روزنامه «اعتماد» اردیبشت ماه سال جاری با انتشار گزارشی اعلام کرد که نتایج بررسی‌های آنها از آمار رسمی منتشر شده در سایت‌های خبری نشان می‌دهد که میزان خودکشی طی یک دهه گذشته بیش از ۴۰درصد افزایش داشته و از حدود ۳هزار و ۵۰۰ مورد به بیش از ۵ هزار مورد رسیده است.

در این گزارش آمده که در ۱۰ سال گذشته نیز بیش از ۴۰ هزار مرگ ناشی از خودکشی توسط نیروی انتظامی ثبت و ضبط شده است که این رقم بیش از دو برابر کل آمار قتل در دهه ۱۳۹۰ است که کمتر از ۲۰ هزار نفر گزارش شده بود.

در آمارهای نیروی انتظامی به تعداد قابل‌توجهی مرگ، تحت عنوان سایر موارد مرگ‌های مشکوک نیز اشاره شده که دقیقا مشخص نیست به چه مواردی اطلاق می‌شود. آمار این مرگ‌های مشکوک در دهه ۱۳۹۰، حدود ۶ برابر آمار کل خودکشی و ۱۲ برابر آمار قتل است.

بررسی‌های منطقه‌ای نشان می‌دهد که آمار خودکشی در استان‌های غربی ایران بیشتر از مناطق مرکزی، شمال و جنوب و شرق است و ابتدای سال جاری نیز در گزارشی منتشر شده از آمار خودکشی زنان در کردستان، اعلام شد که در سال ۱۴۰۱، ۷۷ زن در کردستان خودکشی کردند که ۲۱ نفر از آنها دختران زیر ۱۸ سال بودند.

بنابراین به نظر می رسد متأسفانه تاکنون نظام بروکراسی و مسئولان ما، نسبت به مسأله خودکشی دیدگاه درستی نداشته‌اند و همواره به این مسئله اجتماعی از منظر روانشناختی و پزشکی نگریسته‌اند و بودجه‌ها و برنامه‌ها را در این مسیرها هدایت کرده‌اند.

در حالی که واقعیت آن است که از یک سو در سایه انباشتگی ناکارآمدی نظام اداری، انحصارطلبی جایگاه‌های شغلی، فقر، تبعیض، تورم، شکاف شدید طبقاتی، فساد، علم‌ستیزی، برهم زدن ثبات روانی مردم و مسأله‌آفرینی از موضوع‌های کم‌اهمیت، بی‌توجهی و به حاشیه راندن مسائل واقعی مبتلابه مردم، به عقب رانده‌شدن منافع و مصالح مشترک مردم، افول اخلاق و سرمایه اجتماعی و از بین رفتن چشم‌انداز امیدبخش در عرصه‌های مختلف و از سوی دیگر تداوم رویکردهای غیرآسیب‌شناختی دقیق مسئله و تجهیز نشدن مردم به مهارت‌های موردنیاز در مواجهه درست با محرک‌ها و مشکلات دامنه مسئله خودکشی پیوسته گسترش پیدا کرده و متأسفانه باتوجه به تنگ‌تر شدن وضعیت معیشتی مردم و بروز مسائل و چالش‌های متعدد ناشی از آن، قطعا بیم آن می‌رود با شکل‌گیری موج گسترده‌تری از رفتارهای آسیب‌زننده به خود در قیاس با سال‌های گذشته در کشور مواجه شویم.

بنابراین تا دیرتر نشده است باید ضمن واکاوی و چاره‌اندیشی جدی این مسأله اجتماعی دیرینه در سطح سیاستگذاری کلان کشور، راهکارهای عملیاتی مفید نیز برای حذف و یا کمرنگ‌کردن عوامل موثر اقتصادی، معیشتی، اجتماعی، آموزشی، فرهنگی، سیاسی و ... در هدایت افراد به سمت رفتارهای خودکشانه تدبیر و در مسیر درست پیاده‌سازی شود.