عروسی‌ که برای عروس و داماد خوش یومن به‌شمار می‌رفت در ده به گوش می‌رسید. اما امروزه این نشانه‌ها کم‌رنگ شده‌اند. این روستا که زمانی مرکز جشن‌های شادی‌بخش بود، بیش از یک دهه است که جشن عروسی به خود ندیده است.

دهکده «اودایکانی» که در یک سمت آن دریا و در طرف دیگر آن مزارع قرار دارد، همراه با روستای همجوار خود « تندهار»، ۲۵ سال پیش به شدت مورد اصابت یک ابر گردباد قرار گرفت، شدیدترین طوفان تاکنون ثبت شده در شمال اقیانوس هند. اثرات این طوفان همراه با نوسانات زیست محیطی فزاینده خلیج بنگال در طول سال‌ها، به معنای افزایش شوری خاک و آب و متعاقب از دست رفتن زمین‌های کشاورزی، معیشت و چشم‌انداز ازدواج بوده است.

«وایدهی کردی»، ۶۴ ساله، یکی از ساکنان تندهار، می‌گوید: «وقتی خاک شور شد، محصولات ما از بین رفت. به تدریج آب نیز شور شد و زندگی ما کاملا پژمرد؛ ازدواج پسرانمان سخت شده است و همه احساس می‌کنند که روستای ما دیگر امن نیست».

به گفته اداره ملی مدیریت بلایای هند، شبه قاره هند با خط ساحلی ۴۷۰۰ مایلی (۷۵۰۰ کیلومتری) خود در معرض نزدیک به ۱۰ درصد طوفان‌های جهان است. بیشتر آنها بر فراز خلیج بنگال شکل می‌گیرند و به سواحل شرقی برخورد می‌کنند. خلیج بنگال چهار برابر بیشتر از دریای عرب در سواحل غربی هند طوفان ثبت کرده است و بین سال ۲۰۲۰ تا ژوئن گذشته ۹ طوفان این منطقه را درنوردید.

ایالت «اودیشا» ۲۸ درصد فرسایش را در طول خط ساحلی ۲۸۰ مایلی خود ثبت کرده است. مجمع ایالتی در مارس گذشته ثبت کرد که ۱۶ روستا در این ایالت در زیر دریا ناپدید شده‌اند و ۲۴۷ روستای دیگر با بالا آمدن سطح دریا به سرنوشت مشابهی دچار خواهند شد.

«بودسوار کاردی»، ۷۴ ساله، از اودایکانی، می‌گوید: «زمان زیادی طول کشید تا از ویرانی پس از گردباد بزرگ [سال ۱۹۹۹] خلاص شویم. خانه‌های ما به طور کامل ویران شد و بیشتر ما زمین‌های کشاورزی خود را از دست دادیم. دریا به سمت داخل حرکت کرده بود، بنابراین ما بیشتر به داخل خشکی نقل مکان کردیم. ما سعی کردیم به تدریج سرزمین‌هایمان را احیا کنیم اما موفقیت چندانی نداشت. اکنون احساس می‌شود که دریا هر سال به سمت داخل حرکت می‌کند».

«آرجون پرادان»، ۵۸ ساله، پنج سال است که به دنبال عروسی برای پسرش «آبیجیت» است. چهار سال پیش از او خواست که به شهری برود. او می گوید: «زمانی بود که مردان روستای ما در سن ۲۰ یا ۲۱ سالگی ازدواج می‌کردند. امروز، ما مجردانی در ۳۰ سالگی داریم که هنوز زوج مناسب پیدا نکرده‌اند. من از پسرم خواستم که مهاجرت کند، نه فقط برای یافتن شغل بلکه برای همسر. ما معمولاً محدودیت‌های خاصی در رابطه با روابط زناشویی داریم، اما من نمی‌خواهم آن را به پسرم تحمیل کنم. من می‌خواهم که او زودتر سر و سامان بگیرد».

این فقط چشم‌انداز ازدواج نیست که از بین رفته است. با افزایش شوری خاک که آب را غیرقابل آشامیدن می‌کند، حتی دوستان و اقوام نیز از دیدن منطقه بیزار هستند. «کانچان سواین»، ۵۰ ساله، از «تندهار»، می‌گوید: «هرکسی که به دیدار ما می‌آید، هرگز شب نمی‌ماند. اولاً، ما آب مناسب نوشیدن نداریم و حتی حمام کردن برای بازدیدکنندگانی که از بیماری‌های پوستی می‌ترسند، غیرممکن است».

روستاییان مجبورند غلات یا روغن خود را برای آب آشامیدنی با روستاهای ۱۰ مایل دورتر مبادله کنند. شور شدن زمین‌های کشاورزی یکی از مهم‌ترین نگرانی‌های زیست‌محیطی است. بر اساس مطالعه‌ای که توسط «سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد» انجام شده است، بیش از ۸۳۳ میلیون هکتار از خاک در سراسر جهان و ۱۰ درصد از زمین‌های کشاورزی تحت تأثیر نمک قرار گرفته است، در حالی که برخی برآوردها نشان می‌دهد که شوری بالا بر یک سوم زمین‌های کشاورزی آبی تأثیر می‌گذارد و این رقم هر ساله ۱۰ درصد افزایش می‌یابد.

از آنجایی که زمین‌های کشاورزی تسلیم افزایش سطح شوری می‌شوند، معیشت سنتی تعادل خود را از دست می‌دهد. سوال این است که چه چیزی در روستا باقی مانده است که ساکنان همچنان در آنجا بمانند؟

دهکده‌های ساحلی اکنون محل زندگی اکثر مردان و زنان مسن هستند که با دور شدن جوانان از زمین‌های خود مراقبت می‌کنند. اگرچه حتی پس از مهاجرت، نه یافتن شغل و نه یافتن شریک زندگی کار آسانی نیست.

«آبیجیت پرادهان» که به «حیدرآباد» نقل مکان کرد، می‌گوید: «کار من در اینجا دائمی نیست. من در یک هتل به عنوان گارسون کار می‌کنم. من در دو سال گذشته سه شغل عوض کرده‌ام و هر چند وقت بیکارم به خانه برمی‌گردم. چه کسی حاضر است با کسی ازدواج کند که آینده نامعلومی دارد؟»

یک مرد ۳۲ ساله اهل «اودایکانی» که نخواست نامش فاش شود، گفت که چهار بار توسط زنانی که خانواده‌اش به آنها مراجعه کرده بودند طرد شده است. او می‌گوید: «هر عروس احتمالی که به خانه من می‌آمد، نگران آینده‌اش بود. والدینم از من خواسته‌اند که دختری پیدا کنم و در چنای، جایی که در حال حاضر در آنجا کار می‌کنم، ازدواج کنم. آن‌ها می‌ترسند که اگر او یا خانواده‌اش به روستای ما بیایند، آن‌ها هم امتناع کنند».

«اودایکانی» و سایر روستاهای مجاور زمانی دارای سفره‌های زیرزمینی و چاه‌هایی برای آبیاری بودند، اما طوفان‌های مکرر به همه آنها آسیب رساند و آب‌های زیرزمینی را شور کرد. از آن زمان، روستاییان به کشاورزی دیم متکی بوده‌اند که محصول عمده آن برنج است. این بدان معناست که برداشت و درآمد از سالی به سال دیگر بسته به وضعیت بارندگی و خاک متفاوت است.

تأثیر تغییرات آب و هوایی در این روستاها شدیدا قابل مشاهده است، اکنون اداره جنگل‌ها شروع به کاشت جنگل‌های کاسورینا برای کاهش اثرات نفوذ دریا کرده است. در مورد بحران آب و هوا اما هنوز ارزیابی مناسبی از خسارت و پیامدهای قریب‌الوقوع برای کمک به این روستاها صورت نگرفته است.