به گزارش آتیه آنلاین، بخش مهمی از سیاست‌های اشتغال و هدفگذاری در راستای بازار کار و تولید، ارتباط مستقیم با سیاست‌های جمعیتی و پراکندگی جمعیت در نقاط مختلف شهری و روستایی در کشور دارد و در واقع اثرگذاری پراکندگی جمعیت و خروجی شاخص‌های بازار کار و تولید و همچنین شرایط مرتبط با اشتغال و اقتصاد بازار کسب و کار در قالب مشارکت‌های اقتصادی قابل مشاهده است.
همچنین کارشناسان حوزه‌های جمعیت و بازار کار و اقتصاد بر این باورند که اگر دولت‌ها در همکاری و تعامل با بخش‌هاس خصوصی و تعاونی به دنبال ایجاد شرایط بهینه جهت رشد و توسعه تولید و اشتغال هستند باید بررسی و تحلیل شاخص‌های آماری مرتبط با بازار کار در نقاط مختلف شهری و روستایی و در بخش‌های صنعتی، خدماتی و کشاورزی و در ارتباط با بازه‌های مختلف جمعیتی را در دستور کار داشته باشند.
مشارکت اقتصادی بالا در روستا
بر اساس جدیدترین گزارش مرکز آمار ایران، مقایسه نرخ مشارکت اقتصادی نقاط شهری و روستایی در سال گذشته نشان می‌دهد که ۴۰.۳ درصد شهرنشینان و ۴۳.۲ درصد روستاییان در حوزه مشارکت‌های اقتصادی در سال ۱۴۰۰ سهیم بوده‌اند و این در حالی است که این میزان از مشارکت در مقایسه با سال پیش از آن با افت اندکی روبرو بوده است.
همچنین بر این اساس، بیش از ۱۹ میلیون و ۵۰۰ هزار نفر در نقاط شهری و بیش از ۶۲۸ هزار و ۵۰۰ نفر در نقاط روستایی در سال قبل در قالب مشارکت اقتصادی فعال بوده‌اند که رشد حدود ۲۵۸ هزارنفری و کاهش بیش از ۱۷۲ هزارنفری به ترتیب در شهر و روستا ثبت شده است.
مشارکت اقتصادی به عنوان یکی از شاخص‌های اثرگذار در بررسی رشد و توسعه اقتصادی نشان از میزان نقش‌آفرینی جمعیت‌های مختلف در بخش‌های گوناگون اقتصادی دارد و به این علت خروجی داده‌های آماری این بخش باید در حوزه سیاست‌گذاری مرتبط با اشتغال و تولید مدنظر باشد.
روستاییان شاغل بیشتر از شهرنشینان
آمار اشتغال ثبت شده روستاییان در سال گذشته نشان می‌دهد که ۴۰.۲ درصد جمعیت روستا در قالب بیش از ۵ میلیون و ۸۵۰ هزار نفر مشغول به کار بوده‌اند که این آمار در مقایسه با سال پیش از آن با کاهش ۰.۸ درصدی(بیش از ۱۴۲ هزار نفر) کم شده است.
در همین ارتباط ۳۶.۳ درصد افراد ساکن شهرها که در محدوده سنی (۱۵ ساله و بیشتر) در سال ۱۴۰۰ اشتغال به کار داشته‌اند در مقایسه با سال ۱۳۹۹ رشد ۰.۱ درصدی را به ثبت رسانده‌ند و به عبارتی در سال گذشته در حدود ۱۷ میلیون و ۶۰۰ هزارنفر در شهرها شاغل بوده‌اند.
در این آمار مقایسه‌ای اختلاف درصدی شاغلان روستایی نسبت به شهری ۳.۹ درصد بوده و به عبارتی روستاییان نزدیک به چهار درصد بیشتر از شهرنشینان مشغول به کار بوده‌اند و البته این در حالی است که این ختلاف نسبت به سال قبل از آن کاهشی در حدود ۰.۷ درصد داشته است.
به طور طبیعی در چارچوب بافت اقتصادی شهر و روستا، افراد شاغل در این نقاط در بخش های مختلف سه‌گانه اقتصادی در قالب صنعت، خدمات و کشاورزی فعالیت دارند که طبیعتاً روستاییان در حوزه‌های اشتغال مرتبط با کشاورزی و شهرنشینان در بخش‌های صنعتی و خدماتی مشغول به کار هستند و هدفگذاری سیاست‌های اشتغال و تولید در این مناطق باید برگرفته از ظرفیت‌های موجود در آنها باشد.
بیکاری در شهر بیشتر از روستا است
خروجی داده‌های طرح آمارگیری نیروی کار نشان‌دهنده این است که بیکاری در مناطق شهری در سال ۱۴۰۰ بیشتر از سه درصد نسبت به ساکنان روستا بیشتر بوده است به گونه‌ای که بیکاری ۹.۹ درصدی در شهر و ۶.۹ ردصدی در روستا به ثبت رسیده و این در صورتی است که بیکاری ساکنان شهرها نسبت به سال ۱۳۹۹ کاهش ۰.۵ درصدی داشته و همچنین بیکاری در روستا نیز با سیر نزولی ۰.۳ روبرو بوده است.
بر همین اساس، بیش از یک میلیون و ۹۳۹ هزار نفر در مناطق شهری و ۴۳۵ هزارنفر در مناطق روستایی در سال گذشته در قالب جمعیت بیکار محاسبه شده اند که به ترتیب در مقایسه با سال ۱۳۹۹ کاهش نزدیک به ۶۹ هزار و ۵۰۰ نفری و در حدود ۳۰ هزارنفری در شهر و روستا ثبت شده است.
برنامه‌ریزی‌های دولت در ارتباط با اشتغال‌زایی و هدفگذاری ایجاد فرصت‌های شغلی در راستای کاهش نرخ بیکاری و افزایش رشد اشتغال و رونق و توسعه تولید زمانی می‌تواند شرایط مناسبی را تجربه کرده و عاملی در راستای دستیابی به اهداف اشتغال و تولید باشد که ارتباط معنادار بین داده‌های آماری مرتبط با شاخص‌های حوزه بازار کار مورد توجه سیاست‌گذاران بازار کسب و کار دردولت و بخش خصوصی قرار گیرد و در واقع برنامه‌ها در چارچوب سیاست‌های اشتغال در بستر این شاخص‌ها تحقق یابد.
نظر شما