به گزارش آتیه آنلاین و به نقل از NPR؛ سال گذشته در کره جنوبی، معلم دبستان، «سئو وونبین» از مراجع قضایی شنید که یکی از والدین دانش‌آموزش، گزارشی مبنی بر کودک‌آزاری او به پلیس داده است.

والدین این دانش‌آموز پنج حادثه را مبنای ادعای خود قرار داده بودند. یکی از آنها این بود که «سئو» به دخترشان کمک نکرد تا به اینترنت مدرسه وصل شود. «سئو»، که وقوع این حوادث را انکار می‌کرد، خیلی زود تبرئه شد. اما این تجربه او را از آمدن به کلاس درس خودش ترساند. او می‌گوید که از آن زمان تاکنون داروهای ضد اضطراب مصرف می‌کند.

«سئو» می‌گوید: «وقتی والدین در یک ملاقات حضوری من را تهدید کردند، احساس کردم به تخصص‌ام به‌عنوان یک معلم تجاوز شده است و به عزت نفسم ضربه خورد».

او یکی از بسیاری از معلمان کره جنوبی است که می‌گویند از آزار و اذیت والدین و خواسته‌های بیش از حدشان در عذاب هستند. تابستان امسال، معلمان با ابراز عصبانیت خود به خیابان‌ها آمدند و خواستار حمایت از حقوق خود شدند. آنها این کار را به دنبال خودکشی یک معلم جوان دبستانی در سئول انجام دادند که با دانش‌آموزان مزاحم و شکایت والدین دست و پنجه نرم می‌کرد.

داستان معلم مرده برای معلمانی که از سراسر کشور برای عزاداری جمع شده بودند آشنا به نظر می‌رسید. زمانی که معلمان شروع به جمع‌آوری موارد ادعایی آزار و اذیت معلمان از طرف والدین دانش‌آموزان کردند، نمونه‌هایی مبنی بر «درخواست‌های بیش از حد»، «تهدید» و «توهین کلامی» سرازیر شد. این ادعاها شامل درخواست والدین از معلمی بود که هر روز صبح از او می‌خواستند تا به دنبال کودک آسیب‌دیده‌ی آنها برود و او را تا مدرسه برساند، والدین در شب و دیر وقت با تلفن شخصی معلم یا در حالت مستی تماس با او می‌گرفتند، یا از معلم می‌خواستند تا زمانی که سرپرستی کلاس فرزندشان را بر عهده دارد ازدواج نکند یا باردار نشود غیره.

اکنون معلمان هر شنبه شروع به برگزاری تجمع می‌کنند. بر اساس برآورد سازمان دهندگان، جمعیت معلمان معترض از ۵۰۰۰ نفر در اولین تجمع در ۲۲ ژوئیه به ۳۰۰۰۰۰ نفر در ۲ سپتامبر افزایش یافت. در ۴ سپتامبر، ده‌ها هزار معلم علی‌رغم هشدار دولت در مورد مجازات، دست از کار کشیدند. قانون کره جنوبی اعتصاب معلمان را ممنوع می‌کند. و از آنجایی که اقدامات بی‌سابقه معلمان در آغاز ترم پاییز انجام شد، تا آن زمان حداقل سه معلم دیگر در پی مشکلات مشابه دست به خودکشی زدند.

عدم پاسخگویی نهادی به معلمان

«هوانگ بوم یی» از اتحادیه معلمان «گیونگی» می‌گوید که بار رسیدگی به شکایات والدین فقط بر دوش معلمان است. «هوانگ» می‌گوید: «هیچ سیستم پاسخگویی نهادینه یا الزامی برای مشارکت مدیران مدارس وجود ندارد». او می‌گوید که تعداد فزاینده‌ای از این شکایت‌ها با طرح شکایت کیفری والدین علیه معلمان به دلیل کودک آزاری عاطفی یا فیزیکی به پایان می‌رسد. بر اساس داده‌هایی که سازمان «هوانگ» از دفاتر آموزش منطقه‌ای گردآوری کرده است، در پنج سال گذشته بیش از ۱۲۰۰ اتهام قانونی در مورد کودک آزاری علیه معلمان مطرح شده است.

قانون مجازات کودک‌آزاری در سال ۲۰۱۴ در پی یک سری پرونده‌های مرگبار کودک آزاری خانگی در کره جنوبی به تصویب رسید. این قانون بطور نامناسب به هر کسی اجازه می‌دهد تا هر فرد بزرگسالی را برای جنایت تنها بر اساس سوء ظن گزارش کند.

«هوانگ» می‌گوید اگرچه این قانون در ابتدا برای محافظت از کودکان در خانه‌هایشان طراحی شده بود، اما برای والدین ناراضی بسیار آسان است که از قانون برای آزار و اذیت معلمان به خاطر دستورالعمل‌های آموزشی یا انضباطی که ناخوشایند می‌دانند سوء استفاده کنند و معلمان نمی‌توانند از نظر قانونی آنها را در قبال اتهامات نادرست مورد بازخواست قرار دهند.

در یک نظرسنجی که توسط اتحادیه معلمان و کارکنان آموزش و پرورش کره (KTU) در سال ۲۰۲۲ انجام شد، ۹۳ درصد از معلمان گفتند که می‌ترسند متهم به کودک آزاری شوند. در میان معلمانی که متهم شده‌اند، در نهایت تنها ۱.۵ درصد محکوم شدند.

همچنین یک نظرسنجی دیگر توسط همین نهاد در ماه اوت نشان می‌دهد که ۶۳.۲ درصد از معلمان دارای علائم بالینی افسردگی هستند. ۱۶ درصد دیگر نیز گفته‌اند که به خودکشی فکر می‌کنند.

احتمال سرخوردگی و انفعال بیشتر معلمان

«چوی هیونگ ووک»، پدر دو کودک در سن مدرسه و رئیس گروه مدنی انجمن والدین برای آموزش شاد می‌گوید: «به دلیل عدم حمایت قانونی و حمایت اداری، برای معلمان دشوار است که آشکارا درباره مشکلات خود صحبت کنند». «چوی»، که از آرمان معلمان حمایت می‌کند، می‌گوید که اتهامات بی‌رویه کودک آزاری، حقوق معلمان و به نوبه خود، حقوق دانش‌آموزان را نیز نقض می‌کند.

او می‌گوید: «این روزها یک ضرب‌المثل رایج در بین معلمان وجود دارد که اگر کاری انجام ندهید، هیچ تغییری برای شما اتفاق نمی‌افتد». «هوانگ» از اتحادیه Gyeonggi می‌گوید که معلمان کاری از دستشان برنمی‌آید جز اینکه در کار روزمره خود بی‌قدرت‌تر و منفعل‌تر شوند؛ چرا که می‌ترسند هر فعالیت معمول از طرف آنها - برای مثال متوقف کردن دعوا بین دانش‌آموزان و آموزش عذرخواهی به آنها - منجر به اتهام کودک آزاری برای معلم شود.

معلم «سئو وونبین» می‌گوید که محیط فعلی مدرسه او را از حرفه اش ناامید کرده است. او می‌گوید: «من دوست داشتم این احساس را داشته باشم که با آموزش دانش‌آموزان جوان، برای آینده کار کنم و از این طریق درختی پر بار بکارم. اما برخلاف وضع امروز دانش‌آموزان، برای هیچ درختی همیشه بهار یا پاییز نیست. این روزها فرصتی به بچه‌ها برای تجربه سختی داده نمی‌شود. دشواری‌های محیط مدرسه انگ کودک آزاری می‌خورند و از دیدن دانش‌آموزان احساس تماشای گیاهان گلدانی درگلخانه به شما دست می‌دهد». او اکنون برای حرفه‌ای متفاوت آماده می‌شود.

تغییر در فرهنگ و نگرش والدین

«کیم هیون سو» روان‌پزشک از بیمارستان «میونگجی» می‌گوید والدین کره‌ای که در حال حاضر کودکان خردسال را بزرگ می‌کنند، زمانی به سن بلوغ و بزرگسالی رسیده‌اند که کشور به شدت رقابتی شده و احساس جمعی خود را از دست داده است. کیم می‌گوید: آنها فرهنگ جدیدی دارند؛ «فرهنگ جدید و قدرتمندی مبنی بر اینکه می‌خواهم فرزندم از دیگران پیشی بگیرد» و یک نگرش مصرف‌گرایانه قوی پس از بحران مالی آسیایی در اواخر دهه ۱۹۹۰ و بحران مالی جهانی در اواخر دهه ۲۰۰۰ پدیدار شد که به این وضع کمک می‌کند. او می‌افزاید که والدین این را مسئولیت خود و یا نمودی از شایستگی خود می‌دانند که فرزندانشان در مدرسه خوب کار کنند و شغل خوبی پیدا کنند. همچنین بیشتر والدین فقط یک یا دو فرزند دارند. «کیم» می‌گوید که این مسئله باعث می‌شود آنها نسبت به فرزندانشان غیرت و وسواس بیشتری داشته باشند. با این حال، «کیم» تاکید می‌کند که سیستم آموزشی مسئول اصلی بحران فعلی است.

«کیم هیون سو» همچنین مدیر یک مدرسه جایگزین در سئول است و مدرسه او هرگز شکایت‌های توهین‌آمیز را تجربه نکرده است. او می‌گوید: «در ابتدای هر ترم، زمانی را برای بحث درباره آنچه والدین می‌توانند و اجازه دارند از مدرسه بخواهند و آنچه معلمان وظیفه دارند که انجام دهند، در نظر می‌گیریم». «کیم» معتقد است «این نشست‌ها امکان‌پذیر است چرا که فقط هفت یا هشت دانش‌آموز در هر کلاس وجود دارد».

میانگین تعداد دانش‌آموزان در کلاس‌های درس کره جنوبی با وجود نرخ تولد ۰.۷۸ در این کشور، اندکی از این میانگین در میان اقتصادهای پیشرفته بیشتر است. از هر پنج کلاس درس، یک کلاس بیش از ۲۸ دانش‌آموز دارد.

در پی خودکشی و اعتراض معلمان، دولت، پارلمان و مقامات آموزش و پرورش محلی اقداماتی را برای تقویت حقوق معلمان در کلاس‌های درس، بهبود محیط کار و محافظت بهتر از آنها در برابر آزار و اذیت انجام داده‌اند.

گروه‌های معلمان ضمن استقبال از این اقدام، خواستار منابع بیشتر و دستورالعمل‌های واضح‌تری در اجرای سیاست‌های جدید و اصلاح قانون کودک‌آزاری هستند.