به گزارش آتیه آنلاین، ایسنا نوشت: در حال حاضر بیش از هزار ماهواره‌ی استارلینک در مدار زمین وجود دارد که پوشش پهنای باند برای اولین مشترکین در آمریکای شمالی و انگلستان ایجاد می‌کند و قصد دارند طی چند سال آینده این مجموعه را به ۴۰ هزار ماهواره برساند.

تعداد ماهواره‌های ارسالی استارلینک در حال افزایش است زیرا اسپیس‌ایکس قابلیت استفاده‌ی مجدد سریع موشک فالکون ۹ را بهبود بخشیده است.

بر اساس این گزارش که به نقل از ایندیپندت: تاکنون چهار پرتاب در سال ۲۰۲۱ انجام شده در حالی که ۱۴ پرتاب موفقیت آمیز نیز در سال ۲۰۲۰ انجام شده بود و با سرعت فعلی ۳۰ پرتاب دیگر نیز تا پایان سال به مدار ارسال خواهد شد. هر پرتاب ۶۰ ماهواره‌ی استارلینک به شبکه اضافه می‌کند که باعث بهبود سرعت داده‌ها و کاهش تاخیر می‌شود.

ماسک در روز دوشنبه در توییتی گفت: سرعت این شبکه دو برابر خواهد شد و به ۳۰۰ مگابایت بر ثانیه می‌رسد و تاخیر به حدود ۲۰ میلی‌ثانیه در اواخر سال جاری کاهش خواهد یافت.

او در توییت دیگری اهداف شرکتش را برای بهبود پوشش جهانی اینترنت توضیح داد و گفت هرکسی که کیت استارلینک را داشته باشد تا قبل از سال ۲۰۲۲ به اینترنت دسترسی خواهد داشت.

او در پاسخ به سوالی در مورد پوشش جهانی استارلینک گفت: تمام زمین تا پایان سال پوشش داده خواهد شد. نکته مهم این است که شبکه‌ی سلولی اینترنت برای مناطق متراکم شهری مناسب است در حالی که ماهواره‌ها برای مناطقی با تراکم متوسط و یا کم عالی هستند.

کیت استارلینک ۴۳۹ پوند قیمت دارد و شامل یک گیرنده‌ی ماهواره‌ای، یک دستگاه وای‌فای، منبع تغذیه و سه پایه است و هزینه اشتراک ماهانه کاربران در انگلستان ۸۹ دلار است.

این سرویس با انتقاد برخی ستاره‌شناسان رو به رو شده است. آن‌ها ادعا می‌کنند تعداد زیاد ماهواره‌ها باعث مختل شدن رصد رادیویی و بصری آسمان شب می‌شود.

در گزارشی از Satellite Constellations ۱ (Satcon۱) در اوت سال گذشته اعلام شد که شبکه‌ی ماهواره‌ای استارلینک می‌تواند بر روی ستاره‌شناسی و فرآیندهای علمی تاثیر زیادی بگذارد.

اسپیس‌ایکس از آن زمان در حال مذاکره با رصدخانه‌ها و سازمان‌های ستاره‌شناسی است تا راهی برای به حداقل رساندن تاثیر استارلینک پیدا کند.

از جمله‌ی این راه‌ها سیاه کردن قسمت پایینی ماهواره‌ها و زاویه‌دار ساختن آن‌هاست تا نتوانند نور خورشید را به سمت زمین منعکس کنند. اسپیس‌ایکس در وبسایتش می‌گوید چنین اقداماتی می‌تواند ماهواره‌ها را پس از گذشت یک هفته از پرتاب ناپدید کند طوری که با چشم غیرمسلح قابل دیدن نباشند.