برنامه‌ریزی کاربری اراضی، نقشی محوری در شکل دادن به توسعه اقتصادی، ارتقای عدالت اجتماعی و بهینه‌سازی استفاده از منابع طبیعی و انسانی ایفا می‌کند. در کشوری مانند ایران که با جغرافیای متنوع، توزیع نابرابر جمعیت و نابرابری‌های منطقه‌ای قابل توجه مشخص می‌شود، برنامه‌ریزی استراتژیک کاربری اراضی می‌تواند به عنوان مکانیزمی در برابر عدم تعادل اقتصادی و تقویت رشد پایدار عمل کند.
شاخص‌های کلی افزایش سطح تولید در سند چشم‌انداز بیانگر آن است که رشد پرشتاب ومستمر اقتصادی، ارتقا نسبی سطح درآمد سرانه، رسیدن به اشتغال کامل، افزایش حداقل چهار برابری سرانه رشد ناخالص داخلی به قیمت ثابت و تثبیت نسبی آن حداقل در دوره ۱۳۹۹-۱۴۰۴ و کاهش قابل توجه نرخ فقر از جمله مواردی است که تنها با تحقق استانداردهای آمایش سرزمینی به نتیجه مطلوب خواهد رسید.
