به گزارش آتیه آنلاین، براساس اطلاعات موجود در سالنامه آماری وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی، در سال گذشته، بیشترین نرخ بیکاری متعلق به استان هرمزگان با نرخ متوسط ۱۵.۳ درصد بوده و در این شرایط بیکاری در این استان به ۲۲.۶ درصد در تابستان هم رسیده است.
بعد از هرمزگان، استان کرمانشاه با ۱۴.۲ درصد و استان کردستان با ۱۳.۷ درصد، بیشترین نرخ بیکاری را در سراسر کشور به خود اختصاص داده‌اند. نگاهی به داده‌های آماری مربوط به نرخ بیکاری در سال‌های پیشتر نیز نشان می‌دهد همواره استان‌های محروم و کمتر توسعه‌یافته‌ای مانند کردستان و کرمانشاه، در لیست استان‌های با بیشترین میزان بیکاری قرار گرفته‌اند.
به این ترتیب باید پرسید آیا یک رابطه مستقیم میان نرخ بیکاری و میزان توسعه‌یافتگی مناطق کشور برقرار است؛ در صورت وجود چنین رابطه‌ای، مختصات و مولفه‌های آن چگونه تعریف می‌شود؟
«مرتضی افقه» استاد اقتصاد دانشگاه شهید چمران اهواز در این رابطه به آتیه‌آنلاین گفت: معمولاً استان‌های محروم و کمتربرخوردار کشور به نسبت استان‌های توسعه‌یافته، نرخ بیکاری بالاتری دارند؛ یک دلیل اصلی آن نیز نگاه نادرست مرتبط با برخی سیاست‌های محرومیت‌زدایی است. یک نگاه نادرست در زمینه سیاست‌گذاری‌های رشد و پیشرفت اقتصادی این است که فکر می‌کنند اگر بودجه مناسب و بیش از متوسط به مناطق محروم کشور بفرستند، محرومیت حل می‌شود.
این کارشناس اقتصادی افزود: در واقع در سال‌های گذشته رویکرد برخی دولت‌ها در جهت محرومیت‌زدایی بیشتر معطوف به اختصاص بودجه برای استان‌های محروم کشور بوده است؛ با این حال می‌بینیم که تخصیص بودجه به تنهایی نتوانسته سیستان و بلوچستان، کردستان و باقی استان‌های محروم را از دایره محرومیت خارج کند. این استان‌ها برای دهه‌ها است که در لیست استان‌های محروم کشور قرار گرفته‌اند.
افقه با بیان اینکه سیاست‌های محرومیت‌زدایی تا امروز چندان موفق نبوده؛ اضافه کرد: شکست سیاست‌های محرومیت‌زدایی به معنای عدم اختصاص یا تزریق بودجه به میزان کافی نیست. احتمالاً بودجه‌ها به مقدار مناسب تخصیص داده شده و به این استان‌های محروم فرستاده شده اما مدیریت اعتبارات درست صورت نگرفته است. در مواردی می‌بینیم به علت کوچک‌تر بودن یا حاشیه‌ای بودن استان‌های محروم کشور، مدیران و مسئولان تراز اول یا قدرتمند را به این مناطق گسیل نمی‌کنند و در نتیجه از بودجه‌های تخصیص یافته به خوبی استفاده نشده است.
استاد دانشگاه شهید چمران اهواز می‌افزاید: باید سیاست‌گذاری‌ها به سمت محرومیت‌زدایی واقعی سوق داده شود؛ یک نکته اساسی، به‌کارگیری و انتصاب مدیران باتجربه، موفق و متبحر برای این مناطق است تا بتوانند بودجه‌ها و اعتبارات استانی را درست و بجا سرمایه‌گذاری کنند. ابتدا باید روی تقویت و اصلاح زیرساخت‌های اقتصادی استان سرمایه‌گذاری صورت بگیرد مثلاً مشکلات جاده‌ها و حمل و نقل و کاستی‌های انرژی برطرف شود و سپس در بخش‌های مختلف اقتصاد از جمله صنعت و کارخانه، سرمایه‌گذاری مناسب انجام شود.
او تاکید می‌کند: وقتی سرمایه‌گذاری مناسب و بجا انجام نشود، بیکاری گسترش می‌یابد و فرصت‌های در دسترسِ شغلی همپای افزایش نرخ جوانان جویای کار، رشد نمی‌کند.
افقه اضافه کرد: متاسفانه ما با معضلی به نام «محرومیت ماندگار» در استان‌های محروم و مرزی کشور روبرو هستیم و این نشان می‌دهد که سیاست‌های حوزه محرومیت‌زدایی نتوانسته‌اند به اهداف غایی خود نزدیک شوند.
این استاد اقتصاد دانشگاه تاکید کرد: در برخی استان‌های محروم کشور نیز نرخ بیکاری به علتِ نرخ پایین مشارکت، پایین است به این معنا که تعداد زیادی از افرادی که مدتها دنبال کار بوده‌اند ولی موفق به یافتن شغل نشده‌اند، ناامید شده و دیگر به عنوان«جویای کار» ثبت‌نام نمی‌کنند و بنابراین نرخ بیکاری با کوچک شدن مخرج کسر محاسبه‌ نرخ بیکاری، پایین می‌آید.
افقه در پایان گفت: اما معمولاً یک رابطه مستقیم میان گسترش بیکاری و میزان محرومیت و فقر منطقه‌ای وجود دارد بنابراین می‌توانیم ادعا کنیم میان نرخ بیکاری استان‌ها و میزان توسعه‌یافتگی آن‌ها یک رابطه مستقیم برقرار است. به عبارت دیگر، تا زمانی که اهداف توسعه به معنای یک توسعه‌ همه‌جانبه و متوازن محقق نشود، فرصت‌های مناسب شغلی پدید نمی‌آید و بسیاری از جوانان جویای کار، در یافتن شغل ناکام می‌مانند.