به گزارش آتیه آنلاین، سال 99 سرشار از اتفاقات ناگوار و تعطیلی‌های بی‌سابقه برای هنر ایران بخصوص تئاتر بود؛ اسفند سال پیش بود که زمزمه‌های تعطیلی ناشی از کرونا آغاز شد و با اعلام رسمی آغاز پاندمی، فعالیت‌ها و مجموعه‌های هنری پیش از هر حرفه و محل تجمع دیگری تعطیل شدند. بر همین اساس چراغ سالن‌های تئاتر یکی پس از دیگری خاموش شد و هنرمندان آن به کنج خلوت خود پناه بردند. اما ادامه این وضعیت فاجعه‌بار، شرایط اسفباری را برای معیشت هنرمندان تئاتر رقم زد؛ این فعالان فرهنگی هنری نیز مانند دیگر اقشار جامعه دچار آسیب‌هایی به لحاظ مالی در این وانفسای اقتصادی شدند با این تفاوت که جامعه تئاتری طی سال فعالیت‌های محدودتری نسبت به دیگر آحاد جامعه دارند و تنها شاید یک یا دو بار در سال امکان معاش از این طریق برای‌شان فراهم شود. ضمن اینکه صاحبان تماشاخانه‌های خصوصی نیز به منظور پرداخت اجاره‌بهای ملک و هزینه‌های جاری تالار نمایشی با مشکلات عدیده‌ای مواجه شدند، تا جایی که برخی از آن‌ها راهی به جز تعطیلی دائمی تالار نمایشی خود پیش رو نداشتند.

در واقع هیچ شغلی نیست که در چند ماه گذشته از دست کرونا جان سالم به در برده باشد ولی بعضی مشاغل به طرزی حیرت‌انگیز و ناعادلانه زمین خورده‌اند و تئاتر هم یکی از همین مشاغل است که این روزها در برزخ عجیبی به سر می‌برد. ادامه این روند با وجود اینکه تقریبا هیچ کجا تعطیل نیست و تمام اصناف و جاهای پرخطرتر به کار خود ادامه می‌دهند سبب شده که این روزها مخالفت هنرمندان با تعطیلی تئاتر، رسانه‌ای شود. آنها معتقدند با از سرگیری فعالیت‌های تئاتری با روزهای قبل از این بحران فاصله زیادی خواهد بود اما باز هم این اقدام برای بهبود وضعیت اقتصادی هنرمندان بهتر از هیچ است.

ساندویچی باز است، اما تئاتر نه!

در همین راستا امیر دژاکام ضمن گلایه از ادامه داشتن تعطیلی سالن‌های تئاتر می‌گوید: مشخص نیست چرا تئاتر باید تعطیل باشند، چرا یک ساندویچی که چندین نفر در آن منتظر گرفتن ساندویچ ایستاده‌اند باز است، اما سالن‌های تئاتر که سقف‌های بلندی دارند و می‌شود مخاطبان با فاصله‌گذاری اجتماعی در آنجا حاضر شوند، باید تعطیل باشند.

این  نویسنده و کارگردان تئاتر گفت: یک ساندویچی کوچک با ابعاد چهار در شش متر باز است و مقابل یخچال آن ۲۰ نفر منتظر گرفتن ساندویچ ایستاده‌اند، اما سالن‌های تئاتر نظیر سالن اصلی و تالار وحدت که سقف‌های بلندی دارند و حضور مخاطب با فاصله‌گذاری در آن‌ها کم‌خطر است، باید تعطیل باشند. بازارهای خرید و فروش باز و مملو از جمعیت هستند، اما نمی‌دانم چرا باید سالن‌های تئاتر بسته بمانند.

دژاکام که طی یک سال اخیر نمایش «ایوب خان» را تمرین و تولید کرده و آمادگی لازم را برای اجرای عمومی دارد، درباره وضعیت اجرای این اثر در ماه‌های باقی‌مانده سال ۹۹ گفت: «ایوب خان» اثری آماده است و آن را بلافاصله بعد از پایان تعطیلات کرونایی تئاتر در سالن چهارسوی مجموعه تئاتر شهر روی صحنه می‌بریم. وی یادآور شد: از بهمن سال ۹۸ تا الان نمایش «ایوب خان» همراه من بوده و در فضاهای بازی، چون چیتگر، کاخ سعدآباد و آبشار تهران نیز اجراهای معدودی داشتیم ولی به دلیل قرمز شدن شرایط کرونایی تهران اجرای نمایش متوقف شد.

این هنرمند با سابقه تئاتر درباره هزینه‌های تولید نمایش «ایوب خان» و گروه بازیگری آن تصریح کرد: من روی گنج نخوابیده‌ام و متصل به سرمایه‌داری که بخواهد پول خود را از طریق هنر شست‌وشو دهد، نیستم. نمایش باید متکی به خود نمایش و متنی که دارای اندیشه است، باشد نه متکی به چوب و تخته و برخی بازیگران مطرح تکراری که همه نقش‌ها را به یک شکل بازی می‌کنند و توقعات و دستمزدهای عجیب و غریب دارند.