به گزارش آتیه‌آنلاین، خانم «تو تانگ» در سال ۲۰۱۹ به شهر هوشی‌مینه در ویتنام سفر کرد تا در یک کارخانه شغلی دست‌وپا کند. کار او مشتمل بر شیفتی هشت ساعته و حقوق اضافه‌ کاری‌اش نیز تضمین شده بود و دستمزدش هم تقریبا سه برابر آن چیزی بود که در زادگاهش به‌ عنوان یک کشاورز کسب می‌کرد.

فراز و فرود تولید

اما تابستان امسال طی همه‌گیری کرونا، کارخانه‌ای که او در آن در زمینه ساخت کفش‌های آدیداس، کانورس و نیوبلنس کار می‌کرد، عملاً تعطیل شد. در نتیجه، او و همکارانش مجبور شدند نزدیک به سه ماه در آپارتمانی تنگ و کوچک زندگی کرده و تنها با برنج و سس سویا گذران زندگی کنند. در ماه اکتبر، زمانی که محدودیت‌ها کاهش یافت و مشکلات در زنجیره تأمین جهانی افزایش یافت، وی تصمیم گرفت زندگی خود را جمع کرده و به استان زادگاه خود، «تراوین»، بازگردد.

رئیس‌ به او قول دستمزد بالاتری داده بود، اما این زن به خود زحمت نداد تا بفهمد این دستمزد چقدر است. «تو ترانگ» گفت: «حتی اگر شرکت، دستمزد ما را دو یا سه برابر هم کند، اصرار دارم که به زادگاهم بازگردم.» وی افزود: «شهر هوشی‌مینه زمانی مقصدی بود که در آن به دنبال آینده خود بودیم، اما دیگر جای امنی نیست».

همین سال گذشته، بسیاری از مقام‌های بهداشتی در سراسر جهان از شیوه کنترل همه‌گیری کرونا در ویتنام ستایش کردند. این کشور چنان موفقیتی در این زمینه به دست آورد که سال گذشته با ۹/۲ دهم درصد بالاترین رشد اقتصادی را در آسیا به دست آورد. با این حال، اکنون این چشم‌انداز کمرنگ شده است: کارگران، کارخانه‌های خود را ترک کرده‌اند و مدیران در تلاش‌اند تا آن‌ها را بازگردانند. از سوی دیگر، اقتصاددانان پیش‌بینی می‌کنند که بهبودی کامل اقتصادی در زمینه تولید تا سال آینده اتفاق نیفتد.

تأخیر در تولید جهانی برآمده از بحران جهانی حمل‌ونقل، با تعطیلی چند ماهه کارخانه در این کشور جنوب شرقی آسیا بدتر می‌شود. برای مصرف‌کنندگان، این امر بدان معناست که باید مدت زمان بیشتری را منتظر دریافت کفش‌های ورزشی نایک، شلوار یوگای «لولمون» و تاپ‌های «آندر آرمور» باشند. این در حالی است که در حال نزدیک شدن به کریسمس و تعطیلات مربوط به آن هستیم. چندین خرده‌فروش آمریکایی برای جلوگیری از چنین بحرانی در چرخه عرضه به تأمین‌کنندگان چینی روی آورده‌اند.

در سال ۲۰۲۰، ویتنام روند بیماری کرونا را کنترل کرد. مقامات به اقدامات سختگیرانه، قرنطینه، ردیابی تماس و مانند آن روی آوردند. آن‌ها گمان می‌بردند که برای سفارش واکسن وقت دارند تا اینکه در تابستان، با ورود سویه دلتا، شمار موارد ابتلا و مرگ‌ومیر افزایش یافت.

اجبار مرگبار

مقام‌ها در شهر هوشی‌مینه و «بین دوونگ» به کارخانه‌ها اعلام کردند کارگران باید از مدل «سه کار در محل» پیروی کنند. این فرایند بدان معنا بود که کارگران باید غذا خوردن، زندگی و کار را در محوطه کارخانه انجام دهند.

صاحبان کارخانه برای تهیه چادر و توالت برای کارگران خود در ساختمان‌های انبار یا پارکینگ‌ها دست به تکاپو زدند. رسانه‌های محلی گزارش دادند که صدها کارگر در چندین کارخانه آلوده شدند. بسیاری از مشاغل احساس کردند که نمی‌توانند هزینه‌های اسکان را برای کارگران تأمین کنند و در نتیجه تولید را تعطیل کردند و ناگهان هزاران کارگر خود را بدون درآمد دیدند.

«دو کویین چی»، مدیر مرکز تحقیقات روابط استخدامی که درباره روندهای کاری در ویتنام تحقیق می‌کند، گفت: «۶۰ درصد از ۳۰۰ کارگری که در هفته آخر سپتامبر با آن‌ها مصاحبه شده، گفته‌اند که می‌خواهند به روستاهای زادگاه خود بازگردند؛ چراکه به این نتیجه رسیدند که امنیتی برای آن‌ها در شهر وجود ندارد».

وی افزود: «آن‌ها می‌خواهند از منظر عاطفی بهبود یابند. آن‌ها پس از ۱۰ هفته قرنطینه، بسیار خسته‌اند».

این مشکل مشاغل صنعتی را تکان داده است که پس از چین به دومین تأمین‌کننده بزرگ پوشاک و کفش در جهان بدل شده است. در دهه گذشته، برندهای بین‌المللی به ویتنام هجوم آوردند؛ کشوری که با دولتی نسبتاً باثبات اداره می‌شود و هزینه‌های پایین و کارگرانی که به مهارت‌های خیاطی خود شهره‌اند، این کشور را به مقصدی جذاب برای تولیدکنندگان خارجی بدل کرده است.

طی سال‌های اخیر، این کشور از جنگ تجاری میان آمریکا و چین نیز بهره بسیار برد؛ امری که شرکت‌های آمریکایی را مجبور کرد که به دنبال مقاصد دیگری در آسیای شرقی و جنوب شرقی این قاره برای فعالیت‌های تولیدی خود باشند.

کمبود نیروی کار امروزه به‌شدت در جنوب شرق آسیا احساس می‌شود. شهر هوشی‌مینه و استان «بین دوونگ» که از آن‌ها به‌عنوان «لوکوموتیو» در این کشور یاد می‌شود، میزبان دو واحد از بزرگترین پارک‌های صنعتی ویتنام هستند. بر اساس داده‌های دولت، تقریبا یک میلیون و ۳۰۰ هزار کارگر از ماه ژوییه تا سپتامبر از این شهر به زادگاه خود بازگشته‌اند. مقامات محلی هشدار داده‌اند که پس کاهش محدودیت‌های کرونایی در ماه اکتبر، صدها هزار کارگر دیگر نیز زندگی خود را جمع کرده و به زادگاه‌های خود بازگشتند. به‌ رغم تلاش‌های رؤسای شرکت‌ها برای بازگرداندن کارگران، به نظر می‌رسد پاسخ کارکنان یک «نه» محکم باشد!