به گزارش آتیه‌آنلاین، پیش‌بینی‌ها نشان می‌دهد ساختار سنی جمعیت ایران از یک ساختار کاملا جوان در سال‌های بعد از ۱۴۳۰ به یک ساختار سالخورده تغییر خواهد کرد. در مطالعات جمعیت‌شناختی، سالمندی جمعیت به این معناست که نسبت افراد سالخورده به کل جمعیت در حال افزایش باشد. به عبارت دقیق‌تر، جمعیت رو به سوی سالمندی، جمعیتی است که بین ۷ تا ۱۴ درصد آن جمعیت را گروه‌های سنی ۶۵ ساله و بیش‌تر تشکیل دهند. این نسبت در جامعه‌ سالمند بین ۱۴ تا ۲۰ درصد و در جامعه‌ی سالخورده ۲۰ درصد و بیش‌تر است. در حال حاضرحدود ۱۰ درصد جمعیت کشور را سالمندان تشکیل می‌دهد که نسبت به ۴۰ سال قبل ۲ برابر شده است؛ این درحالی است که دو برابر شدن جمعیت سالمندی بعدی، یعنی از ۱۰ به ۲۰ درصد فقط ۲۰ سال طول خواهد کشید.

سونامی سالمندی در کشور، بسیاری از مسائل دیگر را با خود همراه خواهد داشت؛ از جمله اینکه سالمندی با تغییرات فیزیولوژیکی، روانی و اجتماعی بسیاری همراه است که در صورت آگاهی نداشتن فرد از بیماری‌های این دوران ممکن است منجر به از کارافتادگی و کاهش طول عمر در افراد شود. در حال حاضر تخمین زده می‌شود که ۸۰ درصد افراد بالای ۶۵ سال حداقل از یک بیماری مزمن و ۵۰ درصد آنان از دو بیماری مزمن رنج می‌برند. همچنین پدیده سالمندی با کاهش جمعیت فعال همراه است و این مسئله از یک طرف سبب کاهش رشد اقتصادی کشورها شده و از سوی دیگر هزینه‌های گزاف و جدیدی را برای نظام سلامت و بیمه‌ها برای اقدامات مراقبتی و درمانی سالمندان ایجاد می‌کند.

پنجره جمعیتی باز است

مسائل حوزه جمعیتی و نجات از ورطه کاهش جایگزینی جمعیت، نیازمند رسیدگی فوری و بهره‌برداری از فرصت‌های موجود است؛ درحال حاضر پنجره جمعیتی کشور را نیروهای فعال تشکیل می‌دهد و ۲۵ درصد جمعیت کنونی در سن فعالیت قرار دارند. این پنجره فرصتی است که کشور برای پیشگیری از کاهش و پیرشدن جمعیت در اختیار دارد؛ پنجره جمعیتی از سال ۱۳۸۵ شروع شده و در سال ۱۴۳۵ بسته خواهد شد. چنانچه در این فاصله امکان نرخ باروری و زادآوری به حدی که مورد نیاز است، انجام نشود، برای جبران آن حداقل ۱۰۰ سال دیگر نیاز خواهد بود که در وضعیت کنونی قرار گیریم. گفته می‌شود، اگر هر خانم در سنی که می‌تواند بچه بیاورد ۲.۵ فرزند به دنیا آورد به اندازه‌ای که نیاز باشد بچه متولد می‌شود و کشور به سمت کاهش جمعیت و پیر شدن نمی‌رود، اما اگر این عدد محقق نشود جمعیت به سمت کاهش و پیری پیش می‌رود.

بنابراین اگر از فرصت باقیمانده به درستی استفاده شود، امکان جایگزینی جمعیت فراهم شده و سیر نزولی آن کاهش می‌یابد. در غیر این صورت سرعت کاهش نرخ باروری سبب می‌شود تا در چند سال آینده نه تنها فرصت‌ها از دست برود، بلکه کاهش جمعیت روزافزون، تداوم یابد.