فرشته ذاکر در گفت وگو با آتیه‌آنلاین بیان‌کرد: وقتی به نقش مادری اشاره می‌شود باید دید کودک او از بدو تولد از چه ویژگی‌هایی برخوردار است؟ آیا از سلامت خلقی برخوردار است و یا در نقطه مقابل، دارای بیماری‌ها یا حساسیت‌های نیازمند مراقبت‌های ویژه است؟

ذاکر افزود: ما بعضا نه از سوی جامعه و نه سیاست‌مداران حساسیت و توجه قابل اتکایی نسبت به دغدغه‌ها و مسایل مادران نمی‌بینیم. مادری اغلب یک انتخاب فردی به حساب می‌آید که اگر زنی انتخاب کرد مادر شود باید مسئولیت تمام آسیب‌هایی را که خودش و فرزندش در معرض آن هستند به دوش بکشد.

وی تصریح کرد: از منظر روانشناختی و جامعه‌شناختی به تکرار چرخه‌های معیوبی که آسیب‌های فردی و اجتماعی را بازتولید می‌کند زیاد پرداخته شده و یکی از جاهایی که این چرخه معیوب منجر به بازتولید آسیب‌ها می‌شود والدگری است.

این دکترای روانشناسی اضافه کرد: والد آسیب‌دیده اعم از مادر یا پدر یا مراقب درجه یک این توانایی را ندارد کودکی را پرورش بدهد که از آسیب در امان باشد. توجه داشته باشید مقصودم این نیست اگر فردی در کودکی‌اش آسیب‌دیده باشد حتما در بزرگسالی به کودکش آسیب می‌زند، منظور این است که اگر یک والد نتوانسته باشد آسیب‌هایی که دیده است را ترمیم کند، در چرخه بازتولید آسیب قرار خواهد گرفت.

ذاکر گفت: اگر سیاست‌گزاران و جامعه به ترمیم آسیب‌هایی که یک مادر دیده است توجه داشته‌باشند و برای آن اقدامی جدی انجام بدهند این چرخه متوقف خواهدشد و ما کمتر شاهد انتقال آسیب‌های جدی از یک نسل به نسل بعدی خواهیم بود.

وی در پاسخ به این پرسش که ره‌آورد خوب بودن مادر برای خانواده‌ها و جامعه چیست، افزود: اگر با نگاهی واقع‌بینانه آسیب‌پذیری‌های احتمالی یک مادر در یک جامعه پیش‌بینی شود و نهادهای آموزش‌دیده و حمایت‌گر آماده حمایت از مادران باشند، می توان نسبت به پرورش و تربیت اصولی فرزندان این مرز و بوم در دامان چنین مادرانی امید بیشتری در سرپروراند.