به گزارش آتیه آنلاین و به نقل از اکونومیست؛ «دانیلا باروس» دوست ندارد بچه‌دار شود. مادرش تا زمانی که او به سن خانم «باروس» رسیده بود، سه فرزند داشت، اما آرایشگر ۳۱ ساله اهل «سائوپائولو» سال‌ها پیش چنین تصمیمی گرفت. او می‌گوید: «بچه‌دار شدن به معنای رها کردن زندگی شخصی و حرفه‌ای و همچنین تغییراتی در بدنم است که آنها را نمی‌خواهم».
چنین انتخابی در منطقه زندگی این خانم چندان غیرمعمول نیست. در سال ۲۰۱۶ نرخ باروری آمریکای لاتین به میزان ۲.۱ کمتر از نرخ جایگزینی برای حفظ یک جمعیت پایدار رسید. این منطقه میزبان برخی از سریع‌ترین افت نرخ‌های باروری در جهان است. این امر همراه با افزایش «امید به زندگی» و سطح بالای مهاجرت، آن هم عمدتاً در میان افراد در سن کار، آمریکای لاتین را دچار دردسر کرده؛ این منطقه به سرعت در حال پیر شدن است.
در حالی که ایالات متحده در یک دوره ۵۷ ساله جمعیت افراد بالای ۶۵ سالش از ۱۰ درصد به ۲۰ درصد رسید و دو برابر شد؛ آمریکای لاتین قرار است تنها در ۲۸ سال آینده همین وضعیت را تجربه کند. این زمان کمی برای انطباق با آنچه است که «سیمون چکینی» از کمیسیون اقتصادی سازمان ملل «تغییر رادیکال» می‌نامد. رفع و رجوع صورتحساب‌های دوبرابر شده مواجب بازنشستگان و مراقبت‌های بهداشتی سالمندان یک چالش بزرگ برای اقتصاد منطقه خواهد بود. در این میان به دلیل مهاجرت، مقابله با عقب ماندگی رشد اقتصادی ناشی از کاهش نیروی کار نیز یکی دیگر از مشکلات آمریکای لاتین و حوزه‌ی دریای کارائیب خواهد بود.
برای مثال در مورد حقوق بازنشستگی، کشورهایی مانند برزیل و آرژانتین که دارای سیستم‌های بازنشستگی با سود معین (صرفا پرداخت کارمند) هستند، با افزایش تعداد مستمری بگیران صورت‌حساب‌هایشان افزایش می‌یابد. کسری بازنشستگی برزیل ۲.۶ درصد از تولید ناخالص داخلی این کشور است و پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۶۰ به ۵.۹ درصد افزایش یابد. در مکان‌هایی مانند مکزیک و شیلی که از سیستم‌های مشارکت دو طرفه (کارمند-کارفرما) استفاده می‌کنند، بازنشستگان اغلب با حقوق‌های ناچیز مواجه هستند. تعداد کثیری از کارگران غیررسمی در منطقه نیز اغلب هیچ پس‌انداز بازنشستگی‌ای ندارند. به گفته بانک مرکزی ال‌سالوادور، ۸۲ درصد از مردم سالوادوری نه حق بازنشستگی می‌پردازند و نه به‌طور مستقل برای دوران پیری پس‌انداز می‌کنند.
پاسخ این مشکلات در بیشتر مواقع کمک‌های نقدی برای افراد مسن است. اما این کمک‌ها در حال حاضر بسیار پرهزینه هستند و از حد انتظار خارج شده‌اند. تقریباً یک چهارم بودجه فدرال مکزیک در سال ۲۰۲۴ صرف «حقوق بازنشستگی رفاهی» خواهد شد. انتظار می‌رود تا سال ۲۰۵۰ تعداد افراد بالای ۶۵ سالی که به‌طور بالقوه این اعانه را دریافت می‌کنند، دو برابر شود.
مراقبت‌های بهداشتی برای افراد مسن از این هم وضع بدتری دارد. بسیاری از کشورهای آمریکای لاتین به‌طور کامل فاقد خدمات بهداشتی برای افراد مسن هستند. خانه‌های سالمندان عمومی در این منطقه بسیار اندک است و مراکز خصوصی بسیار گران هستند. در اغلب موارد به‌طور سنتی خانواده‌ها از یکدیگر مراقبت می‌کنند. اما وقتی زنان بیشتری که به صورت پیش‌فرض وظیفه مراقب را بر عهده دارند به سر کار می‌روند انجام وظیفه مراقبت در خانه سخت‌تر می‌شود. «نومی پونارو»، مدرس دانشگاه در «مکزیکوسیتی»، چند سال پیش مادر ۹۲ ساله خود را به خانه آورد. او می‌گوید: «دولت از انتظارات خانوادگی سوء‌استفاده می‌کند... وظیفه مراقبت دائم زندگی من را محدود می‌کند».
طبق تحقیقات «بانک توسعه بین‌آمریکایی»، تمام هزینه‌های اضافی ناشی از پیری جمعیت باعث می‌شود که بدهی‌های ناشی از تعهدات بازنشستگی در دولت‌های آمریکای لاتین تا سال ۲۰۶۵ به میزان ۳.۸ درصد از درآمدهایشان بیشتر شود. این شکاف در اتحادیه اروپا ۱.۷ درصد است.
چالش‌ها و راه‌حل‌های پیری جمعیت
برای حل مشکل موجود، کشورهایی مانند «بولیوی» که نرخ زاد و ولد بالایی دارند، باید سعی کنند از این فرصت حداکثر استفاده را ببرند. اما انجام موفقیت‌آمیز افزایش نرخ زاد و ولد برای کل منطقه غیرممکن است. کشورهای آمریکای لاتین عمدتاً به دلیل اینکه نتوانسته‌اند شغل مناسب برای جوانان خود ایجاد کنند، افزایش جمعیت در سن کار را از دست داده‌اند و زاد و ولد کمی دارند. به عنوان مثال، بیکاری جوانان در «کاستاریکا» به ۲۷ درصد می‌رسد. کار غیررسمی هم شدیدا تاثیرگذار است. در این منطقه ترک تحصیل برای انجام کارهای موقت و غیررسمی جاافتاده است؛ این مسئله باعث عدم آموزش مهارت‌های لازم به جوانان برای مشاغل رسمی شده است، در نتیجه بهتر است کودکان در مدرسه باقی بمانند. اما بازنگری سیستم‌های آموزشی که نمی‌توانند جوانان را به مهارت‌های مورد نیاز خود به درستی مجهز کنند نیز مسئله‌ای حیاتی است.
اما در جایی که افراد مستمری‌بگیر به زودی از تعداد کارگران بیشتر خواهند شد، راه‌حل‌های دیگری هم مورد نیاز است. مثلا بالا بردن سن بازنشستگی راه‌حل معقولی است. در سال ۲۰۱۹ «برزیل» سن بازنشستگی خود را از میانه ۵۰ سالگی افزایش داد؛ تخمین زده می‌شود که این کار تا سال ۲۰۲۹ باعث صرفه‌جویی ۲۰۰ میلیارد دلاری می‌شود، اما حتی این سن نیز باید دوباره افزایش یابد. در مثال دیگری «اروگوئه» هم شروع به افزایش سن بازنشستگی خود از ۶۰ سال کرده است و همچنین اصلاحات مشابهی در «کاستاریکا» در حال انجام است.
یک راه دیگر این است که زنان به مشاغل مناسب و بازاری دسترسی داشته باشند که با مراقبت‌های مقرون به صرفه خانگی از افراد مسن و کودکان که در حال حاضر جزو مسئولیت‌های آنهاست تداخل نداشته باشد. این که زنان آمریکای لاتین بتوانند چند فرزند چند فرزند داشته باشند موهبت بزرگی است اما اکنون آنها برای مراقبت از اعضای خانواده خود به انتخاب‌های بیشتر و بهتری نیاز دارند.
نظر شما