به گزارش آتیه‌آنلاین، چند دهه از طرح بحث مدیران پروازی می‌گذرد و در این میان با وجود اینکه در دوره‌های مختلفی در این باره داده شده همچنان این معضل پابرجا مانده است. در آخرین روزهای اردیبهشت ماه سال ۱۳۸۳ گزارش تحقیق و تفحص از مدیران پروازی کشور در صحن علنی مجلس شورای اسلامی قرائت شد و حال پس از گذشت بیش از سه دهه، این امرهمچنان یکی از معضلات کشور است.

در سال ۱۳۸۳ وضعیت استقرار مدیران کشور در سطوح مختلف شامل: استاندار و معاونان، فرمانداران و معاونان، رییس سازمان و قائم مقام، مدیرکل و معاونان وی، رییس اداره (مرکز استان و شهرستان)، مدیرعامل شرکت (دولتی وابسته به دولت) و معاونان، مدیر کارخانه‌ی دولتی و یا وابسته به دولت، مدیر پروژه‌های ملی، رییس دادگستری، معاونین و بازرسان، دادستان مرکز استان و شهرستان و رییس مجتمع قضایی مورد بررسی قرار گرفت و وضعیت ۱۴۶۹۰ مدیر در سراسر کشور زیر ذره بین رفته و در نهایت به تفکیک استان‌ها وضعیتی از مدیران هر استان ارائه شد. البته در همان دوره نیز متذکر شدند که در این تحقیق اطلاعات کامل به دست نیامده و برخی دستگاه‌ها همکاری لازم را انجام نداده‌اند.

در سال‌های قبل و بعد این گزارش نیز هر از چندگاهی یکبار بحث این دسته از مدیران بار دیگر برجسته شده و وعده‌هایی در راستای اصلاح این روند داده شد اما همچنان در وضعیتی که ناوگان هوایی کشور نیز به دلیل تحریم‌های صورت گرفته، قدرت قبل را ندارد نه تنها سهم این مدیران از سفرهای هوایی کم نیست بلکه هزینه‌های متعددی نیز به این واسطه به کشور تحمیل می‌شود.

حتی تردد این دسته از مدیران در برخی استان‌ها چنان بالاست که مقامات استانی و مردم یکصدا به انتقاد از این رویه پرداخته و نسبت به این ماجرا موضع گرفته‌اند. استان‌های بوشهر و خوزستان از استان‌هایی به شمار می‌روند که بخش قابل توجهی از مدیران آنها جزو ساکنان نبوده و بطور دائم در رفت و آمد هستند.

اردیبهشت ۱۴۰۳ احمد مرادی، نماینده مردم بندرعباس در مجلس شورای اسلامی با تاکید بر لزوم حذف مدیران پروازی در صحن علنی مجلس گفت: «مقرر شد هیچ مدیر پروازی در کشور نباشد اما همچنان شاهد فعالیت این افراد هستیم؛ حال اینکه آنها بعضا سه روز در ماه هم در محل خدمت خود نیستند. این اتفاق ضربه مهلکی به تولید کشور و کارخانجات فعال آن وارد خواهد کرد.»

مصطفی مطوری زاده، رئیس مجمع نمایندگان خوزستان نیز به تازگی به انتقاد از این رویکرد پرداخته و تاکید کرده است: «وجود مدیران پروازی تحقیری برای خوزستان است؛ اینکه از تهران و از راه دور صنایع ما را مدیریت کنند مناسب خوزستان نیست و اگر فرصت به خوزستانی‌ها داده شود قطعا آبروی نظام، اسلام و مدیران حفظ خواهد شد.»

سید محمدرضا موالی زاده، استاندار خوزستان نیز در خصوص وجود مدیران پروازی در استان گفت: «به جد معتقد هستم که باید به پدیده مدیر پروازی در خوزستان پایان داد.»

با توجه به تاثیری که این پدیده در اقتصاد ایران برجا گذاشته حال دولت چهاردهم نیز بر لزوم منع بکارگیری این دسته از مدیران تاکید داشته و به تازگی وزیر صمت در سفر به استان یزد از دستور ویژه برای عدم استفاده از مدیران پروازی در معادن و صنایع مستقر در استانها خبر داده است.

البته پیش از این نیز احمد میدری، وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی این مسئله را مورد توجه قرار داده و بر لزوم پایان دادن به این شرایط تاکید کرده بود.

وی در این باره تاکید دارد: «فرآیند انتخاب مدیران باید منضبط و سیستماتیک باشد. تجربه‌های انتخاب مدیران در دنیا این است که مدیران با یک فراخوان عمومی و محدود و طی مراحل بررسی صلاحیتی انتخاب می‌شوند.»

میدری در عین حال اظهار کرده است: «دغدغه ما این است که معیارهای «توانایی حرفه ای»، «اخلاقیات فردی مثل پاکدستی و صداقت» و «وفاداری به قانون و نظام» باید در انتخاب مدیران به عنوان شاخص در نظر گرفته شود نه برخی معیارها مانند «گرایش سیاسی». بدترین معیار برای انتخاب مدیران ارتباطات سیاسی است شرکت جای کار سیاسی نیست اگر مدیران در شرکت کار سیاسی کنند شرکت را به آتش می‌کشند و ما باید از شدت از سیاسی شدن شرکت‌ها پرهیز کنیم این قدم اول است و تلاش می‌کنیم که به سوی مدیریت شایسته سالار در شرکت‌ها برویم.

وی با اشاره به برخی شرکت‌های زیرمجموعه وزارتخانه متبوع خود گفته است: «گاهی مشاهده می شود که مدیریت‌ها مسئولین سهمیه استخدام می‌دهند. با همین نوع مدیریت است که می‌بینیم شرکت مهمی مانند پتروشیمی آبادان در سال گذشته هزار میلیارد ضرر کرده است و بانک رفاه و شستا باید سالی ۱۰۰ میلیارد برای پرداخت حقوق پرسنل به این شرکت بدهند! نبود و یا کمبود تکنولوژی هم برای توجیه زیان‌ده بودن شرکت بهانه است. می توان با همین شرایط تحریمی در شرکت‌ها طرح توسعه پیاده کرد. مشکل در روش مدیریتی است که باید اصلاح شود.»

به عقیده میدری «هیچ اشکالی ندارد که یک نفر از سایر استان‌ها در شرکت‌ها به عنوان مدیرعامل یا مدیر کارخانه انتخاب شوند اما هرکسی که اینجا مدیر می‌شود باید در شهر ساکن باشد. ما مدیرعامل و یا مدیر کارخانه پروازی نداریم. مدیران پروازی حتی اگر نابغه هم باشند مدیر خوبی نخواهد بود. من متوجه نمی شوم چگونه شرکتی توسط مدیرانی اداره می‌شود که در تهران ساکن هستند و خیال می‌کنند با یک روز حضور در شرکت می توانند به خوبی مدیریت کنند. در هیات مدیره‌ها هم باید ۸۰ درصد ساکن شهر و استان باشند. من فکر می‌کنم اگر مدیران در شهر زندگی کنند آن وقت نسبت به مشکلات و کمبودهای شهر هم درک پیدا می‌کنند و برای حل آن تلاش خواهند کرد» .