به گزارش آتیه آنلاین به نقل از صبا، شهرام گیل‌آبادی، به مدت ۳ سال به‌عنوان مدیرعامل خانه تئاتر در این مجموعه حضور داشت که بخشی از این دوره با بحران کرونا و معضلات ناشی از آن مواجه بود. با این حال اهداف بسیاری در این مدت برنامه‌ریزی شده بود که به گفته گیل‌آبادی او تا به‌نتیجه‌رسیدن یا در مسیر اجرا قرارگرفتن برنامه‌های هدف‌گذاری‌شده در سمت خود باقی ماند و پس از آن، پنجم دی ماه ۱۴۰۰، در یادداشتی از ادامه‌ی حضور خود به‌عنوان مدیرعامل خانه تئاتر کناره‌گیری کرد.

متن نامه‌ی گیل‌آبادی به‌شرح زیر است:

«بسمه‌تعالی

به آینده امیدوارم؛ تئاتر زنده و پویاست و نفس‌به‌نفس با مردم پیش می­رود. تمام سختی­ها و دل­مردگی­ها را می­ دانم. تئاتر نقّاد است، تحلیلگر است و گاهی حتی علیه خود قد علم می­کند. انسان، جامعه و تمامی مفاهیم عالی موضوع تئاتر هستند. صف ­آرایی خیر و شر و قیام اندیشگی و معرفتی علیه باطل اگر نبود تئاتر معنی پیدا نمی­کرد. از کودکی در جامعه‌ی تئاتر این کشور خود را پیدا کردم، چون باور دارم تمام فرم­ها، مدل­ها و روش­ها در این هنرِ شریف برای رسیدن به پالایش و توسعه‌ی فکری و فضیلت اخلاقی جامعه است. این جریان خروشان حق ­طلبی، مخالف خفقان و سیطره­ استعمار هر اندیشه­ زیاده­ خواهی است؛ مخالف استیلای سلب اختیارات انسان خداست، استبدادگریز است و آینه­ تمام­ نمای راستی­ ها و کژی‌هاست برای تولید بهترین و واقعی­ ترین تصمیم مخاطب خود. هر آدمی روی زمین منحصربه‌فرد است تا جایی که بزرگ‌ترین شگفتی آفرینش، تفاوت میان تمامی موجودات روی زمین است. کسانی که در مقابل اندیشه می­ ایستند و در پی چیرگی بر معرفت جمعی و فردی که شگفتی اختیار انسان‌هاست؛ اقتدارگرایانی هستند که خودبه­ خود نسبت به فلسفه­ الهیِ زمین خدا مشرکند. هر جامعه ­ای بر اساس نظامی فکری در گستره ­ای فرهنگی شکل گرفته است، کشور ما با تنوع بی­ بدلیل فرهنگی خود دارای توانمندی­هایی است که اگر نادیده گرفته شوند بزرگ‌ترین ظلم به جامعه­ی انسانی است. امروزه به نظر می­رسد هنر هنرمندان از جهات متنوع و متکثر زیر بار سختی­های در­زمانی و هم­زمانی است. درزمانی؛ چون همیشه در طول تاریخ حق­گرایی یا حتی حرف متفاوت توسط قدرت­طلبان مورد پذیرش نبوده و هم­زمانی؛ چون استبداد فرانو برای اثبات خود به نفی گفتمان­های متفاوت به شیوه­های مختلف می­پردازد. اگر بخواهیم در دنیای تئاتر معاصر کشور کمی واقع­گرا باشیم متوجه می­شویم که با عصر عسرت­ زده­ ای مواجهیم که همه­ی ارکانش مغشوش است و در این اغتشاش، هنرمند اصیل زیر چرخ نابرابری­ های مدنی و اجتماعی له شده است. همگان نیک می­ دانند عادت به شعاردادن و بی­ عملی ندارم اما از باب تجربه­ ای طولانی و برای ثبت در تاریخ باید نکاتی را در این مرقومه ذکر کنم:

١. تئاتر ایران از نگاه سیاستمداران، سیاستگذاران و مسئولین، نقطه­ی آسیبی است که در جهت اهداف آن­ها حرکت نمی­ کند، غافل از آنکه تئاتر اگر به اهداف عالیه­ خود دست یابد جامعه به‌سمت پالایش حرکت می­کند.

٢. تئاتر کشور نظام، ساختار و سازمانی منظم و حساب‌شده ندارد و این نقصان سبب شده است حمایت جدی از این حوزه­، حتی تا برآورده‌شدن نیازهای ابتدایی هنر و هنرمندان دیده نشود.

٣. تئاتر همواره در ادوار متفاوت تاریخ مورد تهاجم مهاجمانی آشکار و پنهان بوده است اما تغییرات، مصائب و مشکلات زمانی از یک سو و نظارت­های بی­بنیاد از سوی دیگر به مخدوش‌کردن حق تألیف هنرمند دامن زده ­اند که این خود به یکی از بزرگ­ترین آسیب­ های عصر اکنون تبدیل شده است.

۴. تئاتر همیشه و در طول تاریخ نیازمند یک صنف منسجم و مستحکم برای پیگیری اهداف صنفی و درونی خود بوده است اما تعارض منافع و فشارهای متعدد و عدم اطمینان بخش ­های دولتی باعث شده خود دولت تصدی­ گری و تولی­گری این هنر مردمی را رأساً انجام داده و برخلاف شعارهای مرسوم این روزگار، اساساً به مردم­گرایی وقعی گذاشته نشود. شاهد ما بر این ادعا این است که حتی یک شورای صنفی برای تصمیم‌های صنفی و حرفه ­ای اجازه تأسیس نیافت.

۵. سیاست­های غلط در همه­ حوزه ­ها خصوصاً در موضوعِ نگاه به خصوصی­ سازیِ نادرست برای سلب مسئولیت حمایت از تئاتر، باعث شد محور فرهنگی تئاتر مخدوش شده و از تولیدی فکری و معرفتی به تولیدی بازاری و بازرگانی پرتاب شود و این پرتگاهی بود که بی­ کفایتی و عدم آشنایی سیاستگذاران برای تئاتر به وجود آورد.

۶. جامعه­ گسترده، شریف و زحمتکش تئاتر کشور امکانات مناسبی برای ارائه­ی آثار ارزشمند خود ندارد؛ خروجی­ های سالانه­ علاقه­ مندان و فارغ‌التحصیلان تئاتر بی‌جایگاه، خود گواهی بر این فضای تنگ و نامتناسب است. امروزه تئاتر می تواند در تمام ارکان از آموزش‌وپرورش و تربیت‌ گرفته تا کاربردهای نواندیشانه و برنامه­ ریزی اجتماعی در کنار رشد کشور موثر باشد، اما ظاهراً تصمیم بر دیده نشدن این قدرت بی­ بدیل انسانی است.

ژرف­ترین پیش ­آمد دو دهه­ی اخیر تئاتر ایران بدون شک تشکّل­ سازی است. دستاورد “خانه تئاتر” و شکل‌گیری و تداوم فعالیت­های آن در صورتی که به‌مثابه­ یک نظام انسجام­بخش و هویت­ ساز فهم شود، مهم­ترین و هوشمندانه­ ترین حرکت برای همگرایی صنفی، رشد و پیشرفت تئاتر ایران است. بررسی الگوی نهادسازی در این مجموعه نشان می­ دهد با تمام کاستی­ ها و دورنگاه­ های نافرجام، این تشکل در تئاتر کشور تولید قدرت تازه کرده است. سازمان ­های مردم­گرا پیشران­ حرکت مردم­سالاری و توسعه­ فرهنگی-اجتماعی هستند. این مجموعه­ ها با مدیریتی مشارکتی می­ توانند شبکه­ ای هوشمند، پیوسته و همگرا را برای رسیدن به اهداف و منافع مشترک به وجود بیاورند. شکل­ گرفتن صنوف و استقلال هر صنف امری لازم است، اما هستی این صنوف باید در پیوند با یکدیگر به تقویت ماهیت دستاورد بزرگ تئاتر ایران یعنی “خانه تئاتر” کمک کند. این خانه با پایداری و حمیّت بسیاری شکل گرفته و تا به اینجا رسیده است. نباید فراموش کرد:

«آنکه هفت اقلیم عالم را نهاد/ هر کسی را آنچه لایق بود داد»

لیاقت جامعه­ تئاتری ایران بیش از چیزی است که هست و رسیدن به چشم­اندازی آینده­ پژوهانه ابتدا نیاز به همگرایی و پیوستگی دارد. بدون شک «خانه تئاتر»ی منسجم و قدرتمند با همگرایی اعضای و صنوف به دست می­ آید. شکل­ گیری صنوف قدرتمند و مستقل در عین همگرایی صنفی تمام حِرَف تئاتری، می­تواند یک گام‌به­پیش باشد. در غیر این صورت ما دستاورد تاریخی خود را به مخاطره انداخته­ایم. این خانه باید تغییری بنیادین در خود به وجود آورد. بنیادهایی که همگان را با هر دید و منظر برای رسیدن به اهداف صنفی در درون خود داشته باشد. ما بیش از هر وقت دیگر به این «خانه» نیازمندیم.

بر خود لازم می­ دانم بر حسب آمارهای و ریزاطلاعات موجود رسمی اعلام کنم: در حال حاضر به مدد همه­ی عزیزان زحمتکش در هیئت‌مدیره­ خانه­ تئاتر، تمام زیرساخت­های لازم برای تغییراتی بنیادین فراهم آمده است. در سه سال گذشته بودجه­ خانه در وزارت ارشاد و شهرداری بیش از صدوپنجاه‌ درصد رشد داشته و برخلاف گذشته مبلغ همین رشد اخذ شده است. همچنین در حال حاضر بر اساس یک تدبیر، خانه با بیش از پنج‌میلیارد تومان داشته­ی نقد به‌گونه­ای خودگردان می­تواند اداره شود. در این سه سال، با عضویت در صندوق اعتباری هنر، بیمه­ی تکمیلی، بیمه‌ی تأمین اجتماعی، هنرکارت، تسهیلات ضروری و… از سی‌وپنج تا صددرصد رشد داشته­ایم. بیش از پنج‌میلیارد تومان یاری ضروری از ارگان­های مختلف برای اعضای دریافت و توزیع شده است. بیش از پنج‌میلیارد تومان خدمات، امکانات و تجهیزات برای خانه­ی تئاتر به مشارکت گرفته شد. نظام­های متعددی در این خانه بنیاد نهاده شد. یکی از این فرآیندها شبکه­ اتوماسیون باز و تحت وب خانه است که تمام بناهای آن نهاده شده است و در حال حاضر کارکردی بی‌بدیل دارد… و نیز صدها کار کوچک و بزرگ در این دور­ه­ مدیریتی با اقبال پیش رفت و البته به‌دلایلی بسیار، ده­ ها کارِ بر زمین­ مانده هم باقی است تا آینده خود گواه انجامش باشد.

بدون شک بنده هزاران خوب را برای عزیزان و اعضاء می­ خواستم که اگر نشد، قصور حقیر بود و اگر به انجام رسید نتیجه­ عملکرد جمعی هیئت‌مدیره و همگان است؛ این دوره در اوج سختی­ها شکل گرفت و تداوم یافت؛ یکی از این سختی­ها بیماری جهان­گذر کروناست که در این دوران هم سعی کردیم در حد توان، شبانه­روز، در کنار جامعه­ی بزرگ تئاتر و خصوصاً اعضای عزیز خانه همه در امان باشیم، نیک می­دانم ممکن است این خواسته شایستگی به انجام نرسیده باشد اما خدا می­داند که در حد توانمان ایستادیم.

اما کلام آخر؛ سعی کردم تا انتهای این دوره‌ی مدیریتی در کنار هیئت‌مدیره محترم بایستم و راه را تا انتها با این دوستان طی کنم اما بیماری کرونا مانع از برپایی مجمع عمومی شد و در حال حاضر هم زمان زیادی از پایان دوره مدیریتی بنده گذشته است پس همین‌جا اعلام می­کنم به‌دلایل عدیده، دیگر تمایلی به ادامه روند مدیریت در «خانه تئاتر» ندارم.

ضمن سپاس بی­کران از استاد ایرج راد، استاد بهزاد فراهانی، استاد اصغر همت، نادر برهانی مرند، کوروش نریمانی، حمیدرضا نعیمی، محمودرضا رحیمی، محمدامیر یاراحمدی، مسعود دلخواه، مریم کاظمی، مهدی قلعه، آرش دادگر و تمام اعضای محترم هیئت‌مدیره­ی انجمن­های هفده­گانه­ی خانه تئاتر، همه اعضای محترم خانه تئاتر و در نهایت همکاران بسیار عزیزم که فداکارانه همه­ی مهر و سعی­شان را معطوف به پیش­برد اهداف و انجام امور کردند؛ به همکاری خود در کسوت مدیرعامل خانه‌ تئاتر پایان می­دهم.

امیدوارم همه­ کاستی­ ها را بر بنده بخشوده و از این به‌بعد شاهد ظهور رفاقت­ هایی شایسته ­تر باشیم.

شهرام گیل آبادی»