به گزارش آتیه‌آنلاین، اندازه‌گیری فشارخون نیازمند آشنایی با فوت‌وفن آن است تا نتیجه درستی به دست آید. درحال حاضر دستگاه‌های فشارسنج الکترونیک اندازه‌گیری فشارخون را آسان کرده است؛ اما برای حصول نتیجه مطمئن، رعایت این نکات ضروری است:

- یک خطای مهم در اندازه‌گیری فشارخون، استفاده از بازوبند نامتناسب است؛ باید از دستگاه فشارسنج دارای بازوبند متناسب با دور بازو استفاده شود. پهنای بازوبند (کیسه هوای داخل بازوبند) دستگاه فشارخون باید دو سوم طول بازو از سرشانه تا آرنج (۸۰ درصد طول بازو) و طول کیسه هوای داخل بازوبند ۴۰ درصد دور بازو را بپوشاند. بنابراین دستگاهی که برای اندازه‌گیری فشارخون در افراد چاق استفاده می‌شود، باید دارای بازوبند با اندازه بزرگ‌تر از دستگاه بزرگسالان باشد.  

- نیم ساعت قبل از اندازه‌گیری فشارخون، سیگار، چای یا قهوه استفاده نشود و فعالیت شدیدی نباید انجام شده باشد.

- بهتر است اندازه‌گیری فشارخون از دست راست و در وضعیت نشسته روی صندلی و با تکیه‌گاه مناسب انجام شود.

- زیردستی که قرار است فشارخون اندازه‌گیری شود، دارای تکیه‌گاه باشد (روی میز) و به‌طور افقی هم‌سطح با قلب قرار گیرد.

- زانوها در حال آویزان قرار نگیرند و زیر پا تکیه‌گاه داشته باشد.

فشارخون طبیعی چیست

به گزارش وزارت بهداشت، برای اینکه خون در سرخرگ‌ها جریان پیدا کند و مواد غذایی را به اعضای مختلف بدن برساند، نیاز به نیرویی دارد که خون را به گردش درآورد؛ این نیرو فشارخون نامیده می‌شود. انقباض و انبساط عضلات قلب و سرخرگ‌ها این نیرو را ایجاد می‌کند.

فشارخون یعنی فشاری که از طرف خون به دیواره داخلی رگ‌های بدن وارد می‌شود. اگر دیواره سرخرگ‌ها به دلیل رسوب چربی توانایی انقباض و انبساط خود را از دست بدهد، فشارخون افزایش می‌یابد.

وقتی می‌گوییم کسی فشارخون بالا دارد یا به بیماری فشارخون بالا مبتلاست، منظور این است که شخص مزبور دچار افزایش فشارخون سرخرگی شده است. در این وضعیت، قلب نیز باید با شدت و قدرت بیشتری فعالیت کند.

از نظر علمی عبارت «پرفشاری خون» یا «فشارخون بالا» ‌مناسب‌تر از «فشارخون» است؛ به دلیل اینکه همه انسان‌ها باید فشارخون عادی را داشته باشند تا خون بتواند در رگ‌ها گردش عادی خود را انجام دهد.

پرفشاری خون

بیماری فشارخون بالا بی سروصدا پیشرفت کرده و عوارض خود را ایجاد می‌کند. مشکلاتی که به دنبال این بیماری به‌وجود می‌آید، دامنه وسیعی دارد که مهم‌ترین آن‌ها عبارتند از سکته قلبی، سکته مغزی، نارسایی قلبی، نارسایی کلیوی، آنوریسم (اتساع عروقی) و تخریب شبکیه چشم.