کوتاه ماندن دست سرخپوشان از قهرمانی در قاره کهن، برای هواداران این تیم که سال‌هاست در انتظار کاپ لیگ قهرمانان آسیا بودند به حد کافی ناراحت کننده بود؛ اما شاید شوک دوم زمانی به هواداران سرخ‌های پایتخت وارد شد، که بشار رسن، بازیکن محبوب و موثر چند سال اخیر این تیم در قطر ماند و با پرسپولیسی‌ها به ایران بازنگشت. هر چند پیش از اعزام تیم پرسپولیس به قطر زمزمه‌هایی شنیده می‌شد مبنی بر اینکه عزم رفتن ِ بشار این بار جزم تر از همیشه است، اما با این حال هواداران همچنان امیدوار بودند که این زمزمه‌ها شایعه‌ای بیش نبوده و پرسپولیسی‌ها برای حفظ بشار هر چه در توان دارند انجام دهند و این بازیکن محبوب و دوست داشتنی و بی حاشیه را در جمع سرخپوشان نگه دارند. با تمام این تفاسیر هنوز مدت زیادی از شکست ناراحت کننده پرسپولیس در فینال آسیا نگذشته بود که بشار در گفت‌وگو با خبرنگاری ایرانی اعلام کرد که تصمیم به ماندن در قطر و پیوستن به لیگ این کشور را دارد.

**واگذار کردن بشار غیرحرفه‌ای نیست

در تمام لیگ‌های فوتبال دنیا بازیکنانی که با پیشنهادات مالی خوب مواجه می‌شوند، امکان واگذاری و انتقال‌شان حتی با وجود داشتن قرارداد، وجود دارد. همین تیم‌های بزرگ جهان مانند رئال مادرید که ستاره تکرارنشدنی و تاثیرگذارش یعنی کریستین رونالدو را به یوونتوس می‌فروشد یا بارسلونایی که نیمار را تقدیم پاری سن ژرمن می‌کند. این مناسبات در فوتبال روز دنیا مناسبات غیر قابل انکار است. خرید  و فروش بازیکنان که چرخه اصلی و اساسی بخش اقتصادی فوتبال بوده برای هر دو یعنی هم باشگاه و هم بازیکن سود آور است. این بخش مهم و البته حرفه‌ای ماجراست اما در این بین بخش دیگری که صدای اعتراض هواداران پرسپولیس در ماجرای بشار را در آورده است، شاید این باشد که تیم پرسپولیس در نبود بشار، آن هم در شرایطی که بازیکنان خوب دیگری را نیز در پایان فصل قبل لیگ برتر از دست داده است، به سطح فنی تیم چقدر ضربه خواهد زد. در شرایطی که از دست دادن فینال افت روحی شدیدی برای پرسپولیسی‌ها به همراه خواهد داشت و شاید زمان نیاز باشد که باز شاهد تیمی قدرتمند و منسجم باشیم، از دست دادن مهره ای کلیدی همانند بشار رسن می‌تواند ضربه بزرگی به بدنه تیم پرسپولیس وارد کند و همین موضع دلیل اصلی اعتراض هواداران عصبانی و نگران این تیم است.

**به بشار خرده نگیریم!

از دست دادن بشار برای پرسپولیس اتفاق خوشایندی نیست. اما واقعیت فوتبال حرفه ای را نباید نادیده گرفت. بشار تصمیم به رفتن گرفت و نباید او را برای این تصمیم سرزنش کرد. او بازیکنی بود  که وفاداری و تعصبش را به پرسپولیسی‌ها ثابت کرد و این حق را داشت که برای ادامه مسیرش پس از سه سال راه دیگری را برگزیند.

بازیکنی خلاق با قدرت دریبلینگ و فیزیک بدنی مثال‌زدنی، که بیش از قابلیت‌های فنی فوق‌العاده‌اش، با منش و تعصبش قلب پرسپولیسی‌ها را تسخیر کرد. برخلاف هموطنان پیشینش، حضور در لیگ نیمه‌آماتور عراق مانع دستیابی زودهنگامش به یک شخصیت پخته و حرفه‌ای نشد. در لیگی که داخلی‌هایش به‌سختی دو سال در یک باشگاه بند می‌شوند، بشار سه و نیم فصل در جمع سرخ‌پوشان با نبود دلار و سوءمدیریت‌ها ساخت و پا روی پیشنهادات وسوسه‌کننده‌اش گذاشت. بشار باتعصب رفت و این داستان بسیاری از ستاره های فوتبال است. هیچ کس در هیچ تیمی تا ابد ماندگار نیست.