حدود ۱۰۰ سال پیش، در اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰، میانگین امید به زندگی تقریباً ۵۰ سال بود. در سال ۱۹۹۰، پس از آنچه محققان «انقلاب طول عمر» می‌نامند، این رقم به حدود ۷۰ سال افزایش یافت، و در کشورهای ثروتمندتر این رقم به ۸۰ سال رسید. پیشرفت در مراقبت‌های پزشکی که از مرگ نوزادان و مرگ زنان در هنگام زایمان جلوگیری می‌کرد، به‌ویژه عامل اولین انقلاب طول عمر بود که پس از آن افزایش چشمگیر امید به زندگی هم در مردان و هم در زنان رخ داد؛ زیرا زنان و کودکانی که قبلاً در اوایل زندگی می‌مردند اکنون تا سنین بالاتری زندگی می‌کردند. اما این انقلاب طول عمر تا کجا ادامه خواهد داشت و آیا انسان می‌تواند بالاتر از میانگین سنی فعلی زندگی کند؟
