به گزارش آتیه آنلاین و به نقل از الجزیره؛ ساعتی روی صفحه نمایش الکترونیکی در هنگام ظهر در بالای ایستگاه متروی شلوغ میدان تایمز در شهر نیویورک سوسو می‌زند. در میان ازدحام مسافران و گردشگران در وقت ناهار، «ماریا»، مادر مجرد ۳۱ ساله از اکوادور ایستاده است که زندگی روزمره‌اش حول محور این مرکز حمل و نقل می‌چرخد. اینجا، در تونل‌های زیر شهر است که ماریا پولی را که برای زنده ماندن نیاز دارد به دست می‌آورد.

پشت او دختر دو ساله‌اش است و در دستانش یک سینی آب نبات رنگارنگ، مملو از بسته‌های شکلات «M&Ms» و «کیت‌کت» و آدامس «Trident» است.

از ایستگاه «تایمز اسکوئر»، «ماریا» می‌تواند از قطار شماره ۷ که نقطه تغییر قطار به منطقه کوئینز است، سوار و پیاده شود. همانطور که او از یک واگن به واگن دیگر می‌رود، «آب نبات» و «دلار» دو کلمه از معدود کلماتی که در انگلیسی می‌داند را به امید فروش تکرار می‌کند. با این حال، «ماریا» می‌گوید اکثر مردم به جای دیگری نگاه می‌کنند و حتی بعضی پرخاشگر می‌شوند.

شهر «نیویورک» در بحبوحه بحران مهاجرت قرار دارد و بیش از ۱۱۳۳۰۰ پناهجو از سال ۲۰۲۲ وارد این منطقه شده‌اند. پناهگاه‌های بسیار کمی برای اسکان آنها وجود دارد و با توجه به سیاست‌های مهاجرتی «نیویورک»، تعاملات «ماریا» با مردم می‌تواند پرتنش باشد.

ماریا گفت: «مردم بدون مجوز از ما فیلم می‌گیرند یا به ما توهین می‌کنند و ما را متهم می‌کنند که عادات بد و فقر را از کشور خود به اینجا آوردیه‌ایم. آنها وضعیت ما را درک نمی‌کنند».

«ماریا» که از نام مستعار برای محافظت از حریم خصوصی خود استفاده می‌کند بخشی از جمعیت دستفروشان آبنبات در سیستم متروی شهر نیویورک است که عمدتا اکوادوری هستند.

شیرینی‌فروشی برای «ماریا» کاری آشناست: این همان شغلی است که او در زادگاهش در استان «کوتوپاکسی» انجام می‌داد. اما این هم یک اجبار است. بدون مدارک قانونی که اجازه اقامت او در ایالات متحده را می‌دهد، یافتن شغل ثابت دشوار و به ظاهر غیرممکن است. ماریا توضیح داد که این تنها راه برای زنده ماندن ما است. «این کاری است که پسر عموی من و سایر زنان اکوادوری که من می‌شناسم انجام می‌دهند زیرا فرصت‌های شغلی وجود ندارد».

اما هر فروش شاید فقط یک دلار یا دو دلار برای او داشته باشد. بعد از ۱۳ ساعت کار مداوم، از ۷ صبح تا ۸ بعد از ظهر، ممکن است با ۵۰ دلار در یک روز خوب کاری یا با فقط ۱۰ دلار در یک روز بد به خانه بیاید. با این حال، فشارهای اقتصادی در کشور او مهاجران اکوادوری را مجبور کرده که به اینجا بیایند و در خطوط مترو امرار معاش کنند.

«موج سوم» مهاجرت از اکوادور

تا پایان سپتامبر امسال، گشت مرزی ایالات متحده ۱۱۷۴۸۷ اکوادوری را برای سال مالی ۲۰۲۳ دستگیر کرد که بیش از چهار برابر کل سال قبل است. «سولداد آلوارز»، انسان شناس، استاد دانشگاه «ایلینوی شیکاگو»، این موج را بخشی از سومین موج مهاجرت بزرگ اکوادور از دهه ۱۹۸۰ می‌داند. او دراینباره گفت: «مهاجرت کنونی که از سال ۲۰۱۴ آغاز شد، ناشی از کاهش قیمت نفت است» او گفت: «پس از کاهش قیمت نفت همه‌گیری کرونا فرا رسید و اکوادور را به شدت تحت تاثیر قرار داد». از آن زمان، بحران اقتصاد در دولت‌های «لنین مورنو» و «گیلرمو لاسو» عمیق‌تر شده و منجر به مهاجرت قابل توجهی در سال‌های اخیر شده است.

سال گذشته با ۲۵ قتل به ازای هر ۱۰۰۰۰۰ نفر، بدترین سال برای خشونت جنایی در اکوادور بود. و در سال ۲۰۲۳، وضعیت تشدید شد؛ نرخ قتل در اکوادور در حال حاضر چهارمین در منطقه و جزو بالاترین میزان قتل در آمریکای لاتین است.

ماریا شاهد خروج بسیاری از همسایگان و آشنایانش در نتیجه خشونت بود. نقطه اوج برای او زمانی بود که پدر فرزندش در جریان همه گیری کووید-۱۹ درگذشت. او تنها بود و بدهی زیادی به بار آورد و با افزایش نرخ جرم و جنایت در کشور، گاه اندکی درآمدی هم که به دست آورده بود را از دست می‌داد.

ماریا می‌گوید «مشکل ما فقط شغل و غذا نیست. اکوادور به شدت خطرناک شده است. ما اکنون در ترس دائمی زندگی می‌کنیم». او اکوادور را در هفته اول آوریل ترک کرد و به بخش خطرناکی از جنگل‌هایی رفت که آمریکای جنوبی را به آمریکای مرکزی متصل می‌کند. او به مدت دو ماه پیاده‌روی کرد و با سوار و پیاده شدن از اتوبوس‌ها و تقریبا خرج کردن ۳۰۰۰ به آمریکا رسید.

ماریا گفت سه ماه پیش وارد ایالات متحده شده است. او و فرزندش اکنون در «کوئینز» زندگی می‌کنند، جایی که او یک فضای کوچک در اتاق نشیمن خانواده پسر عمویش را با مبلغ ۸۰۰ دلار در ماه اجاره کرده است.

خطرات دستفروشی آب نبات و آدامس

ماریا گفت در کشورش «اکوادور» دستفروشی آب نبات در درجه اول کار زنان است. اما در «نیویورک»، برای فروش آب نباتی که از یک فروشگاه عمده فروشی خریده است، او در سکوهای مترو با مردان و حتی کودکان رقابت می‌کند. حضور کودکان خردسال باعث نگرانی خاصی در بین مردم شده است. برخی از مسافران مترو برای ابراز ناراحتی خود به شبکه‌های اجتماعی متوسل می‌شوند.

یکی از کاربران در TikTok گفت: «این استثمار کودکان است و باید ممنوع شود». یکی دیگر از مجریان قانون خواست تا مداخله صورت بگیرد.

طبق قانون ایالت نیویورک، کار کودکان زیر ۱۴ سال تا حد زیادی ممنوع است و می‌تواند به عنوان سوء‌استفاده در نظر گرفته شود. اما «آلوارز»، استاد انسان شناسی در اینباره می‌گوید که بسیاری از تازه واردان از اکوادور از قوانین محلی بی‌اطلاع هستند. «آنها در دام واقعیتی افتاده‌اند که بقای محض تنها هدف آنهاست. آنها با ضربا روحی و روانی شدید دست و پنجه نرم می‌کنند و در حال فرار از شرایط فقر هستند».

علاوه بر این، سازمان حمل و نقل شهری (MTA) فعالیت تجاری غیرمجاز در مترو را ممنوع می‌کند. پلیس اگر آبنبات‌فروش‌ها را بگیرد، می‌تواند آنها را ۵۰ دلار جریمه کند، بنابراین «ماریا» دائماً مراقب آنهاست. وقتی پلیس را می‌بینیم از دستشان فرار می‌کنم. یک جریمه می‌تواند هزینه‌ای برابر با یک روز کاری داشته باشد. پلیس همچنین به ما می‌گوید که ما می‌توانیم حضانت فرزندان خود را از دست بدهیم.

«گوستاوو اسپینوزا»، یک سازمان‌دهنده اجتماعی، دراینباره توضیح داد که خدمات و سازمان‌هایی برای آموزش مهاجران جدید در مورد منابع در دسترس آنها بوجد آمده است. «اسپینوزا» گفت، با این حال، افرادی که مدارک مهاجرت قانونی ندارند، اغلب به دلیل ترس از اخراج، تمایلی به درخواست کمک ندارند. آنها «در ترس دائمی زندگی می‌کنند».

شورای شهر در بودجه ۱۰۷ میلیارد دلاری خود برای سال ۲۰۲۴، مبلغ ۱۶ میلیون دلار را برای Promise NYC تصویب کرد، برنامه‌ای که کمک هزینه‌هایی را برای مراقبت از کودکان به والدین کم درآمد، از جمله والدین غیرقانونی، ارائه می‌دهد.

اما بسیاری معتقدند که این تلاش‌ها برای کمک به مهاجران و پناهجویانی مانند ماریا، که به ندرت بدون فرزندش جایی می‌رود، کافی نیست. با این حال، برای «ماریا» و دیگران، به نظر می‌رسد هیچ جایگزینی جز ادامه دادن به کارهای روزمره‌شان وجود ندارد.

دختر «ماریا» در طول روز بر پشت او سوار می‌شود: او فقط برای مدت کوتاهی کودک دو ساله را از کمرش پایین می‌آورد. ماریا در بالای جعبه آبنیاتش برای فروش، کلوچه و یک بطری شیر برای تغذیه فرزندش دارد که اغلب هنگام کار مادرش چرت می‌زند.

«ماریا» می‌گوید «من نمی‌توانم دخترم را در خانه تنها بگذارم. هیچ کس مراقب او نیست». زندگی، حداقل در حال حاضر، به معنای متعادل کردن مراقبت از کودکان و فروش آب نبات در مترو است. در ماه آگوست، شهر نیویورک تخمین زده است که احتمالا به ۱۲ میلیارد دلار برای حمایت از مهاجران طی سه سال آینده نیاز دارد.