به گزارش آتیه آنلاین، دنیای حرفه‌ای ورزش در چند دهه اخیر چارچوب‌های خاصی به خود گرفته است. فعالیت رسمی و حضور مثمرثمر در قالب «ورزشکار حرفه‌ای» بودن، شرایطی را می‌طلبد تا به مسیر قهرمانی، مدال‌آوری و ملی‌پوش شدن منجر شود. نگاه کردن به مسیر طولانی طی شده توسط ورزشکاران برجسته، این موضوع را برای ما آشکار می‌کند که برای رسیدن به مقصد آرمانی و مطلوب در ورزش - که اکنون دیگر یک پدیده صنعتی و همه‌گیر به شمار می‌رود - نیاز به ممارست، سپری کردن زمان طولانی و صرف ساعات بسیاری از عمر و جوانی است. ورزشکاران در سال‌های قبل بارها به طور مستقیم و غیرمستقیم خواهان این موضوع شده‌اند که به نحوی تحت پوشش بیمه قرار گرفته تا نسبت به آینده‌شان نگرانی کمتری داشته باشند. با وجود مطالبه موجود اما تا امروز اقدامی از سوی وزارت ورزش و جوانان و فدراسیون‌های ورزشی که بازوان اجرایی این وزارتخانه به شمار می‌روند، صورت نگرفته است. در همین راستا، گفت‌وگویی با «مهرداد علی‌قارداشی» رییس فدراسیون تنیس روی میز ترتیب دادیم و با وی درباره این موضوع گپ و گفتی کوتاه داشتیم.
شما از سال ۱۳۹۴ صاحب صندلی ریاست فدراسیون تنیس روی میز هستید. در این سال‌ها آیا هرگز با مطالبه‌ای از سوی ورزشکاران این رشته در خصوص پوشش بیمه‌ای، مواجه شدید؟
واقعیت این است که این موضوع بدون شک نه‌تنها دغدغه اهالی و ورزشکاران رشته تنیس روی میز که دغدغه همه ورزشکارانی است که در ایران به طور حرفه‌ای و در سطح قهرمانی مشغول به فعالیت هستند. اما اینکه به طور مستقیم تاکنون درخواستی در باب بیمه شدن ارائه شده باشد را به خاطر نمی‌آورم. شاید برای اینکه برخی ورزشکاران از طرق دیگر تحت پوشش بیمه هستند و یا اینکه امیدی به یافتن راهکاری برای مرتفع شدن این دغدغه ندارند.
آیا مجموعه فدراسیون تاکنون در این زمینه ایده‌ای داشته یا اقدامی که بتواند در این مسیر کمک‌کننده باشد؟
من پیش از آنکه ریاست فدراسیون تنیس روی میز را برعهده بگیرم، چند سال به عنوان دبیر این فدراسیون مشغول به کار بودم و تقریباً می‌توان گفت نزدیک به ۱۰ سال است که از نزدیک شاهد فعالیت‌ها، اقدامات و تصمیماتی هستم که همگی با یک هدف واحد که رشد رشته تنیس روی میز بوده، صورت گرفته است. در راستای بیمه کردن ورزشکاران و تأمین آینده آنها که سال‌های نوجوانی و جوانی‌شان در فعالیت حرفه‌ای تنیس روی میز سپری شد نیز من از همان ابتدایی که پست ریاست فدراسیون را تحویل گرفتم، فکرها و ایده‌هایی داشتم. البته این ایده‌ها اغلب برای تبدیل شدن به طرح‌های اجرایی و به مرحله انجام رسیدن، با سدها و معضلاتی روبه‌رو می‌شد که هنوز هم نتوانستیم آنها را به طور کامل رفع و رجوع کنیم. برای همین ماجرای بیمه شدن ورزشکاران برای فدراسیون من هنوز پرونده نیمه‌بازی است که نه به طور کامل آن را بسته‌ایم و نه توانستیم به درستی به سرانجام برسانیم.
مشکلات و معضلاتی که سد راه ایده‌های شما قرار دارند، از چه جنسی هستند و به نظر شما چه اقداماتی از سوی سازمان تأمین‌اجتماعی می‌تواند رفع و رجوع آنها را سهل‌تر کند؟
به هر حال تعامل بین فدراسیون‌های ورزشی و سازمان تأمین‌اجتماعی و رسیدن به یک طرح و ایده مشترک امری ضروری است که دو طرف بر این مهم توافق دارند. البته به گونه‌ای که هزینه مضاعفی بر دو سوی این معادله افزوده نشده و بتوان با شرایط موجود، ورزشکاران را بیمه کرد.
برای مثال مجموعه فدراسیون سال گذشته تصمیم گرفت برای شروع بیمه کردن ورزشکارانی که در رشته تنیس روی میز فعالیت دارند، اقداماتی برای بیمه کردن المپین‌ها (یعنی ورزشکارانی که سابقه المپیکی دارند) صورت دهد. برخی مراحل اولیه نیز طی شد، اما در نهایت نتوانستیم تا مرحله پایانی پیش برویم؛ چراکه بنا بر قانون نظام رفاه و تأمین‌اجتماعی، زمانی فرد، بیمه شده خواهد بود که به طور کامل در محل کار کارفرما حضور داشته باشد و سپری کردن زمان مورد نظر و حداقلی در محیط کار ضروری است. اما واقعیت این است که این ماجرا و این شرط برای بیمه شدن یک ورزشکار اصلاً ممکن نیست. مگر می‌شود یک ورزشکار را در تمام مدت ساعت کاری، در فدراسیون نگه داشت؟ جای ورزشکار میدان‌های ورزشی و مسابقات و زمین‌های تمرین و سالن‌های بدنسازی است. همین فعالیت‌ها مجموعه زمان زندگی یک ورزشکار را پر می‌کند.
در واقع شما انتظار دارید که سازمان تأمین‌اجتماعی برای ورزشکاران در این مورد استثنا قائل شود؟
بدون شک! اما استثنا به معنای آنکه تبصره یا ماده واحده‌ای در نظر گرفته شود تا ورزشکارانی که خواهان بهره‌مندی از شرایط بیمه تأمین‌اجتماعی هستند، از آن محروم نشوند. اگر این استثنا نباشد به هیچ‌وجه نمی‌توان ورزشکاران را تحت پوشش بیمه قرار داد. این در حالی است که ورزشکاران به شدت علاقه‌مند به این موضوع هستند و قطعاً اگر این موضوع امکان‌پذیر شود قدم بزرگی در جامعه ورزشی محسوب می‌شود. برخی ورزشکاران که مدت زمان زندگی خود را اغلب به تمرینات ورزشی و حضور در مسابقات می‌گذرانند و دغدغه آینده خود را دارند، در حال حاضر از بیمه اختیاری استفاده می‌کنند. اما هزینه این نوع بیمه برای ورزشکارانی که در رشته‌هایی مانند تنیس روی میز فعالیت می‌کنند زیاد است. از سوی دیگر، بیمه اختیاری تمامی مزایای بیمه اجباری را با خود ندارد. شاید فوتبالیست‌ها و والیبالیست‌ها و فعالان رشته‌هایی مانند این رشته‌ها که قراردادهای چند صد میلیونی و حتی میلیاردی دارند، برای بیمه‌گذاری شخصی با مشکلی مواجه نباشند. اما در همه رشته‌ها این حجم از مبالغ در قراردادها را شاهد نیستیم. به همین دلیل من معتقدم که برای تأمین آینده این دست از ورزشکاران، بیمه شدن بسیار ضروری است.
شما به عنوان متولی اصلی رشته تنیس روی میز و ارگانی که مدیریت این رشته را در ایران برعهده دارد، حاضرید که به عنوان کارفرما، ورزشکاران رشته خود را بیمه کنید؟
باید به این موضوع اشاره کنم که با توجه به بودجه ناچیزی که در اختیار فدراسیون‌هاست، عملاً این موضوع شدنی نیست که ما بتوانیم تعداد زیادی از ورزشکاران را تحت پوشش فدراسیون، بیمه کنیم؛ چراکه حق پرداخت بیمه این ورزشکاران در طول ماه مبلغ هنگفتی می‌شود. واقعیت این است که ما برای هزینه‌های معمول فدراسیون و اردوهای تیم ملی و اعزام‌ها اقدام به بهره بردن از حامیان مالی شده‌ایم و از نظر مالی برای فدراسیون توجیه ندارد. البته اگر سازمان تأمین‌اجتماعی با تبصره‌ای شرایط پرداخت کامل حق بیمه از سوی ورزشکاران را تحت کارفرمایی ما بپذیرد، تصور می‌کنم بتوان اقداماتی انجام داد. فدراسیون در این صورت شاید بتواند با خیال آسوده‌تر برای کارفرما شدن تصمیم بگیرد. البته اگر با حمایت وزارت ورزش و جوانان، بتوان تخفیفاتی را هم برای قهرمانان ملی در نظر گرفت که بسیار بهتر خواهد بود. در مجموع باید اذعان کنم لزوم بیمه شدن ورزشکارانی که در سطح قهرمانی و ملی فعالیت می‌کنند بر هیچ ورزشکار و فدراسیونی پوشیده نیست. اگر تاکنون اقدام درست و کاملی در این زمینه صورت نگرفته برای این بوده که تعامل کافی در این زمینه وجود نداشته است. امیدواریم سازمان تأمین‌اجتماعی و فدراسیون‌های ورزشی به یک نقطه نظر مشترک رسیده و در نهایت شاهد رخدادهای خوب و مفید در این راستا باشیم.
نظر شما