اعتراضات و اعتصابات روزانه که بسیاری دفاتر دولتی را فلج کرده، با وجود وعده ارتش مبنی بر انتخابات جدید و درخواست از کارمندان دولت به بازگشت به کار و تهدید به عمل در صورت پیروی نکردن آن‌ها، علامتی مبنی بر کاهش نشان نمی‌دهند.

"کو سو مین"، که در شهر اصلی یانگون یک روز پس از بزرگ‌ترین اعتراضاتی که تاکنون برگزار شده به خیابان آمده است، گفت: نمی‌خواهم در یک دیکتاتوری از خواب بیدار شوم. نمی‌خواهیم بقیه عمرمان را در ترس زندگی کنیم.

جمعیت بزرگی به مرکز یانگون برگشتند، در حالی که جوانان بسیاری هم در یک مکان پرطرفدار دیگر اعتراض، در تقاطعی نزدیک ساختمان اصلی دانشگاه، جمع شده بودند و در حالی که پلیس سعی به پراکنده کردن آن‌ها داشت، به خیابان‌ها سرازیر شدند.

این راهپیمایی‌ها نسبت به تظاهرات سرکوب شده خونینی که در نیمه اولیه قرن حکومت ارتش دیده شده بود، مسالمت‌آمیز بودند، اما به همراه جنبش نافرمانی مدنی، تأثیر فلج‌کننده‌ای بر کسب و کار رسمی داشته‌اند.

بسیاری موتورسواران در یانگون یک روز پس از وانمود کردن به خرابی موتور به منظور بستن راه وسایل نقلیه پلیس و ارتش، به نشانه مخالفت خود با کودتا با سرعت بسیار آهسته راندند.

در شهر ماندالای، دومین شهر بزرگ میانمار نیز معترضان برای درخواست آزادی دو مقام بازداشت شده در کودتا، تجمع کردند و پلیس در نایپیداو، پایتخت میانمار به معترضان آب شلیک کرد تا جمعیتی را که به خطوط پلیس نزدیک می‌شدند، متفرق کند.

به گفته یک شهروند، شهر شمالی میئتیکیینا نیز پس از استفاده پلیس و سربازان از منجنیق برای درهم شکستن اعتراض، متشنج شد. تصاویر شبکه‌های اجتماعی حاکی از حضورسربازان و ردیف کامیون‌های پلیس است.