در حال حاضر به استثنای کبک که از سال ۱۹۹۷ دارای یک سیستم مراقبت از کودکان فراگیر و مقرون به صرفه است، مراقبت از کودکان توسط ترکیبی از شرکت‌های خدماتی، خیریه، مذهبی و غیرانتفاعی در کانادا ارائه می‌شود. به همین دلیل هزینه‌های مراقبت از کودکان متفاوت است اما در تورنتو، گران‌ترین شهر برای مراقبت از کودکان، این خدمات می‌تواند حدود ۱۶۰۰ دلار کانادا (۱۱۴۸ یورو) در ماه برای یک کودک نوپا هزینه داشته باشد.

وزیر دارایی کانادا، با اعلام سرمایه‌گذاری ۲۷ میلیارد دلاری این کشور که بخشی از سرمایه‌گذاری در سیستم مراقبتی کودکان به عنوان قسمتی از طرح احیاء ناشی از تاثیرات کرونا در کانادا است، گفت: «کووید۱۹ به شکل فاحشی چیزی را که زنان مدت‌هاست می‌دانستند فاش کرده است؛ این که بدون مراقبت از کودک، والدین و معمولاً مادران نمی‌توانند کار کنند.»

از آنجایی که بیشترین مسئولیت مراقبت از کودکان با استان‌ها و ایالات است، دولت فدرال برای اجرای طرح، نیاز به انعقاد ده‌ها قرارداد با دولت‌های ایالتی در سراسر کشور داشت. در راستای این طرح در ماه می، اُنتاریو آخرین ایالتی بود که با دولت فدرال قرارداد مالی برای مراقبت از کودکان امضا کرد. هدف این توافقنامه‌ها علاوه بر ایجاد یک سیستم مراقبت از کودکان در سراسر کشور، کاهش هزینه‌های والدین برای آموزش زودهنگام و مراقبت از کودک است که این کار با ارائه یارانه از طرف دولت به سیستم مراقبتی صورت می‌گیرد. در این سیستم برای نگهداری از هر کودک زیر شش سال ۱۰ دلار کانادا در روز یارانه دولتی تعلق می‌گیرد.

اگرچه هزینه‌های مالی و مشکلات عملی در اجرای این طرح اجتناب‌ناپذیر است اما کارفرمایان، دانشگاهیان و اتحادیه‌های کارگری از موافقت‌نامه‌های تامین مالی طرح استقبال کردند. اتحادیه‌های کارگری کانادا از اینکه دولت فدرال با هر استان و منطقه‌ای در مورد مراقبت مقرون‌به‌صرفه از کودکان کنار آمده ابراز رضایت کردند.

رئیس کنگره کار کانادا در این باره می‌گوید: «ما در مسیر درستی قرار گرفته‌ایم تا بتوانیم آموزش اولیه و مراقبت از کودکان را با قیمت مناسب در سراسر کشور ایجاد کنیم. این اتحادیه مدت‌هاست که از مراقبت از کودکان با بودجه عمومی در کانادا حمایت می‌کند و برای دهه‌ها کمپین‌هایی را برای بهبود مراقبت از کودکان اجرا کرده است».

آنچه سیستم مهدکودک مقرون به صرفه کانادا را منحصر به‌فرد می‌کند سهم نصف نصف هزینه مراقبت از کودکان بین دولت فدرال و دولت‌های استانی است که در قراردادهای پنج ساله پیش‌بینی شده است. هدف از این قرارداد اشتراکی، سرعت بخشیدن به ارائه مقرون‌به‌صرفه مراقبت از کودکان است و به استان‌ها اجازه می‌دهد تا به سرعت بودجه‌های محلی را به سمت یارانه‌های مراقبت از کودکان و در مرحله بعد بازپرداخت هزینه‌ها از دولت فدرال به کار گیرند.

برنامه‌های مهدکودک مقرون‌به‌صرفه در کانادا متناسب با ۱۳ ایالت مختلف آن تنظیم شده است و شرایط در هر کدام از این ۱۳ قرارداد متفاوت و متناسب با ایالات مختلف آن است. البته برنامه‌های محلی مختلف ویژگی‌های مشترکی دارند، مثلا اینکه در هر صورت دولت فدرال نیمی از بودجه برنامه را تأمین می‌کند. ایالت‌های باقی مانده هزینه را تامین و بودجه ترکیبی را مدیریت می‌کنند. در این میان وظیفه شهرداری‌های محلی نیز ثبت نام مراکز و آژانس‌های دارای مجوز در سیستم مراقبتی جدید است.

پیش از اینکه کبک سیستم همگانی مراقبت از کودکان خود را راه‌اندازی کند، مشارکت زنان در بازار محلی نیروی کار بر طبق استاندارد کشور کانادا چهار امتیاز کمتر از سایر مناطق بود. اما طبق آمار دولت، امروز، چهار امتیاز بالاتر است و نرخ اشتغال زنان در این ایالت یکی از بالاترین نرخ‌های اشتغال در جهان است و از اینرو دولت در زمان اعلام برنامه خود به صراحت از کبک به عنوان الگویی برای سیستم همگانی مراقبت از کودکان نام برد.

سیستم مراقبت از کودکان یارانه‌ای کبک به والدین و به ویژه زنان کمک کرد تا در طول همه‌گیری کووید۱۹ در نیروی کار باقی بمانند. دولت محلی کبک به مراکز غیرانتفاعی مراقبت از کودکان در طی دوران همه‌گیری کرونا دستور داد تا برای پذیرش از فرزندان نیروهای مراقبت‌ بهداشتی و سایر کارکنان خدمات ضروری باز بمانند. در عین حال این سیستم مقرون‌به‌صرفه نیز قربانی موفقیت خود شده است، زیرا تقاضا برای مهدکودک‌های یارانه‌ای از سوی والدین از ظرفیت موجود فراتر رفته است و اکنون در کبک حدود ۵۶ هزار کودک در لیست انتظار برای یک مهدکودک مقرون به صرفه هستند.

احتمالاً مشکلات لیست انتظار کبک در انتاریو و سایر استان‌های کانادا نیز تکرار خواهد شد، زیرا کشور به سمت یک سیستم همگانی و مقرون‌به‌صرفه مراقبت از کودکان حرکت می‌کند و بدین ترتیب تقاضا افزایش خواهد داشت.

از سوی دیگر در کبک و سایر مکان‌هایی که سیستم‌های همگانی مراقبت از کودکان راه‌اندازی شده، خانواده‌های با درآمد بالا بیشتر مهدکودک‌های کم‌هزینه و مقرون‌به‌صرفه را به خود اختصاص داده‌اند و دسترسی به مراقبت همگانی به صورت عادلانه تقسیم نشده است. تقسیم ناعادلانه دسترسی به مراقبت همگانی کودکان به این دلیل رخ داده است که خانواده‌های ثروتمندتر در حومه‌های شهر با تعداد مراکز مراقبت از کودکان بیشتر زندگی می‌کنند، در حالی که خانواده‌های کم‌درآمد در محلاتی با به اصطلاح «بیابان مراقبت از کودکان» زندگی می‌کنند و دسترسی به مهدکودک‌های مقرون‌به‌صرفه ندارند. به همین دلیل در این طرح جدید، دولت درپی سرمایه‌گذاری معتبر برای ایجاد فضاهای مراقبت از کودکان در محله‌های شهری محروم، مناطق روستایی و مناطق دورافتاده است که بیشتر مردم بومی و محروم در آن ساکن هستند.