به گزارش آتیه آنلاین، افت‌وخیز آمار مبتلایان و جانباختگان ویروس همه‌گیری کرونا از آغاز شیوع تا کنون در کشور و جهان نشان می‌دهد، کنترل شیوع این ویروس بسیار مشکل است و البته در این نبرد سنگین، پزشکان و کادر درمانی وظیفه خطیر و سنگینی را به دوش دارند. آنها می‌کوشند تا همه مبتلایان را از خطر مرگ نجات دهند. بنا برگزارش مسوولان سازمان نظام پزشکی و وزارت بهداشت از ابتدای شیوع ویروس کرونا در کشور تاکنون بیش از ۱۹ هزار نفر از پزشکان، پرستاران، بهیاران، ماماها و سایر رده‌های خدمتی کادر پزشکی و درمانی به ویروس کرونا آلوده شده‌اند و ۱۳۸ نفر از مبتلایان فوت کرده‌اند. شهدای سلامت مظلوم‌ترین شهدا هستند؛ چرا که برای آنان که بیش از ۳۰ سال تحصیل کرده‌اند و در بحران اپیدمی یک سال اخیر نیز فداکاری مثال زدنی از خود نشان داده‌اند، حتی نمی‌توان تشییع جنازه پرشکوه و شایسته‌ای برگزار کرد.
«آتیه آنلاین» به منظور اطلاع از وضعیت مدافعان سلامت، با «انیس ناوند» مدیریت پرستاری و مامایی بیمارستان میلاد تهران گفت‌وگو کرده است؛ ناوند بیش از ۲۵ سال در حرفه مقدس پرستاری با افتخار و اشتیاق مشغول به خدمت است و سابقه کار در مراکز دانشگاهی، دولتی، خصوصی و خیریه نیز دارد. مشروح این گفت‌وگو تقدیم می‌شود.
وضعیت بخش بیماران کرونایی بیمارستان میلاد چگونه است؟
بیمارستان میلاد از ابتدای شروع بحران کرونا تاکنون حدود ۳۰ هزار بیمار مبتلا به کووید۱۹ را پذیرش کرده و تعداد ۳۰۰ تخت در هشت بخش به این بیماران اختصاص داده است. از تمام بیماران مراجعه کننده، طبق دستور، تست PCR و CT اسکن ریه گرفته می‌شود. بیماران توسط فوق تخصص‌های ریه، عفونی و بیهوشی تحت درمان قرار می‌گیرند. در بخش ICU نیز با تجهیزات تخصصی و پیشرفته و به‌روز، درمان بیماران ادامه دارد.
در تریاژ استاندارد اورژانس بیمارستان، پس از معاینه و تشخیص اولیه، بیماران حاد تنفسی جداسازی می‌شوند. در بخش دیگری از تریاژ، کریدور امنی به منظور پذیرش بیماران ایجاد شده است و این فضاسازی در احساس امنیت و کاهش اضطراب مراجعه کنندگان بسیار موثر است.
مطلع هستید که بیمارستان میلاد، به عنوان یک بیمارستان آموزشی زیر نظر دانشگاه علوم پزشکی است. در پیک اوج بحران همه‌گیری بیماری کرونا، این بیمارستان با پذیرش روزانه ۳۰۰ بیمار، رتبه اول بستری بیماران کووید در بین بیمارستان‌های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی ایران را دارا بود.
ویژگی یا کمبود خاصی در فرآیند درمان بیماران کرونا در بیمارستان احساس می‌کنید؟
با توجه به این که بیشترین مراجعه کنندگان به بیمارستان میلاد، بیماران بدحال و در وضعیت حاد و بعضاً ارجاعی از سایر مراکز هستند، گاه با کمبود تجهیزات تخصصی تنفسی مانند ونتیلاتور و ماسک NIV مواجه می‌شویم؛ اما با وجود تیم مدیریتی همیشه حاضر در صحنه و کار تیمی متخصصان - که ویژگی خاص بیمارستان میلاد است – و همچنین برنامه درمانی مشخص ویزیت‌ها و ترخیص‌های به‌موقع، تاثیر کمبودها کمرنگ و گاه جبران می‌شود.
فکر می‌کردید روزی در کشور ما همه‌گیری بیماری رخ بدهد و شما در کسوت پرستاری با آن مبارزه کنید؟ آیا اگر زمان به عقب برگردد باز این رشته را انتخاب می‌کنید؟
پرسش جالب شما در خصوص انتخاب دوباره این شغل جواب قاطعانه و «یک آری بزرگ» دارد؛ چرا که به نظرم مأموریتی بزرگ از طرف خداوند به پرستاران اعطا شده است. شاید پیش‌بینی بحران بیماری کرونا تقریباً ممکن نبود اما نگاهی به گذشته و بحران‌های پیش آمده مؤید این نکته است که همیشه پرستاران فداکار و از جان گذشته این مرزو بوم بلافاصله در صحنه حاضر شده و تمام قد ایستادگی کرده و هرگز منافع خود را بر منافع بیمار ترجیح نداده‌اند . من هم حسب وظیفه در زلزله اخیر غرب کشور (سرپل ذهاب) به مدت ۱۰ روز در دو روستا داوطلبانه مشغول به خدمت بودم و آن زمان هم شاهد حضور عاشقانه همکارانم در آن مناطق بودم.
کرونا از نظر روحی و روانی چه تاثیری بر پرستاران داشته است؟
قطعاً طولانی شدن هر بحرانی بر افراد دخیل در آن بحران تأثیرات جسمی و روحی دارد؛ ابتلای تعداد زیادی از کادر درمان و شهادت برخی از این عزیزان قطعاً به بروز تألمات روحی در همکاران منجر شده است. همچنین استفاده از لوازم حفاظت فردی در ساعات طولانی نیز سختی انجام مراقبت‌ها را افزایش می‌دهد اما بی شک هیچ مشقتی نمی‌تواند ذره‌ای از تعهدات و مسئولیت‌های دلسوزانه پرستاران را بکاهد.
چه خاطره تلخی از مرگ‌های کرونایی دارید که با مرور آنها خاطرتان مکدر می‌شود؟
یکی از خاطرات تلخ و غم‌انگیز پرسنل بیمارستان، مرگ مادر باردار مبتلا به کووید بود که با تلاش پزشکان مجرب این مرکز در کمترین زمان ممکن نوزاد وی از مرگ نجات یافت و متولد شد. تولد این نوزاد موجی از شادی در بین همکاران به وجود آورد و به راستی یادآور این کلام آسمانی و نکته نغز بود که همیشه در پس هر سختی، آسانی است.
برخی در صحت آمارهای مبتلایان و فوتی‌های روزانه کرونا تردید دارند؛ نظر شما چیست؟
به نظر می‌رسد در تمام دنیا آمارها ۱۰۰ درصد منطبق بر واقعیت نباشد و این نیز شاید به علل مختلف، نظیر عدم مراجعه تمامی مبتلایان به مراکز درمانی یا دسترسی نداشتن بیماران روستایی یا مرزنشین به خدمات تخصصی باشد. اما در مراکز درمانی تخصصی، با انحراف معیار کمی، آمار نزدیک به واقعیت است. برای مثال، بیشترین آمار فوتی کرونایی ما در ۱۰ ماه گذشته، ۱۲ مبتلا در یک روز بوده است.
وقتی می‌بینید مراقبت‌های شما و کادر درمان به بهبودی بیمار نمی‌انجامد چه حالی می‌شوید؟
به طور کلی تلخ‌ترین ساعات یک پرستار، مرگ بیمار است؛ به ویژه در مبتلایان به کرونا که تلاش مضاعفی هم می‌طلبد. بی نتیجه بودن تلاش، تیم درمان را پریشان می‌کند؛ اما همین تیم با توکل بر خدا به تلاش بی‌وقفه خود، امیدوارانه ادامه می‌دهند.
چه واگویه‌هایی در خلوت خودتان با کرونا دارید؟
هیچ واگویه‌ای جز برچیده و محو شدنش را نداریم و بارها شاهد دعاهای شبانه همکارانمان بر سجاده نماز یا بر سفره افطار بوده‌ایم که از خداوند، برداشتن شر این بلا را طلب کرده‌اند. من همواره با همدلی با همه پرستاران کشورمان، از خداوند صبوری، استقامت و افزایش تاب‌وتوان همکارانم را در تمامی بخش‌های بیمارستانی در این نبرد سخت خواستارم.
با بیماران کرونایی بستری و به ویژه بهبود یافتگان آن چه صحبتی دارید؟
به نظر من هر بیمار کرونایی می‌تواند یک نماینده سازمان بهداشت جهانی برای تبلیغ الزام رعایت پروتکل‌های بهداشتی و اجتماعی باشد. چنین فردی یک شاهد عینی زحمات متعهدانه کادر درمان است و از نزدیک از جان گذشتگی آنها را دیده و لمس کرده است. بنابراین بهتر از هرکس دیگری می‌تواند در راستای کاستن از خستگی و فرسایش کادر درمان، خانواده و اجتماع کوچک متعلق به خود را به رعایت هرچه بیشتر پروتکل‌ها ملزم کند.
پرستاران چه خواسته‌هایی دارند؟
خواسته مدافعان سلامت، حمایت است؛ مردم با رعایت قرنطینه و کمک کردن به کاهش مبتلایان حامی اصلی ما هستند. از آنها می‌خواهیم که این روند را تا ریشه کن شدن کامل بیماری ادامه دهند. سازمان تأمین اجتماعی نیز حمایت عاطفی و مالی خود را از پرستاران بیمارستان میلاد و سایر مراکز ملکی خود انجام داده است. اما با توجه به افزایش تورم و شرایط نابسامان اقتصادی، پرستاری که از فکر تأمین معیشت زندگی خود فارغ باشد در ارائه خدمات بهینه موفق‌تر خواهد بود. از این‌رو از مدیران محترم سازمان حمایت بیشتری را توقع داریم.
به عنوان یک پرستار دوست دارید دنیای پس از کرونا چگونه باشد و فکر می‌کنید لازمه خلق آن دنیای دلخواه چیست؟
همه ما شاید در لحظاتی، در مقایسه زمان حال با دوران قبل از کرونا، تصوراتی مبهم و شاید ناخوشایند از آینده داشته‌ایم؛ ولی به طور حتم، حس مشترک همگی ما قدردانی و شکرگزاری بابت نعمت سلامتی است که تاکنون توجه کمی به آن می‌شد. خوشحالم که تاکنون اکثر قریب به اتفاق مردم درس‌های خوبی از اهمیت بهداشت فردی، احترام به محیط زیست، توجه به سالمندان، توجه به اهمیت روابط اجتماعی، جلوگیری از اسراف، قدردانی از نعمت‌های خداوند و ... از این بحران گرفته‌اند.
همه خواهان دنیایی پر از صلح، صفا، آرامش و برکت هستیم و تک‌تک ما در خلق دنیای پس از کرونا نقش اساسی داریم؛ پس بیاییم در خلق این دنیا با کسب تجربه از دنیای پیشین مسئولیت پذیر باشیم.
حس و حالتان را درخصوص واژه‌های زیر بیان کنید:
ماسک: خفگی
تنفس: زندگی
مرگ: آغاز مرحله بعدی
اکسیژن: نعمتی که شناختیم
خدا: تکیه‌گاه خستگان و امید بی‌پناهان
گفت‌وگو از: مهین داوری، روزنامه‌نگار
نظر شما