منصور علی‌مهدی در گفت‌وگو با آتیه‌آنلاین عنوان کرد: اگر پدر و مادر یا خواهر و برادرها خود به این بیماری مبتلا هستند، شانس شما برای ابتلا به اختلال دو قطبی بالاتر است. با این حال، حتی اگر کسی ژنی از اختلال دو قطبی به ارث برده باشد، هیچ تضمینی برای بارز شدن این ژن و گسترش وضعیت  این اختلال وجود ندارد.

وی افزود: همیشه نمی‌توان اینطور عنوان کرد که اگر کسی ژن بیماری را دارد پس قطعا دچار اختلال خواهد شد بلکه یک محیط پرتنش و یا حوادث منفی زندگی ممکن است اثر متقابلی با آسیب‌پذیری ژنتیکی و یا بیولوژیکی اساسی برای اختلال دوقطبی ایجاد کند.

علی مهدی بیان کرد: به عبارت دیگر، برخی از مردم با ژنی که احتمال داشتن اختلال را در آنها بیشتر می‌کند به دنیا می‌آیند اما معلوم نیست که چرا برخی از افراد دارای این ژن، این اختلال را تجربه می کنند و برخی دیگر علایمی را از خود را نشان نمی‌دهند و درگیر این اختلال نمی‌شوند.

این روانشناس متخصص ادامه داد: به نظر می‌رسد یک رویداد استرس‌زا مهم‌ترین شروع‌کننده این اختلال باشد. بنابراین مهارت‌های حل مساله (مقابله ای)، سبک زندگی فرد و در نهایت مدیریت استرس‌های روزانه نیز ممکن است نقش مهمی را در بروز و گسترش علایئم داشته باشد و در برخی از موارد مصرف موادمخدر (به عنوان مثال، الکل، آمفتامین، LSD، کوکائین و غیره) می‌توانند علایم این اختلال را ایجاد یا آن را به بار آورند. ‌رویدادهای منفی و پر استرس زندگی نیز ممکن است به از دست دادن خواب و یا تغییر در روال معمول زندگی منجر شود که چنین تغییراتی در سبک زندگی فرد می تواند به شروع و عود دوره‌های افسردگی و مانیا کمک کند.