به گزارش آتیه آنلاین؛ صدای دنیا در حال بلندتر شدن است. از یک طرف رشد جمعیت مساوی با ترافیک و ساخت و ساز بیشتر است و از طرف دیگر حرکت رو به جلوی فناوری به معنای زنگ‌ها، سوت‌ها و سروصداهایی است که همه چیز را فعال نگه می‌دارد. در محیطی که ۴۶ درصد از مردم می‌گویند با رضایت ویدیوها را بدون هدفون و در مکان‌های عمومی تماشا می‌کنند، همه‌ چیز در تلاش است تا این وضعیت را حفظ کند: پرندگان شهری اغلب بلندتر، طولانی‌تر یا با صدای بلندتر از فامیل‌های روستایی خود آواز می‌خوانند. حتی «رابرت کخ»، باکتری شناس برنده جایزه نوبل، یک بار گفت: «روزی فرا می‌رسد که انسان مجبور شود مانند وبا و طاعون با سر و صدا مبارزه کند». آن روز ممکن است امروز باشد: آژانس محیط زیست اروپا (EEA) تخمین می‌زند که حداقل یک نفر از هر پنج اروپایی در حال حاضر در معرض سطوح صوتی‌ای قرار دارند که برای سلامتی آنها مضر است و پیش‌بینی می‌شود که این تعداد افزایش یابد.

مشکل اصلی با بلندتر شدن صدای جامعه چیست؟ خطرات صدای بلند مته‌های بادی و آژیرهای اضطراری آشکار است: هر دو نزدیک به سطح ۱۲۰ دسی بل عمل صدا تولید می‌کنند که می‌تواند در زمان بسیار کوتاه به شنوایی آسیب برساند. موذی‌تر از آن صدای پس‌زمینه‌ای است که بسیاری از ما باید زندگی با آن را یاد بگیریم: جاده‌ها، راه‌آهن‌ها و حتی صدای بلند، که همگی می‌توانند در طول زمان مشکلاتی ایجاد کنند. «شارلوت کلارک»، استاد اپیدمیولوژی زیست محیطی در دانشگاه «سنت جورج» لندن می‌گوید: «EEA اخیراً تخمین زده است که در بریتانیا، ۹.۵ میلیون نفر در معرض سطوح مضر صدای جاده، ۱.۲ میلیون نفر در معرض صدای مضر راه آهن و یک میلیون نفر در معرض صدای مضر هواپیما قرار دارند. تخمین‌ها نشان‌دهنده این است که در بریتانیا، این سطوح بلند صدا باعث بیش از ۶۰۰۰ مورد جدید بیماری کرونری قلبی، ۱۰۰۰ مرگ زودرس و ۷۵۰۰۰۰ مورد اختلال خواب در هر سال می‌شود. مواردی که احتمالاً بسیار بیشتر از اینهاست».

بخشی از مشکل این است که این هیاهو و سر و صدا چقدر استرس‌زا است، حتی اگر در سطح نسبتاً پایینی باشد. ما اغلب در مواجهه با سر و صدا ناتوان هستیم، چه از طرف همسایه‌ها باشد که موسیقی را بلند گوش می‌کنند، چه کسی که اینستاگرام را در اتوبوس تماشا می‌کند، یا بوق‌هایی که در خیابان به صدا در می‌آید. پروفسور کلارک می‌گوید: «زندگی روزانه با سر و صدا آزاردهنده است و این آزار یک واکنش نسبت به استرس است که از طرف صداها در ما ایجاد می‌شود. اگر این سر و صداها در طول زمان تجربه شوند، هورمون‌های استرس آزاد شده بر خلق و خوی ما تأثیر می‌گذارند و می‌توانند طیفی از تغییرات بیولوژیکی را در بدن ایجاد کنند که بر سلامت قلب و عروق ماثر است».

قرار گرفتن در معرض سر و صدای مزمن در درازمدت، با افزایش خطر ابتلا به فشار خون بالا، سکته مغزی و زوال عقل نیز همراه است. تخمین زده می‌شود که سر و صدای ترافیک هواپیما، جاده و راه آهن با افسردگی ارتباط دارد؛ به این شکل که با افزایش سر و صدا به میزان ۱۰ دسی‌بل ۲ تا ۳ درصد خطر افسردگی افزایش می‌یابد. دسی بل به صورت لگاریتمی اندازه‌گیری می‌شود، بنابراین اگر صدایی ۱۰ دسی بل افزایش یابد، تقریباً دو برابر بلندتر است.

حتی زمانی که ما خواب هستیم، سر و صدا می‌تواند روی ما تاثیر بگذارد. بدیهی است که سر و صدا بر توانایی ما برای خوابیدن تأثیر می‌گذارد، و می‌تواند خواب را آشفته کند و همچنین ما را از خواب عمیق و با کیفیت دور کند خوابمان را بیشتر سطحی و بی‌کیفیت سازد. پروفسور «کلارک» می‌گوید: «وقتی می‌خوابید، گوش‌هایتان همیشه روشن است. سر و صدا ضربان قلب شما را افزایش می‌دهد و به مشکلات دیگری کمک می‌کند که اگر در یک دوره زمانی طولانی اتفاق بیفتد، همان خطرات قلبی عروقی را ایجاد می‌کنند که قبلاً در مورد آن صحبت کردم».

پس راه‌حل چیست؟ متأسفانه، هیچ پاسخ ساده‌ای برای این سوال وجود ندارد و اغلب برای افراد بسیار دشوار است که قرار گرفتن در معرض سر و صدا را کاهش دهند. خاموش کردن دستگاه‌ها در شب ابتدایی‌ترین راه برای کاهش وقفه‌های غیرضروری در خواب است. گوش‌گیرها می‌توانند به خواب خوب کمک کنند، همچنین هدفون‌های حذف کننده صدا نیز می‌توانند در مکان‌های عمومی مفید باشند.

با این حال، در سطحی گسترده‌تر، بی‌صدا بودن یا نبودن انتخابی است که ما به‌عنوان یک جامعه انجام می‌دهیم: در برخی مناطق، ممکن است شاخ و برگ‌های بیشتر و درختان راه حل باشد: محافظ‌های صوتی متشکل از درختان و درختچه‌ها می‌توانند صدا را ۵ تا ۱۰ دسی بل به ازای هر ۳۰ متر عرض زمین‌های جنگلی کاهش دهند. در برخی دیگر از مناطق، راه‌حل‌ها می‌توانند شامل محدودیت‌های سرعت سخت‌گیرانه‌تر، ارزیابی مجدد سطح صدایی که کارگران باید در معرض آن قرار گیرند یا معرفی آژیرهای جهت‌دار صدا باشد. احتمالاً منصفانه است که بگوییم آلودگی صوتی بیش از آن چیزی است که اکثر ما آماده پذیرش آن هستیم و شاید وقت آن رسیده است که در مورد آن فریاد بزنیم.