به گزارش آتیه آنلاین، سال ۹۹ سرشار از اتفاقات ناگوار و تعطیلی‌های بی‌سابقه برای تئاتر بود؛ اسفند سال پیش بود که زمزمه‌های تعطیلی ناشی از کرونا آغاز شد و با اعلام رسمی آغاز پاندمی، فعالیت‌ها و مجموعه‌های هنری پیش از هر حرفه و محل تجمع دیگری تعطیل شدند. بر همین اساس چراغ سالن‌های تئاتر یکی پس از دیگری خاموش شد و ادامه این وضعیت فاجعه‌بار، شرایط اسفباری را برای هنرمندان تئاتر رقم زد. ضمن اینکه صاحبان تماشاخانه‌های خصوصی نیز به منظور پرداخت اجاره‌بهای ملک و هزینه‌های جاری تالار نمایشی با مشکلات عدیده‌ای مواجه شدند، تا جایی که برخی از آن‌ها راهی به جز تعطیلی دائمی تالار نمایشی خود پیش رو نداشتند.

در این مدت تعدادی از فیلم های سینمایی با استفاده از تکنولوژی و شبکه های اینترنتی اکران آنلاین شدند، کنسرت ها هم به همین گونه، اما تئاتر نه! چراکه ادامه حیات آن جز با اجرای زنده آثار نمایشی بر روی صحنه و در حضور تماشگران امکان پذیر نبود. با این حال تئاتر تقریبا در تمام ماه‌های سال ۹۹ تعطیل بود و این تعطیلی ها  بارها با گلایه هنرمندان و صدور بیانیه‌های اعتراضی مواجه شد.  

تا اینکه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در اواخر دی ماه و تنها چند روز مانده به شروع بهمن اعلام کرد تصمیم دارد ورودی سالن‌های تئاتر را به روی تماشاگران و گروه‌های نمایشی بگشاید، همچنین جشنواره تئاتر فجر هم برگزار خواهد کرد.

در ابتدا طرح اولیه برگزاری جشنواره به صورت مجازی بود و در صورت مهیا بودن شرایط، بخش حضوری هم‌ تدارک دیده می‌شد؛ که فعلا این امر میسر شده و جشنواره سی و نهم  با حضور مخاطبان در ظرفیت ۵۰ درصدی سالن ها برگزار خواهد شد. در این میان  تنها بخشی از جشنواره به‌ صورت آنلاین برگزار می شود که آن هم  با نگرانی‌های مشابه آنچه در نمایشگاه کتاب رخ داد، همراه است.

از طرفی،  چند روزی است از گوشه و کنار خبر می‌رسد که گونه جهش‌یافته ویروس کرونا به کمین  نشسته، همچنین سخنگوی ستاد ملی مقابله با کرونا از افزایش تعداد بیماران سرپایی و احتمال تعطیلی دوباره مشاغل و افزایش محدودیت‌ها در روزهای آینده گفته است. در چنین شرایطی هنرمندان تئاتر در هشت فراخوان برای شرکت در بخش‌هایی همچون نمایشنامه نویسی، صحنه‌ای، خیابانی، دیگرگونه ها، رادیو تئاتر، عکس و پوستر، حرکت و بدن و گزارش صحنه‌ای و تله تئاتر به شرکت در سی و نهمین جشنواره تئاتر فجر دعوت شدند

حسین کیانی در این خصوص در گفت‌وگو با ایسنا می گوید: «انگار جشنواره باید به هر قیمتی برگزار شود و یک تکلیف بر گردن ماست. در صورتی که بسیاری از جشنواره‌های دنیا برگزار نشده‌اند یا به‌طور کلی شکل آنها تغییر کرد.» این نمایشنامه‌نویس و کارگردان سپس ابراز امیدواری کرد که آثار این دوره بتوانند از حرمت هنری جشنواره تئاتر فجر دفاع کنند، چون این جشنواره در آستانه چهل سالگی است و حفظ شأن هنری آن بسیار مهم است.

حال این سوال برای افکار عمومی، هنرمندان و اهالی رسانه مطرح است که چرایی برگزاری جشنواره فجر آن هم در سال تعطیلی مطلق تمرین و تولید و اجرای تئاترچیست؟  آیا بهتر نبود به جای برگزاری یک رویداد بزرگ که خرجی میلیاردی روی دست دولت می‌گذارد همان پول به هنرمندان بیکار و فاقد هر نوع بیمه بیکاری و حقوق و مزایا داده می شد؟ آیا بعید نیست که با وجود نبودن چهره‌های شاخص در جشنواره امسال این جشنواره قادر باشد محفلی برای آشتی دوباره مخاطب با سالن های تئاتر باشد؟