وی در پاسخ به اینکه «آیا تاب‌آوری می‌تواند فرد دارای معلولیت را به پذیرش محدودیت‌های وضعیت پیش‌روی او سوق دهد»، گفت: تاب‌آوری نه در قالب یک توصیه، بلکه باید در سبک زندگی و فرزندپروری افراد نفوذ کند تا آنها توانایی تمرکز بر توانایی‌ها در مواجهه با تغییرات و شرایط پرمخاطره را بیاموزند و به عنوان یک مهارت به کار ببندند.

وحیدنیا تاکید کرد: مطابق منابع موجود علمی؛ ایجاد تاب‌آوری، نیازمند تلاشی مستمر و آگاهانه برای تقویت چهار مؤلفه خودآگاهی، خودمراقبتی، اندیشه‌ورزی و حفظ دیدگاه وسیع‌تر است.

وی ادامه داد: افراد تاب‌آور آگاهی کافی از نقاط قوت و ضعف و احساسات و هیجان‌های خود دارند(خودآگاهی)، از سوی دیگر با همدلی احساسات و رفتارهای اطرافیان‌ خود را نیز درک می‌کنند و در نتیجه بر خود و محیط اطراف تأثیر مثبت می‌گذارند.

مدیرکل مشاوره و امور روانشناختی بهزیستی اضافه کرد: افراد تاب‌آور می‌پذیرند که موانع بخشی از زندگی هر انسان است و می‌دانند زندگی پر از چالش است.

وحیدنیا با اشاره به اینکه تاب‌آوری از جمله ویژگی‌های بسیار مهم و موثر در حفظ سطح بالای بهداشت روانی افراد است، افزود: برخی از ویژگی‌های فردی از قبیل اعتماد به نفس، حمایت‌های اجتماعی و خانوادگی، توانایی در حل مساله، توانایی برقراری رابطه با نزدیکان و صحبت کردن در مورد مشکلات سخت، قدرت درخواست به موقع و صحیح کمک و کمک کردن به دیگران از ویژگی‌هایی است که اگر افراد برخوردار از آنها باشند، می‌توانند در موقعیت‌های پراسترس با موفقیت بیرون آمده و حتی از این شرایط سخت و بغرنج دستاوردهای مفیدی نیز کسب کنند.

وی در ادامه گفت: افراد تاب‌آور منبع کنترل درونی دارند، خود را مسئول شرایط خویش می‌دانند و برای هر مشکل یا شکست، منابع بیرونی را سرزنش نمی‌کنند. آنها سهم خود را در امور زندگی، همراه با مسئولیت، پذیرفته‌اند و بر این باور هستند هر عملی که انجام می‌دهند بر زندگی آن بازتاب پیدا می‌کند.

مدیرکل مشاوره و امور روانشناختی بهزیستی کشور افزود: نحوه استدلال و نگرش در مواجهه با شرایط ناگوار در افراد تاب‌آور متفاوت است و آنها به جای فاجعه‌سازی مشکلات و گرفتارشدن در تبعات آن، به خود و توانایی‌های خویش تمرکز می‌کنند.

وی یادآور شد: چیزی که امروزه روانشناسی مثبت نگر نیز بر آن تاکید دارد موضوع تمرکز بر توانمندی‌ها به جای تاکید بر اختلالات و نقص‌ها است. نگاه واقع‌بینانه توام با مثبت‌اندیشی در درک مناسب مساله، کنشگری، مسئولیت‌پذیری و اعتماد به خویشتن می‌تواند افراد را برای حرکت در مسیر مفهوم ومعنی هدایت کند.

وحیدنیا ادامه داد: این امر باعث می‌شود افراد با هر سختی و مشکلی، از هم نپاشند و انگیزه خود را از دست ندهند. توسعه ارتباطات و بهره‌مندی از روابط عاطفی و اجتماعی محکم نیز عامل بسیار مهمی در بهزیستی روانشناختی انسان است و هنگام بروز بحران‌های زندگی پشتوانه بسیار محکمی محسوب به شمار می‌آیند.

وی گفت: در کنار تلاش‌هایی که برای عادی‌سازی معلولیت در جامعه توسط نهادهای مدنی و سیستم‌های اجتماعی و دولتی اتفاق می افتد و البته امیدواریم که با توجه بیش از پیش به این امر زمینه بهبود توانمندی‌های رفتاری افراد دارای معلولیت نیز فراهم شود، باید در جهت افزایش تاب‌آوری افراد دارای معلولیت و خانواده‌های آنها از سوی روانشناسان نیز آموزش‌هایی ارایه شود که نسبت به تغییرات انعطاف‌پذیر باشند و به این باور برسند و بپذیرند که زندگی تغییر مداوم است.

وحیدنیا تاکیدکرد: افراد باید روابط دوستانه و خانوادگی خود را تقویت کنند و مهارت‌های سالم برای مقابله با مشکلات را بیاموزند چرا که اگر نسبت به تغییرات زندگی منعطف نباشیم، همواره در بیم و هراس باقی می‌مانیم و توانایی مواجه‌شدن با پستی و بلندی‌های آن را از دست می‌دهیم.

تاب‌آوری مفهومی روانشناختی برای توضیح میزان ظرفیت و مهارت افراد برای مقاومت در برابر استرس و فاجعه است به گونه‌ای که فرد علاوه بر پذیرش و مواجهه درست با هجوم ناملایمات مختلف، حتی از آنها در جهت شکوفایی و رشد شخصیت خود بهره می‌جوید.