دهه‌هاست که جامعه کارگری به دنبال ایجاد رویه اشتباه قراردادهای موقت و کوتاه‌مدت کار، از حق قانونی خود در راستای بهره‌مندی از اشتغال و قراردادهای دائم کار بی نصیب مانده و امنیت شغلی به عنوان یکی از مهم‌ترین بسترهای انگیزشی برای نیروی کار، دور از دسترس کارگران بوده است.
اگر جمعیت بیش از ۴ میلیون نفری کارگران را در کشور با خانواده آن‌ها در نظر بگیریم، با جامعه‌ای حدوداً ۱۶ میلیونی در کشور روبرو هستیم که برآورده کردن مطالبات و انتظارات این بخش قابل توجه از جامعه با نگاه به سطح زندگی آن‌ها در طول دهه‌های گذشته آنطور که باید، در کانون توجه و سیاست‌گذاری قرار نگرفته است.
