به گزارش آتیه آنلاین، سبک راک در ایران کمتر از سایر گونه های موسیقی، آثار با اهمیتی از خود به‌جا گذاشته‌ است و کمتر کسی در این سال ها برای ترویج و ارتقای سطح کیفی آن تلاش کرده‌ است. به گونه ای که اگر فعالان جدی «راک» را مدنظر قرار دهیم، تنها به چند اسم برمی‌خوریم. کاوه یغمایی، بابک ریاحی‌پور، رضا یزدانی و کاوه آفاق افرادی هستند که به طور جدی در این سال ها این نوع موسیقی  را دنبال کرده‌اند.

در واقع «راک» یکی از سبک‌های اعتراضی است که در مقاطع مختلف توسط هنرمندان کشورهای مختلف برای بیان انتقادها و اعتراض‌ها مورد استفاده قرار گرفته است اما این روزها جنبه های گسترده‌تری نیز پیدا کرده است. در ایران نیز این سبک موسیقی در دهه چهل با هنرمندانی چون کوروش یغمایی، فرهاد مهراد و فریدون فروغی رواج پیدا کرد  و پس از آن زنده‌یاد حبیب محبیان نیز یکی‌دیگر از خوانندگانی بود که به «راک» علاقه نشان داد. بعد از آن و با وقوع انقلاب فصل رکود موسیقی راک در ایران آغاز شد و می‌توان گفت تا اوایل دهه هفتاد، این نوع موسیقی در انزوای کامل قرار داشت.

بعد از آن سال‌ها، برخی از خوانندگان نسل جدید به تولید آثار زیر زمینی پرداختند، اما  آثارشان آنطور که باید مورد توجه علاقمندان این نوع سبک قرار نگرفت و پس از مدتی فراموش شدند. در این میان تنها خواننده‌ای که در زمینه تولید آثار «راک» به نتیجه رسید و آثار قابل تاملی را عرضه کرد، کاوه یغمایی فرزند کوروش یغمایی بود که در دهه ۸۰ توانست با برگزاری کنسرت ها در ایران  و انتشار دو آلبوم رسمی، دوران طلایی موسیقی «راک» پس از انقلاب را بسازد.

اما این وضعیت پایدار نماند و طی سال های اخیر ممنوعیت موسیقی راک بارها به وقوع پیوست. از آخرین ممنوعیت آن حدود سه سال می گذرد وقتی که فعالان و علاقه‌مندان موسیقی راک در تب‌وتاب برگزاری فستیوال «موسیقی و آزادی» در برج آزادی تهران بودند؛ که ناگهان خبر رسید تمامی کنسرت‌های موسیقی راک به دلایل نامعلوم لغو شده است. زمان زیادی گذشت و این ممنوعیت نه تنها لغو نشد حتی وزارت ارشاد دیگر به آلبوم‌ها، کنسرت‌ها و حتی تک‌آهنگ‌های راک هم مجوز نمی‌داد.

تا اینکه روز گذشته بعد از حدود سه سال که موسیقی راک در ایران عملا ممنوع شده بود و هیچ کنسرت و آلبومی در این ژانر مجوز برگزاری و انتشار نداشت، سرانجام تک‌آهنگ «تظاهر کن» با صدای کاوه یغمایی مجوز انتشار گرفت که این می‌تواند به معنای پایان تدریجی ممنوعیت موسیقی راک باشد.

با این وجود موسیقی «راک» در ایران همچنان گونه‌ای مهجوری است که یکی از دلایل مهجور ماندن آن عدم شناخت مسئولان مقاطع مختلف نسبت به این گونه موسیقی پرطرفدار بوده است. چراکه اغلب آنها در دوره مدیریتشان با تولید آثار «راک» مخالفت کرده‌اند و حتی در صورت موافقت، فعالان این عرصه را آنطور که باید مورد حمایت قرار نداده‌اند.