به گزارش آتیه آنلاین، میانگین شاخص نرخ بیکاری در سال گذشته در کشور ۹.۲ درصد عنوان شده و این در حالی است که این نرخ به ترتیب در چهار فصل سال ۸.۸، ۹.۶، ۸.۹ و ۹.۴ درصد عنوان شده که البته بخش نوسانی به ترتیب در فصل‌ها دیده می‌شود.

البته نرخ بیکاری ثبت‌شده در فصل تابستان سال قبل و میانگین بالاتر آن نسبت به دیگر فصول در شرایط استثنایی و با توجه به پایان تقریبی شیوع حدود ۳ ساله بیماری کرونا بوده و این مهم به عنوان یک شاخص یا مولفه تاثیرگذار در این حوزه قابل توجه است.

در این شرایط درخواست حجم بالای نیروی کار برای ورود به بازار کسب و کار و برهم خوردن تعادل عرضه و تقاضای نیروی کار در بازار، عامل تغییرات عمده در داده‌های آماری بیکاری در فصول مختلف شده است.

گفتنی است نرخ شاخص بیکاری در ۶ ماه سال پایین‌تر از میانگین سالانه و دو فصل دیگر بالاتر از این نرخ عنوان شده است.

به صورت طبیعی میزان فعالیت‌های شغلی مرتبط با شاغلان فصلی بیشتر در قالب ساخت و سازهای ساختمانی و کارها و پروژه‌های عمرانی به واسطه سردی و کوتاهی روزها در طول ماه‌های پایانی سال عامل مهمی در راستای کاهش اشتغال در حوزه فعالیت نیروی کار فصلی در قالب کارگران فصلی بوده و تغییر داده‌های آماری و اختلاف آن در برخی فصول نشات گرفته از این مسئله است.

آمار نامشخص کارگران فصلی عامل عدم ساماندهی آنها

به دلیل عدم ساماندهی کارگران فصلی آمار دقیق و قابل استنادی در این خصوص وجود نداشته و حتما یکی از دلایل عدم توجه لازم به آنها نیز شاید به این مسئله برمی‌گردد.

بخشی از جامعه کارگری کشور در قالب نیروی کار عمدتاً بدون مهارت که به دلایل مختلف از جمله کمبود فرصت‌های شغلی، مهیا نبودن زیرساخت‌های اشتغال و وجود چالش‌های اقتصادی حوزه تولید موفق به یافتن اشتغال پایدار و ثابت نشده‌اند، انواع کارها و فعالیت‌های جسمی از جمله کارهای ساده و یا نیمه تخصصی را انجام داده که این فرصت‌های شغلی در برخی فصول بیشتر یافت می‌شود.

این دسته از کارگران با چالش‌های بزرگی از جمله نبود شغل برای تمام روزهای سال یا به عبارتی چالش امنیت شغلی مواجه بوده و به دنبال آن نداشتن دستمزد و درآمد کافی برای تأمین معیشت نیز از مهم‌ترین مشکلات کارگران فصلی به شمار می‌رود.

البته در کنار اشتغال نیمه‌وقت و عدم توان تأمین معیشت خانوار از طرف کارگران فصلی، عدم پوشش حمایتی بیمه‌های اجتماعی به دلیل نبود اشتغال پایدار را نیز باید از جمله مشکلات و نیازهای بارز جامعه کارگران فصلی دانست که به تبع آن عدم حمایت‌ها و دریافت خدمات درمانی نیز اتفاق می‌افتد.

شاغلان غیررسمی تحت حمایت نیستند

براساس داده‌های آماری حوزه اشتغال بیش از ۱۴ میلیون نفر در کشور دارای شغل شایسته نیستند که قطعاً جمعیت کارگران فصلی نیز در کنار شاغلان حوزه اشتغال غیررسمی در این فهرست جای داشته و بهره‌مندی از این افراد در قالب اقشار توانمند و عمدتاً جوان در فرصت‌های شغلی ایجاد شده بر مبنای هدفگذاری اشتغال، می‌تواند علاوه بر توانمندسازی آنها زمینه ارتقاء رفاه و توسعه را به دنبال داشته باشد.

با توجه به اینکه کارگران فصلی شغل تمام وقتی را تجربه نکرده و طبیعتاً درآمد کافی برای تامین معیشت خانوار ندارند، زمینه مسائلی مانند حاشیه نشینی، فقر، آسیب‌های اجتماعی و مهاجرت‌های اجباری سرپرست خانوار برای یافتن شغل مناسب در خانواده آنها و جامعه به وجود آمده و حتماً آسیب‌های بزرگتری را به دنبال خواهد داشت.

با این اوصاف می‌توان گفت که اشتغال و درآمد پایدار ناشی از آن، پوشش بیمه اجتماعی و دریافت خدمات درمانی، امنیت شغلی و حمایت‌های قانونی مستمر، عمده چالش‌های کارگران فصلی را به عنوان کارجویان همیشگی و شاغلان نیمه وقت برطرف کند که نیازمند عزم دولت، مجلس و نهادهای حوزه اشتغال و تولید است.

فرصتی برای پوشش بیمه‌ای نیروی کار فصلی

ساماندهی و ارائه برنامه های حمایتی دولت، مجلس و نهادهای بیمه ای برای ایجاد سیستم تشکیل دهنده حمایت از نیروی کار فصلی حتما بستری برای بهره‌مندی از این قابلیت نیروی کار به صورت مستمر و ارائه خدمات مختلف از جمله پوشش‌های بیمه‌ای و درمانی برای این افراد و خانواده تحت پوشش آنها را به دنبال خواهد داشت.

سازمان‌ها و صندوق‌های بیمه‌ای مانند تأمین اجتماعی نیز شاید به مسئله نیروی کار فصلی و نیمه‌وقت باید به عنوان فرصت بردبرد نگاه کرده و این مجال را برای افزایش افراد و اقشار تحت پوشش بیمه‌ای مغتنم بشمارند که البته این مهم نیازمند حمایت‌های دولتی و قانونی با تقبل بخشی از هزینه بیمه‌پردازی این افراد صورت گیرد.

از طرفی رشد افزایش نیروی کار تحت پوشش بیمه نیز برای نیروی کار نیمه‌وقت و فصلی و همچنین برای دولت نیز رشد و ارتقاء شاخص‌های عمده رفاهی و اشتغال را به دنبال خواهد داشت.