به عنوان یک پزشک از شغل خود بسیار رضایت دارم و به همه جوانان به‌ویژه علاقمندان، تحصیل در رشته پزشکی را توصیه می‌کنم؛ زیرا فعالیت در کسوت پزشکی به دلیل برخورداری از جایگاه معنوی منجر به غنای روانی می‌شود.

در حال حاضر انتخاب پزشکی برخلاف سال‌های قبل با اقبال جوانان برای گرویدن به این رشته مواجه نیست که دلیل آن به عوامل اقتصادی بازمی‌گردد؛ به طوری که تحصیل در رشته پزشکی مستلزم صرف عمر طولانی برای تکمیل تحصیلات و اخذ مدارک تخصصی، فوق‌تخصصی و مدارک دیگر است که در مقایسه با سایر رشته‌های تحصیلی زودبازده، به نظر انتخاب این رشته نمی‌تواند متکی بر ضوابط منطقی برای دست ‌یافتن به رفاه اقتصادی باشد. اما باید گفت، فعالیت در حوزه پزشکی دارای جذابیتی است که قابل اندازه‌گیری با معیارهای مادی نیست و حلاوت بازگرداندن سلامتی بیماران فی‌نفسه سبب رضایت معنوی پزشکان می‌شود. به همین خاطر فعالیت در سازمان تأمین‌اجتماعی به عنوان نهادی پرمخاطب که درمان بیش از نیمی از جمعیت کشور را تحت پوشش دارد، فرصتی ویژه برای پزشکان فراهم می‌کند تا بیش‌ازپیش از اجر معنوی وظایف خود بهره‌مند شوند.

من از سال ۱۳۹۰ تاکنون با تأمین‌اجتماعی همکاری دارم و تجربه فعالیت در سایر مراکز درمانی و بخش‌های خصوصی را نیز دارا هستم؛ اما حضور در سازمانی قانونمدار که متکی بر ارزش‌های علمی و تجربی است، راه را برای ارتقای پزشکان فراهم می‌کند و در طول خدمتم به عینه مشاهده کرده‌ام که قوانین و مقررات مطلوبی در این مسیر وجود دارد. نباید فراموش کنیم که حجم امور سازمان بر اساس گستره خدمات، بسیار سنگین است و پزشکان تأمین‌اجتماعی نیز متحمل زحمات بسیاری هستند؛ به نحوی که معمولاً هر یک از پزشکان عمومی روزانه حدود ۱۸۰ تا ۲۰۰ بیمار را پذیرش و ویزیت می‌کنند. ایفای مسئولیت در قبال این حجم از مراجعه‌کنندگان، نیازمند برخورداری از روحیه فداکاری و آموزش است؛ ما آموخته‌ایم که در شرایط بحران چگونه کار کنیم و در نتیجه ویزیت این تعداد بیمار با اتکای بر نسخه الکترونیک و راهبردهای مدیریتی، اجرایی شده است. سازمان نیز با برقراری مزایای انگیزشی؛ هرچند با اختلاف پرداختی‌های مراکز خصوصی و حتی دانشگاهی در این مسیر ما را یاری می‌کند.

آنچه که این‌ روزها دامنگیر جامعه پزشکی شده‌، دغدغه مهاجرت جوانان به سایر کشورها است. متأسفانه شاهد آن هستیم که کشورهای اطراف و حتی دوردست نیروهای جوان آماده به خدمت را با صرف هزینه‌های بسیار نازل جذب می‌کنند و این مسأله‌ای است که باید برای آن چاره‌جویی شود. راهکار آن می‌تواند به‌کارگیری حداکثری پزشکان جوان به صورت استخدام و ایجاد امکانات رفاهی باشد. به نظر می‌رسد سازمان‌ها و نهادهایی مانند نظام‌ پزشکی، بانک‌ها و سازمان‌های بیمه‌ای باید تسهیلاتی را برای جذب جوانان؛ حتی با اعطای وام‌های بلندمدت و تأمین معیشت، امکان ماندگاری جوانان را فراهم کنند.