به گزارش آتیه‌آنلاین، اتحادیه‌های کارگری ایالات متحده برای دهه‌ها در حالت تدافعی بوده‌اند، اما در ماه اکتبر امسال انفجاری شگفت‌انگیز از ستیزه‌جویی و اعتصاب‌های کارگری روی داد؛ چراکه کارگران برای دریافت مطالباتشان دست به اقدام جدی زدند. کارشناسان پیش‌بینی می‌کنند که این اقدامات افزایش می‌یابد، اما درباره اینکه آیا این موج جدید می‌تواند به تغییر دائمی منجر شود، گمانه‌زنی‌های بسیاری وجود دارد.
تعمیق گسل کار و مدیریت
مقیاس اقدام صنعتی به‌راستی قابل توجه است. ۱۰ هزار کارگر در کارخانه «جان دیر» دست به اعتصاب زدند و هزار و ۴۰۰ تن از کارگران «کلوگ» نیز از کار دست کشیدند. همچنین بیش از ۳۰ هزار کارگر «شرکت کایسر پرماننت» نیز تهدید کرده‌اند که در صورت عدم رسیدن به خواسته‌های‌شان دست به اعتصاب می‌زنند. اینها همگی نشان از گسستی عمیق میان کار و مدیریت در آمریکا است.
بسیاری از کارگران خط مقدم، پس از سختکوشی و به خطر انداختن جان خود در طول همه‌گیری، می‌گویند که مستحق افزایش قابل‌توجه حقوق و قدردانی‌های فراوان هستند. با در نظر گرفتن این موضوع و با توجه به شکایت کارفرمایان بی‌شمار از کمبود نیروی کار، بسیاری از کارگران معتقدند که زمان مناسبی برای تمرکز بر مطالبات بیشتر و همچنین اعتصاب است. این البته نافی این امر نبوده که ساکن فعلی اتاق بیضی کاخ سفید فردی طرفدار اتحادیه‌ها و حمایت کارگران است. با این همه، برخی شرکت‌ها طوری رفتار می‌کنند که انگار هیچ چیز تغییر نکرده و می‌توانند همچون روند دهه‌های گذشته با اعمال فشار به کارگران به سود و بهره‌وری خود ادامه دهند.
این رویه برای «کریس لارن» چندان خوشایند نیست که پس از ۱۹ سال فعالیت در کارخانه تجهیزات کشاورزی «دیر در اوناموا» همچنان ساعتی ۲۰ دلار و ۸۲ سنت درآمد دارد. این کارخانه تنها یک دلار در ساعت اضافه‌حقوق می‌دهد و بنا دارد که برای استخدام‌های آتی خود دستمزد بازنشستگی را حذف کند، آن‌هم در حالی که امسال حدود ۵ میلیارد و ۷۰۰ میلیون دلار سود کسب کرد که این بیش از دوبرابر درآمد سال گذشته به حساب می‌آید.
لارن گفت: «ما کارگران بخش خدمات ضروری درست در خط مقدم مشغول به کاریم». وی افزود که کارگران این بخش در میانه همه‌گیری اضافه‌کاری‌های بسیاری داشتند. وی در ادامه اظهار داشت: «اما پس از تمامی این فداکاری‌ها، کارخانه پیشنهادهایی را ارائه داد که به نظر به‌شدت کم و غیرمنصفانه بود. این سیلی‌ای بود به کارگرانی که این همه ثروت برای صاحبان کارخانه فراهم آورده بودند».
بسیاری از کارکنان شرکت دیر شکایت دارند که این شرکت تنها ۱۲ درصد افزایش حقوق طی دوره شش ساله ارائه کرده است که به گفته آنها همگام با تورم نیست. این در حالی است که دستمزد مدیرعامل طی یک سال گذشته ۱۶۰ درصد افزایش یافت و به ۱۶ میلیون دلار رسید و سود سهام این شرکت نیز رشدی ۱۷ درصدی را شاهد بود. کارگران دیر طی یک رأی‌گیری با اکثریت ۹۰ درصدی با پیشنهادهای جدید این شرکت مخالفت کرده و در میانه ماه اکتبر در ۱۴ کارخانه زیر نظر این شرکت دست به اعتصاب سراسری زدند که نخستین امتناع به کار در این شرکت طی ۳۵ سال گذشته محسوب می‌شود.
لارن در این رابطه گفت: «ما واقعاً در طول تمامی روزهای همه‌گیری کرونا، در کارخانه حاضر شده و به ساخت تجهیزات ادامه دادیم. حالا طبیعی است که در قبال تمامی این زحمت‌ها انتظار قدردانی مناسب داریم، اما با درخواست‌های ما مخالفت شد و ما هم در نتیجه به مبارزه ادامه می‌دهیم.»
دور جدید اعتصاب‌ها
«تواماس کوچان»، استاد روابط صنعتی در دانشگاه ام.آی.تی در این رابطه گفت که زمانی بهتر برای اعتصاب کارگران وجود ندارد؛ چراکه همه‌گیری کرونا باعث شد بسیاری از شرکت‌ها با کمبود نیروی کار مواجه شوند و همچنین بسیاری از شرکت‌ها نیز در پی شرایط موجود، دستمزدهای خود را افزایش داده‌اند. وی افزود: «بنابراین با توجه به کمبود نیروی کار، بهترین زمان برای قدرت گرفتن کارگران است». وی در ادامه اظهار داشت: «این اعتصاب‌ها می‌توانند به‌راحتی به اعتصاب‌های گسترده‌تر دامن زده و در نتیجه به موفقیت ختم شوند»
«رابرت برونو»، استاد روابط کار دانشگاه ایلیونز در این رابطه گفت که کارگران از افزایش ناچیز حقوق خود و همچنین کاهش مزایای‌شان طی دوران همه‌گیری ناراحت هستند. وی در ادامه گفت: «دلیل عمده این نارضایتی احساس ناامیدی است. می‌توان آشکارا دید که سرمایه‌دار آمریکایی بر کارگر تسلط یافته است و در نتیجه انگیزه شرکت‌ها این است که همین روند را ادامه دهند. در نتیجه تمایل چندانی به بهبود شرایط کاری کارکنان در میان سرمایه‌داران وجود ندارد، اما آنچه از یاد نباید برد این است که در چنین شرایطی به‌راحتی ناامیدی و خشم می‌تواند در قالب اعتصاب و اقدام‌های ضدسرمایه‌داری کانالیزه شود».
از سوی دیگر، «کوین بردشاور»، اعتصابگر در کارخانه ممفیس گفت که کارخانه کالگ قدر کارکنان سختکوش و پرتلاش خود را نمی‌داند. وی افزود که طی همه‌گیری کارگران سه روز در ماه و به طور مداوم مشغول به کار بودند. وی در ادامه عنوان کرد که این شیفت‌ها گاه شامل ۱۲ الی ۱۶ ساعت کاری می‌شد. به گفته این اعتصاب‌کننده، به‌رغم تمامی این تلاش‌ها، شرایطی که شرکت‌ها وضع کرده‌اند پاسخگوی نیازها و شرایط مورد نظر آنها نیست.
نظر شما