به گزارش آتیه‌آنلاین، اوتیسم یا در خودماندگی نوعی اختلال رشدی از نوع روابط اجتماعی است که با رفتارهای ارتباطی و کلامی غیرطبیعی مشخص می‌شود. با افزایش کودکان اوتیستیک در کشور، زنگ خطر این بیماری نواخته شده است؛ گفته می‌شود از هر ۵۲ کودکی که متولد می‌شود، یکی مبتلا به اوتیسم است؛ اما با وجود افزایش شمار این کودکان، همچنان بسیاری از والدین دارای کودکان اوتیستیک، به شدت درگیر مسائل تعلیم و تربیت کودکان خویش برای تقویت اختلالات رشدی آن‌ها هستند.

فراهم بودن مراکز نگهداری کودکان اوتیسم، یکی از مهمترین مسائل ضروری برای این کودکان است؛ اما متاسفانه خلاء این مراکز به شدت احساس می‌شود. این درحالی است که کودکان مبتلا به اوتیسم به حمایت شدید خانواده، مدرسه، جامعه و دولت نیاز دارند؛ از طرفی در مدارس موجود نیز، هرچند بار تعلیم و تربیت کودکان تا حدودی از دوش والدین برداشته می‌شود، اما این تعالیم محدود به دوران تحصیلی بوده و همه ابعاد زندگی این کودکان را دربر نمی‌گیرد و لازم است برای کودکان اوتیستیک، از ابتدای کودکی تا پایان تحصیلات و ورود به جامعه روند منظم خدمات حمایتی وجود داشته باشد. در کشورهای پیشرفته، برنامه‌ریزی برای انتقال از دوره تحصیلات به جامعه و یافتن کار برای کودکان دارای اوتیسم، برنامه‌ریزی شده و اجرا می‌شود و چنین روندی نشان دهنده آن است که کودکان اوتیسم در صورت بهره‌مندی از آموزش مناسب، می‌توانند مانند سایر افراد جامعه رشد کرده و دارای شغل و جایگاه اجتماعی شوند.

به گفته نخستین موسس مدرسه تخصصی اوتیسم در کشور، یکی از مسائل مهم کودکان اوتیستیک، عدم تشخیص به موقع بیماری و ایجاد تاخیر در تعالیم این کودکان است. فهیمه موسوی‌نژاد در گفت‌وگو با آتیه‌آنلاین، با بیان اینکه کودکان اوتیستیک، ظاهر سالمی دارند، اظهار کرد: این مسئله تشخیص عارضه را از سوی والدین با تاخیر مواجه می‌کند و حتی در مواردی هم که والدین متوجه تاخیر در تکلم کودکان خود می‌شوند، گمان می‌برند که این عارضه به مرور زمان درست برطرف می‌شود و چه بسا مداخلات سایر اعضای خانواده نیز به این باور دامن بزند و نتیجه اینکه از انجام اقدامات آموزشی غافل می‌مانند.

وی اظهار کرد: وقتی فرزند خانواده‌ای اوتیسم تشخیص داده می‌شود، وارد دنیای جدیدی می‌شوند که نیازمند صرف وقت و تلاش برای بهبودی و تعلیم کودک خویش است. یکی از مسائل مهمی که والدین دارای فرزند اوتیسم باید به آن توجه کنند، انتخاب مراکز بازپروری مناسب برای این کودکان است؛ هرچند تعلیم کودکان اوتیسم، دیربازده است، اما والدین باید پیشرفت کودک خویش را پایش کرده و از روند تعالیم آنان اطمینان حاصل کنند. به ویژه اینکه کودکان اوتیستیک قادر به اطلاع‌رسانی از وقایع مراکز بازتوانی یا مدارس اوتیسم به والدین خود نیستند و این موضوع، اهمیت نظارت را دوچندان می‌کند.

عضو کمیته اوتیسم بنیاد بیماری‌های خاص، یکی دیگر از چالش‌های حوزه آموزش کودکان اوتیستیک را کم بودن تعداد مدارس اوتیسم برشمرد و گفت: احداث مدارس از سوی بخش‌های خصوصی صرفه اقتصادی ندارد؛ زیرا تشکیلات مدرسه نیازمند ساختمان چند طبقه مجهز، برخورداری از محوطه و استخدام مربی و پرسنل به تعداد زیاد بنابر ضرورت کار است و از این‌رو صرفه اقتصادی نداشته و درحال حاضر درآمد مدارس خصوصی اوتیسم، پاسخگوی هزینه‌ها نیست و برای همین انتظار می‌رود تعداد مدارس دولتی اوتیسم، افزایش یابد.