به گزارش آتیه آنلاین به نقل از یورونیوز؛‌ پیشرفت‌های درمانی در سرطان به‌سرعت در حال ظهور هستند، به‌طوری‌که تنها بین سال‌های ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۲ تعداد ۱۹۷ داروی جدید برای مقابله با سرطان به بازار عرضه شده است. اما بر اساس یک تحلیل جدید فراگیر، در حالی که کشورهای پردرآمد از این مزایا بهره‌مند می‌شوند، اکثر نقاط جهان از این پیشرفت‌ها عقب مانده‌اند.

در مجموع، ۵۶۸ داروی سرطان در ۱۱۱ کشور بین سال‌های ۱۹۹۰ تا ۲۰۲۲ وارد بازار شدند که بیشتر آن‌ها در دهه اخیر معرفی شده‌اند.

مطالعه‌ جدیدی که در مجله BMJ Global Health منتشر شده است نشان می‌دهد که بسیاری از این درمان‌ها ابتدا در کشورهای پردرآمد معرفی شدند؛ درحالی‌که مناطق کم‌درآمد برای دسترسی به این داروها با تأخیرهای طولانی مواجه شده‌اند و در برخی موارد، این داروها هرگز در این کشورها در دسترس قرار نگرفتند.

این اختلاف از دهه ۱۹۹۰ گسترده‌تر شده‌ است، به این معنا که در حالی که افراد در کشورهای ثروتمند بیش از هر زمان دیگری به درمان‌های جدید سرطان دسترسی دارند، این دسترسی در مناطق کم‌درآمد همچنان ثابت باقی مانده است.

«کارین اویل دگروت»، استاد ارزیابی فناوری سلامت در دانشگاه «اراسموس» هلند، در اینباره اظهار کرد: «این روند از سال ۲۰۰۰ آغاز شد، زمانی که داروهای جدید متعددی وارد بازار شدند، و اکنون این روند به مرحله انفجار رسیده است.» او افزود: «مسئله‌ای به نام سطوح دسترسی وجود دارد، که با سطح درآمد در کشور مرتبط است».

کدام کشورها بیشترین دسترسی را دارند؟

ایالات متحده با در دسترس داشتن ۳۴۵ داروی جدید سرطان بین سال‌های ۱۹۹۰ تا ۲۰۲۲، در صدر این فهرست قرار دارد، و پس از آن ژاپن (با ۲۲۴ دارو)، کانادا (با ۲۲۱ دارو)، استرالیا (با ۲۰۴ دارو)، بریتانیا (با ۱۹۱ دارو) و چین (با ۱۶۹ دارو) قرار گرفته‌اند.

سایر کشورهای اروپای غربی نیز در رتبه‌های بالای این فهرست قرار دارند، به‌طوری‌که ۱۰.۲ درصد از داروها ابتدا در یکی از کشورهای آلمان، فرانسه، ایتالیا، اسپانیا یا بریتانیا معرفی شده‌اند. در مقابل، آفریقا، جنوب شرق آسیا، خاورمیانه، آسیای مرکزی و اروپای شرقی کمترین میزان معرفی داروهای جدید را تجربه کرده‌اند.

یکی از چالش‌های اصلی این است که شرکت‌های دارویی در گسترش عرضه درمان‌های جدید فراتر از بازارهای اولیه خود کُند عمل می‌کنند. تا سال ۲۰۲۲، بیش از یک‌سوم از ۵۶۸ داروی سرطان که طی سه دهه گذشته معرفی شده‌اند، تنها در یک کشور در دسترس بودند، و تنها ۲۸ درصد از آن‌ها در بیش از ۱۰ کشور عرضه شده بودند.

طبق یافته‌های این مطالعه، پس از معرفی یک دارو در یک کشور، به‌طور میانگین ۱.۵ سال طول می‌کشد تا در کشور دوم عرضه شود، و بیش از دو سال یا بیشتر زمان می‌برد تا در سایر بازارها در دسترس قرار گیرد. همچنین این مطالعه نشان داد که کشورهای با درآمد بالاتر و نرخ ابتلا به سرطان بیشتر، معمولاً با تأخیرهای کمتری در دسترسی به این داروها مواجه می‌شوند.

در کشورهایی که به جدیدترین درمان‌ها دسترسی ندارند، بیماران یا مجبورند از درمان‌های ضعیف‌تر در کشور خود استفاده کنند یا برای دریافت مراقبت‌های پیشرفته پزشکی به خارج از کشور سفر کنند. پژوهشگران از مرکز پزشکی «تافتس» و دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا در ایالات متحده می‌گویند که این موضوع می‌تواند تا حدی نتایج ضعیف درمان سرطان را در برخی مناطق توضیح دهد.

آن‌ها هشدار داده‌اند که این مشکل در دهه‌های آینده تشدید خواهد شد، زیرا کشورهای کم‌درآمد شاهد افزایش امید به زندگی خواهند بود؛ که به‌دنبال آن، بیماری‌های مرتبط با سن از جمله سرطان نیز افزایش خواهند یافت؛ «دگروت» می‌گوید: «وقتی طول عمر افزایش می‌یابد، احتمال ابتلا به سرطان نیز افزایش پیدا می‌کند».

حتی در اروپا نیز نابرابری در دسترسی وجود دارد

در یک تحلیل درباره معرفی ۱۲ داروی سرطان در ۲۸ کشور اروپایی بین سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۸، تیم تحقیقاتی دکتر «دگروت» شکاف‌هایی را شناسایی کرد که مشابه نتایج مطالعه جدید جهانی است.

بر اساس این تحلیل، میانگین زمان لازم برای معرفی یک داروی جدید در این کشورها بین ۱۷ روز تا ۳.۳ سال متغیر بوده است، به‌طوری‌که آلمان، بریتانیا و اتریش سریع‌ترین دسترسی را داشته‌اند، درحالی‌که یونان و بسیاری از کشورهای اروپای شرقی با تأخیرهای بیشتری مواجه بوده‌اند.

تعداد بیشتر داروهای جدید لزوماً به معنای مزایای بیشتر برای بیماران نیست

با این حال، دکتر «داریو تراپانی»، انکولوژیست پزشکی در مؤسسه سرطان‌شناسی اروپا در میلان، که در این مطالعه مشارکت داشته است، معتقد است که «صرف افزایش تعداد درمان‌های موجود همیشه برای بیماران مفید نیست.»

او توضیح داد: «اطلس دارویی نشان می‌دهد که ایالات متحده هر سال بیشترین تعداد تأییدیه‌های دارویی را دارد، اما بسیاری از این داروها واقعاً ارزش بالایی برای بیماران ندارند. این داروها آن‌ها را در معرض فشارهای مالی، اتلاف وقت و درمان‌های شدید در مراحل پایانی زندگی قرار می‌دهند».

«تراپانی» که همچنین رئیس کمیته داروهای سرطان در «انجمن اروپایی انکولوژی پزشکی» (ESMO) است، افزود که این گزارش دارای برخی محدودیت‌ها است. او می‌گوید: «معرفی یک داروی جدید همیشه به معنای دسترسی مستقیم بیماران نیست، و پژوهشگران داده‌هایی درباره قیمت‌گذاری داروها در اختیار نداشتند» عاملی که می‌تواند تعیین کند که آیا یک شرکت دارویی داروی جدید خود را در یک کشور معرفی می‌کند یا نه.

«دگروت» دراینباره می‌گوید «برخی داروهای سرطان آن‌قدر گران هستند که حتی دولت‌های کشورهای ثروتمند اروپای غربی نیز در تعهد برای تأمین هزینه آن‌ها محتاط عمل می‌کنند.»

«دگروت» برای کاهش نابرابری در دسترسی به داروهای سرطان (چه در اروپا و چه در سطح جهانی) پیشنهاد می‌کند که کشورها باید قیمت‌های متغیری برای داروهای جدید متناسب با توانایی پرداخت خود دریافت کنند و اقداماتی برای جلوگیری از «واردات موازی» انجام شود؛ پدیده‌ای که در آن یک کشور دارویی را خریداری کرده و سپس آن را در جاهای دیگر توزیع می‌کند.

در همین حال، «تراپانی» معتقد است که ایجاد یک چارچوب برای شناسایی داروهای با ارزش بالا می‌تواند به تنظیم‌کنندگان و سیاست‌گذاران کمک کند تا قیمت‌های دارو را به‌گونه‌ای مذاکره کنند که برای سیستم‌های ملی بهداشت و بیماران مقرون‌به‌صرفه‌تر باشد.

بااین‌حال، قیمت‌گذاری تنها مانع نیست. بسیاری از کشورهای کم‌درآمد تنظیم‌کنندگان دارویی ضعیفی دارند و ممکن است فاقد خدمات پشتیبانی لازم برای ارائه مراقبت‌های باکیفیت سرطان، مانند پزشکان، پرستاران و مراکز درمانی باشند. از این رو «تراپانی» نتیجه‌گیری می‌کند که: «به‌طور کلی، زمانی که به سرطان می‌پردازیم، فقط درباره داروها صحبت نمی‌کنیم، بلکه با کل یک سیستم مواجه هستیم.»