دیروز اولین روز کاری سال ۴۰۰ با اخبار غافلگیری همراه بود و مشخص شد سال پر حادثه ای درپیش داریم از قرارداد ایران چین شروع شد تا فوت تهیه کننده درین درین و نهایتا فوت غم انگیز آزاده نامداری، اما قرارداد ایران و چین از همه خبرساز تر بود. در ۴۰ سال اخیر چین در حوزه سیاست خارجی بسیار عمل گرا ظاهر شده، لذا انعقاد قرارداد با ایران که از نظر اقتصادی منزوی شده و از تحریم که بگذریم با نپیوستن به FATF عملا امکان مراوده اقتصادی با آن سخت است برای چین که با کل دنیا به خصوص آمریکا و کشورهای خاورمیانه مثل عربستان امارات و اسرائیل رابطه گسترده دارد خیلی عجیب است اما اگر دقت کنیم این یک تفاهم نامه  است و تعهدات طرفین کلی است و عدم انجام آن عواقبی ندارد و قطعا اگر قرار باشد بخش‌هایی از آن انجام شود، شرط اول چین تغییر رفتار ایران در منطقه خواهد بود.
اما مهم ترین انگیزه چین در کوتاه مدت از این تفاهم نامهاین است که به عنوان یک برگ بازی در برابر رقبای ایران در منطقه و تا حدود کمی در برابر آمریکا برای گرفتن امتیاز  استفاده خواهد کرد. جمهوری اسلامی ایران هم از این قرارداد به عنوان یک برگ در برابر آمریکا و اروپایی ها استفاده می‌کند و به غربی‌ها خواهد گفت که چون شما فشار آوردید ایران به سمت چین گرایش پیدا کرده‌ایم.

در نتیجه قرار نیست اتفاق خاصی در روی زمین انجام شود و به قول فوتبالی ها بازی بدون توپ است و البته از این قرارداد رسانه های منتقد خارج از کشور هم بی نصیب نیستند آن‌ها هم مدتی بهانه لازم را دارند که بگویند جمهوری اسلامی ایران را به چین فروخته که البته این تحلیل مغرضانه و نادرست است.