به گزارش آتیه‌آنلاین به نقل از ایسنا، این پژوهشگر ادبیات فارسی و مدرس دانشگاه در مقاله  «سیزده‌به‌در» (منتشرشده در نشریه  «فرهنگ و ادبیات عامه»، سال ششم، خرداد و تیر ۱۳۹۷) نوشته است: «تصریح شاهنامه به این‌که خسروپرویز، به‌هنگام نوروز، «دو هفته» در باغ خویش به بزم می‌نشسته، نکته مهمی است و بااین‌که شاهد واحدی است و غیر از آن ظاهراً گواه دیگری برای دوهفته بودنِ جشن نوروز در روزگار ساسانیان یا ایرانِ پس از اسلام تا دوره صفویه نیست، از نظر مشابهت با سنت‌های معاصر و پایان بزم نوروزی پس از سیزده روز درخور تأمل است ... در آغاز منظومه ویس و رامین ــ که داستان آن اصلی پارتی (فارسی میانه اشکانی) دارد ــ توصیفی از یک جشن عمومی در فصل بهار آمده که در آن، هم شاه و هم عموم مردم به باغ و راغ می‌روند و نشاط و پایکوبی می‌کنند. هرچند در این‌جا هیچ قرینه و اشاره‌ای به برگزاری آن در سیزدهم فروردین نیست، زمان و نحوه اجرای آن کاملاً شبیه مراسم «سیزده‌به‌در» است:

یکی جشن نوآیین کرده بُد شاه/ که بُد درخوردِ آن دیهیم آن‌گاه

چه خرم جشن بود اندر بهاران/ به جشن اندر سراسر نامداران

...

همه کس رفته از خانه به صحرا/ برون بُرده همه سازِ تماشا ...»