صحبت از اهمیت و جایگاه ویژه سازمان تأمین‌اجتماعی در مناسبات اجتماعی، اقتصادی و سیاسی جامعه، تکرار مکررات است؛ نهادی که بیشتر از نصف جمعیت کشور را مستقیم یا غیرمستقیم تحت پوشش دارد، حامی نیروهای مولد جامعه و مروج و مشوق فرهنگ کار است و نقش بزرگ و بی بدیلی در ایجاد امنیت روانی و آسودگی خاطر طبقه گسترده کارگر جامعه دارد. با این حال، می‌توان به عینه مشاهده کرد که سازمانی با این نقش بزرگ و پررنگ در مناسبات اجتماعی، اقتصادی و روانی جامعه، اگرنه کمترین سهم که سهم بسیار بسیار ناچیزی از ۶۲ شبکه تلویزیونی و ۸۳ شبکه رادیویی کشورمان دارد.
این روزها هر بیننده منصفی می‌تواند گواهی دهد که بازپخش‌های مکرر و خسته‌کننده سریال‌ها و فیلم‌ها در شبکه‌های مختلف تلویزیون - به ویژه در تعطیلات آخر هفته - کار را به جایی رسانده که بسیاری از مخاطبان ترجیح می‌دهند برنامه‌های سرگرم‌کننده و تفریحی یا آموزشی مورد نیاز خود را در رسانه‌های دیگر بجویند. این وضعیت اسفبار در حالی گریبانگیر سازمان صداوسیما شده که این ارگان به عنوان قدرتمندترین و فراگیرترین رسانه خبری و نهاد آموزشی و فرهنگی کشورمان، دارای بیشترین ضریب نفوذ در بین رسانه‌های تصویری کشور است.
فعالیت‌های صداوسیما به مرزهای ایران نیز محدود نیست و در کشورهای مختلف جهان دارای دفتر و تشکیلات است. تنها بودجه دولتی این سازمان در سال گذشته به روایتی حدود ۲۰ تریلیون ریال بوده و اکنون سوال این است که چقدر از این توان بزرگ رسانه‌ای کشور طی سال‌های گذشته در خدمت مردمی که از خدمات سازمان تأمین‌اجتماعی استفاده می کنند بوده است؟ کدام سریال در جهت تبیین تعهدات و تشریح خدمات تأمین‌اجتماعی ساخته شده است؟ در چند نماهنگ زحمات کادر درمانی خدوم تأمین‌اجتماعی در مقابله با همه‌گیری کرونا به تصویر کشیده شده است؟ چند مورد را می‌توان مثال زد که کارشناسان هنری صداوسیما، هنر خلاقه خود را صرف تعمیق فرهنگ کار و بیمه کرده‌اند؟ به رغم همه ضعف‌های اجرایی و عملکردی، صداوسیما همچنان می‌تواند از طریق تولید سریال‌ها و مستندهای جذاب، بیشترین تأثیر را در بخش بزرگی از جامعه ایجاد کند. نمونه‌های چنین فعالیت‌هایی را در سال‌های گذشته در برنامه‌هایی که برای جمع‌آوری کمک برای زلزله‌زدگان بم یا جمع‌آوری کمک و لوازم‌التحریری برای دانش‌آموزان بی‌بضاعت شاهد بوده‌ایم. نکته آخر اینکه شاید مسئولیت بخشی از کم‌کاری صورت گرفته برعهده خود ماست. شاید سازمان تأمین‌اجتماعی است که حضور پررنگ و پرقدرت خود در رسانه ملی را مطالبه نکرده است. شاید ما نخواسته‌ایم و صداوسیما هم به روی خودش نیاورده است که کارگران، بازنشستگان و مستمری بگیران این جامعه هم باید سهم بسزایی از آنتن صداوسیما داشته باشند.
به نظر می‌رسد این مقوله نیز همانند پیگیری دریافت مطالبات سازمان از دولت نیازمند پیگیری و مطالبه جدی است.
نویسنده : رضا خراسانی، روزنامه نگار
نظر شما