اقبال بالای دانش‌آموختگان دانشگاهی به گذراندن دوره‌های مهارت‌آموزی با توجه به اینکه از دید توسعه و ارتقاء سطح مهارت در جامعه عملکرد و حرکتی مثبت تلقی می‌شود اما نشان از عدم تلفیق لازم بین تحصیلات دانشگاهی و ارائه آموزش‌های مهارتی در دوره‌های تحصیلی است.

براساس جدیدترین داده‌های آماری شاخص‌های مهم و اثرگذار بازار کار در سه‌ماهه دوم سال جاری، ۴۰.۹ درصد مجموع بیکاران کشور را فارغ‌التحصیلان دانشگاهی تشکیل داده‌اند که با توجه به اهمیت دانش‌آموختگی و انتظار از نهاد دانشگاه در تربیت نیروی کار متخصص دارای تحصیلات عالی عدد بسیار بزرگی است.

از طرفی ۲۶.۵ درصد مجموع شاغلان کل کشور را نیز دانش‌آموختگان دانشگاهی تشکیل می‌دهند که باز هم از نظر میزان گستره در بین فارغ‌التحصیلان عدد و سهم قابل قبولی نیست.

حتما بخش قابل توجهی از دلیل نبود سهم کافی در اختیار دانش‌آموختگان از بازار کار و اشتغال به مسئله عدم تطابق مهارت‌آموزی با دوره‌های تحصیلات دانشگاهی و خروجی مثبت عملکردی این حوزه در تربیت نیروی دانش‌آموخته ماهر برای ورود به بازار کار دارد.

این در حالی است که با ادامه روند غیراثربخش نبود سیاست‌های کلان ارتباط‌دهنده بین نهاد دانشگاه و هدف‌گذاری‌های حوزه آموزش مهارت همچنان شاهد رویه روزافزون رشد بیکاری در بین دانش‌آموختگان و کاهش سهم اشتغال در بین این بخش از نیروی جوان آماده ورود به بازار کار هستیم.

اهمیت اثبات شده توسعه مهارت‌آموزی به عنوان کلید ورود به بازار کار برای نسل جوان با هر سطح سوادی در چشم‌انداز سال‌های اخیر کشورهای توسعه‌یافته و در حال توسعه در چارچوب انقلاب مهارتی شکل گرفته در این کشورها قابل مشاهده است.

در واقع امروز بخش بزرگی از سهم اشتغال در کشورهای یادشده فارغ از میزان تحصیلات عالی دانشگاهی افراد به نیروی کار ماهر و دارای تخصص فنی و حرفه‌ای اختصاص داشته و این افراد با به‌روزرسانی آموزش‌های مهارتی موردنیاز بازار کار ماندگاری و استمرار حضور خود در این بازار را تضمین می‌کنند.

در کشورما اما در طول دهه‌های اخیر فرهنگ غیرکارآمد ورود به بازار کار از مسیر دانش‌آموختگی دانشگاهی عامل شکل‌گیری و ریل‌گذاری اشتباه در حوزه اشتغال شده و بخش بزرگی از جوانان را برای یافتن شغل و آینده روشن به سمت دانشگاهی هدایت کرد که ارتباط اثرگذار با مهارت‌آموزی را برقرار نکرده است.

از این‌رو امروز دانش‌آموختگان سهم قابل توجهی از بازار کار و اشتغال را در اختیار نداشته و در نقطه مقابل سهم بالایی از بازار بیکاری را به عنوان کارجویان جوان در سن کار و بدون مهارت به خود اختصاص داده‌اند.

تغییر این رویه اما نیازمند پیوند عمیق و بلندمدت نهادهای آموزشی مرتبط با دانش از مدارس تا دانشگاه با سیاست‌های کلان حوزه مهارت‌آموزی بر پایه بهره‌مندی از ظرفیت‌های گسترده اشتغال و نیروی انسانی در کشور است.