فعالیتم در حرفه آشپزی به طور جدی از سال ۱۳۷۵ آغاز شده است؛ آن زمان بسیاری از کارفرماها از ارسال لیست بیمه خودداری می‌کردند و من نیز در اوایل کار از پوشش بیمه بهره‌مند نبودم. پس از خدمت سربازی و آشنایی با قوانین بیمه‌ای، در مراکز محل اشتغال نسبت به برخورداری از پوشش بیمه تاکید می‌کردم.

معتقدم سرآشپزها نقش مهمی در سلامت افراد جامعه دارند و این نقش برای آشپزهای بیمارستان، بسیار برجسته‌تر و بارزتر است؛ زیرا بیماران در شرایط ناخوشی قرار داشته و برای کسب سلامت خود به این مراکز مراجعه کرده‌اند و این آشپزها هستند که با طبخ غذاهای سالم، می‌توانند روند بهبود بیماران را تسریع کنند. از طرفی بسیاری از بیماران به‌دلیل بدحالی و بی‌اشتهایی قادر به مصرف مواد غذایی نیستند و برای کمک به این بیماران همواره ذائقه آن‌ها را در آشپزی موردنظر قرار می‌دهم و برای مثال اگر در برنامه غذایی آن روز پخت جوجه تعیین شده باشد، نظر آن‌ها را برای نوع پخت جوجه می‌پرسم تا با میل و رغبت غذای خود را مصرف کنند.

در واحد آشپزخانه، روزانه سه نوع غذای «کم‌نمک و کم‌چرب»، غذای دیابتی و غذای معمولی تهیه می‌شود. به این ترتیب همه افراد در بیمارستان به غذاهای مناسب ذائقه خود دسترسی دارند و بیماران نیز با خاطری آسوده غذایی را میل می‌کنند که برای حفظ سلامت آن‌ها مفید است. فعالیت در آشپزخانه از ۷:۳۰ صبح آغاز شده و تا ۲:۳۰ بعدازظهر در یک شیفت ادامه می‌یابد. شیفت دوم نیز از ۱:۳۰ بعدازظهر شروع و تا ۸ شب به طول می‌انجامد. در مجموع پنج نیروی انسانی در این واحد مشغول به فعالیت هستند که در یک شیفت دو نیرو و در شیفت دیگر سه نیروی انسانی حضور دارند. هرچند در این واحد با کمبود نیرو مواجه هستیم، اما وظایف خود را به خوبی ایفا کرده و اجازه نمی‌دهیم تا خللی در انجام امور پیش آید. لیست غذای بیماران به‌طور ماهانه از سوی مسئول تغذیه بیمارستان تعیین شده و روزانه ۱۰۰ تا ۱۲۰ پُرس غذا همراه با صبحانه تهیه و توزیع می‌شود. لیست غذای ماهانه معمولاً بر اساس محصولات فصلی و نوع سبزیجات در دسترس، تعیین شده و برنامه‌های غذایی تغییر می‌کند.

انتظار می‌رود تا مسئولان تأمین‌اجتماعی هوای سرآشپزها را داشته باشند و با توجه به مسئولیت سنگینی که بر دوش داریم، ‌ دریافتی مناسبی هم داشته باشیم. در حال حاضر تفاوتی بین دریافتی‌ها وجود ندارد و همان حقوقی را می‌گیریم که سایر افراد با مسئولیت کمتر دریافت می‌کنند و بار زحمات ما نادیده انگاشته می‌شود. همچنین سرویس رفت‌وآمد به بیمارستان نیز وجود ندارد. آشپزها معمولاً استراحت ندارند و در خانه هم باید برای اعضای خانواده آشپزی کنند و این روند زندگی آن‌هاست که تاوان علاقه خود را به این حرفه می‌پردازند.