پرنیان‌ کرد جمشیدی در گفت‌وگو با آتیه‌آنلاین اظهار کرد: مجوز سقط درمانی برای اختلالات قابل درمان و یا حتی مشکلات خفیف (نداشتن دست یا پا، مسدودی مری و ...) صادر نمی‌شود بنابراین اگر مجوز صادر نشود و نوزاد با اختلالات کروموزمی متولد شود نه تنها در دنیای امروز از این مساله هیچ سود منطقی برای او قابل تصور نیست بلکه بار بسیار سنگینی از نظر مالی و عاطفی به خانواده‌ها و سیستم درمان تحمیل کرده‌ایم.

وی افزود: هر نقص ژنتیکی به عنوان نقص غیرقابل درمان تلقی نمی‌شود لیستی در پزشکی قانونی موجود است و براساس آن مشخص می‌کنند کدام بیماری‌ها لاعلاج و همراه با کیفیت پایین زندگی است.

این جراح زنان یادآور شد: برای آن دسته از نقص‌ها که نیاز به درمان‌های خیلی پیچیده ممکن است، داشته باشند یا آن‌هایی که در نهایت امکان درمان قطعی‌شان وجود ندارد مجوز سقط صادر می‌شود. اختلالات متابولیکی اگر درمان‌های خیلی اختصاصی برای آن‌ها انجام نشود، کاملا کشنده هستند و حتی هم اگر درمان‌هایی صورت گیرد ممکن است چند سال زندگی بی‌کیفیت داشته باشند. برخی نقص‌ها بلافاصله بعد از تولد منجر به مرگ می‌شوند مثل مواردی که قسمت‌های زیادی از جمجمه یا ستون فقرات تشکیل نشده باشد.

کردجمشیدی ادامه داد: به همین جهت سال‌ها کار کارشناسی صورت گرفت و دسته‌ای از نقص‌ها که حتی برای ما به عنوان متخصص زنان قابل تشخیص نبود، دسته‌بندی و فهرست شده‌اند اما این فهرست تنها به پزشکی قانونی معرفی شدند و پس از تطابق پزشکی قانونی با لیست مدنظر، اگر به عنوان نقص غیرقابل درمان تشخیص داده شود مجوز سقط درمانی برای آن صادر خواهد شد.

این فلوشیپ جراحی لاپارسکوپی و هسیتروسکوپی تاکید کرد: نقص‌هایی که قابل درمان باشند هرگز مجوز سقط دریافت نمی‌کنند، سقط درمانی در موارد غیرقابل درمان صورت می‌گیرد، حتی ممکن است در دوران بارداری برای مادر ایجاد مشکل کنند یا پس از تولد بلافاصله نوزاد از بین برود اگر هم از بین نرود زندگی بی‌کیفیت و همراه با مشکل خواهد داشت و در نهایت هم کشنده است.

این جراح زنان با اشاره به بحث برانگیزی زنده ماندن سندروم داون عنوان کرد: این بیماران طیفی از علایم را دارند و آنچه که ما می‌بینیم بزرگ می‌شوند و زندگی می‌کنند موارد خیلی خفیف هستند. تنها مشکل بسیاری از افراد دارای سندروم داون کاهش کمی بهره هوشی نیست بلکه بسیاری از آن‌ها دارای مشکلات قلبی، نقایص ساختمانی و ارگان‌های داخلی هستند و اغلب آن‌ها در سنین پایین از بین می‌روند یا اینکه نیاز به درمان‌های خیلی پیچیده دارند و معمولا نیز زندگی‌شان بی‌کیفیت خواهد بود.