به گزارش آتیه آنلاین و به نقل از اکونومیست؛ شش سال پیش، تنها چند صد شهروند هندی در دانشگاه پلی‌تکنیک سابق در شرق لندن (UEL)، با پردیس‌هایی در استراتفورد و داکلندز، در کلاس‌های درس شرکت داشتند. تا سال گذشته بیش از ۶۰۰۰ دانش‌آموز، یا حدود یک چهارم کل دانشجویان وارداتی، از هند آمده بودند. تازه واردها به تغییر این آمار کمک می‌کنند. آماندا برودریک، معاون صدراعظم بریتانیا، که دفترش در نزدیکی باند فرودگاه لندن سیتی قرار دارد، می‌گوید که دانش‌آموزان او قبلاً «فقط از سه منطقه» آمده بودند. اما اکنون و به صورت ناگهانی UEL جهانی شده و در حال رونق است. تعداد کل ثبت نام در پردیس‌های این دانشگاه از سال ۲۰۱۷ بیش از ۶۰ درصد افزایش یافته است.

اما این دانشگاه لندنی در این مورد تنها نیست؛ دانشگاه‌های سراسر بریتانیا افزایش درخواست‌هایی را از هند، نیجریه و کشورهای دیگر تجربه کرده‌اند. بین سال‌های ۲۰۱۷ و ۲۰۲۱، بریتانیا شاهد افزایش شش برابری هندی‌هایی بود که دوره‌های جدید تحصیل را در بریتانیا شروع کردند. داده‌های ویزا نشان می‌دهد که تا سال گذشته، هند جایگزین چین به عنوان اولین فرستنده دانشجو به بریتانیا شده است. تازه واردها بیشتر افت شدید تعداد دانشجویان اروپایی را جبران کرده‌اند، اروپایی‌هایی که پس از «برگزیت» از بریتانیا فرار کردند؛ خروج بریتانیا از اتحادیه‌ی اروپا که توافقات دوجانبه برای ورود اروپایی‌ها جهت تحصیل به این کشور را برهم زده است.

اکثر تازه‌واردان هندی در مقاطع بالا تحصیل می‌کنند. بزرگ‌ترین گروه از «آندرا پرادش» و «تلانگانا»، دو ایالت جنوب شرقی هند با تعداد زیادی شرکت‌های فنی و مهندسی آمده‌اند و دولت‌های محلی‌ای دارند که تحصیل در خارج از کشور را تشویق می‌کنند. این در حالی که دانشجویان چینی اغلب آن دسته از دانشجویانند که در دانشگاه‌های معتبر و گران‌قیمت «گروه راسل» جمع می‌شوند، اما هندی‌ها به‌طور گسترده‌تری پخش می‌شوند.

اما افزایش تعداد هنی‌ها در دانشگاه‌های بریتانیا را چه چیزی توضیح می‌دهد؟ می‌توان گفت که مهمترین عامل تغییر قوانین ویزا در سال ۲۰۱۹ بود. در این دوره مقامات طرحی را بازسازی کردند که به خارجی‌ها اجازه می‌دهد تا دو سال پس از فارغ‌التحصیلی در کشور بمانند و کار کنند. یک دانشجوی هندی که در حال گذراندن دوره کارشناسی ارشد در کسب و کار در دانشگاه UEL است، می‌گوید: این «زمانی برای نفس کشیدن» است. دانشجویان از سال‌های تحصیل به عنوان فرصتی برای یافتن یک کرفرما هستند تا از ویزای طولانی‌مدت یا کسب درآمد برای پرداخت بدهی‌ها استفاده می‌کنند. اما بدون شک تمام ماجرا این نیست و این دانشجویان به کاهش کمبود نیروی کار در بریتانیا نیز کمک می‌کنند.

از دیگر طرف نیز این یک موهبت برای دانشگاه‌هاست. خارجی‌ها که هزینه‌های بالاتری نسبت به محلی‌ها پرداخت می‌کنند، اکنون حدود یک پنجم درآمد دانشگاه را تامین می‌نمایند. مسئله‌ای که به دانشجویان داخلی کمک می‌کند، چرا که با دریافت هزینه بیشتر از دانشجویان خارجی علیرغم تورم، شهریه دانشگاهی در انگلستان برای انگلیسی‌ها به مدت شش سال ثابت مانده است. حتی برخی از دوره‌ها بدون خارجی‌ها به سختی وجود خواهند داشت. در موضوعاتی مانند تجارت و مدیریت، تعداد فارغ‌التحصیلان خارج از کشور حدود ده برابر بریتانیایی‌ها است.

البته همه با این وضعیت موافق نیستند. سیاستمداران محافظه‌کار حاکم که سعی می‌کنند در مورد مهاجرت وجهه سخت‌گیرانه‌ای داشته باشند، از اعتراف به افزایش تعداد دانشجویان خارج از کشور خجالت می‌کشند. در ماه مه، دولت گفت که اکثر فارغ‌التحصیلان خارجی از همراهی همسر یا فرزند منع خواهند شد؛ سال گذشته حدود ۴۰۰۰۰ نفر از افراد تحت تکفل به ۱۴۰۰۰۰ دانشجوی هندی در بریتانیا پیوستند. اما «کوئینتین مک کلار»، معاون دانشگاه هرتفوردشایر، با حدود ۶۰۰۰ دانشجوی هندی، نگران است که چنین تغییراتی پیامی مبنی بر عدم استقبال بریتانیا از هندی‌ها ارسال کند.

اما جدیدا دانشجویان مهاجر، که اغلب توسط استخدام‌کنندگان خوش صحبت فریفته می‌شوند، متوجه تجربه تحصیل و کار در بریتانیا را کمتر از رضایت‌بخش می‌دانند. «آمیت تیواری»، از انجمن ملی دانشجویان هند در بریتانیا، می‌گوید که شکایتی که به‌طور فزاینده‌ای رایج است، هزینه‌های بالای زندگی، به‌ویژه مسکن پرهزینه در بریتانیا است. همچنین برخی از دانشجویان ابراز تاسف می‌کنند که سه سال پس از شروع همه‌گیری، دانشگاه‌ها هنوز آموزش‌های بسیار زیادی را به صورت آنلاین ارائه می‌کنند.

خطر برای دانشگاه‌های بریتانیایی این است که در چشم دانشجویان خارجی و برای صرفه‌جویی در هزینه‌ها به آنها کم فروشی می‌کند. البته ورود خارجی‌های مشتاق به این زودی تمام نمی‌شود، اما رقابت بین‌المللی برای آنها روز به روز شدیدتر خواهد شد. از طرف دیگر دانشگاه‌ها در خود هند، هم شاخه‌های دانشگاه‌های خارجی و هم دانشگاه‌های داخلی اسن کشور، در حال رونق هستند. آقای «تیواری» می‌گوید که مطالعه در وطن می‌تواند وسوسه انگیزتر به نظر برسد: «کشور ما دیگر آن هندی نیست که ۱۰ سال پیش بود».